Ο ΠΑΟΚ δεν υπόσχεται κορυφές. Αν αξίζει τις κατακτάει!

Αν όχι, πάει παρακάτω και προετοιμάζει την επόμενη σεζόν.

Το ταβάνι υπόσχεσης του οργανισμού ΠΑΟΚ φτάνει μέχρι τη διεκδίκηση του τίτλου.

Όχι και στην με κάθε τρόπο κατάκτησή του.

Ο ΠΑΟΚτσής το κατανοεί αυτό και το έχει αποδεχθεί.

Το ταβάνι των δικών του απαιτήσεων είναι ίδιο με εκείνο της ομάδας:

Ζητάει πάντα αξιόμαχη ομάδα, ικανή να πρωταγωνιστήσει, μέχρι τέλους.

Γιατί στον ΠΑΟΚ δεν στηρίζουμε την ύπαρξή μας στους τίτλους.

Στην Αθήνα το έχουν αλλιώς.

Δεν εννοούν να αποδεχτούν ότι δε θα κατακτήσουν το πρωτάθλημα.

Θεωρούν αποτυχία, ή έστω έτσι σκόπιμα το λανσάρουν στην αγέλη τους, τη δεύτερη θέση, ακόμα και εάν αυτή μέχρι την τελευταία στιγμή θα μπορούσε να μετατραπεί σε πρώτη.

Έχουν σύνδρομο με τη πρωτιά. Κάθε άλλη θέση τους προκαλεί ανασφάλεια.

Δεν απολαμβάνουν τη διαδρομή, δεν έχουν ιδιαίτερα ιδανικά, η ομάδα για εκείνους υφίσταται μόνο για να κατακτά.

Υπάρχει μόνο η νίκη, μόνο η πρωτιά, κάθε άλλη εξέλιξη είναι αποτυχία. Π.χ. οι χάρτινοι έχασαν πέρυσι το πρωτάθλημα τη τελευταία αγωνιστική. Δεν απόλαυσαν τη διαδικασία.

Ήθελαν να βγουν πρώτοι ξανά για να είναι σε θέση να διαχέουν στον χώρο όση περισσότερη τοξικότητα μπορούσαν, παρόμοια με εκείνη που απελευθέρωναν όλη τη σεζόν, όπου είχαν αυτοχρηστεί πρωταθλητές, αν και ο ΠΑΟΚ ήταν σχεδόν πάντα πρωτοπόρος.

Δεν γουστάρουν τον ανταγωνισμό, δεν καθηλώνονται από τα πάθη του όποιου αποτελέσματος.

Συμπεριφέρονται όπως ένας γονέας που απαιτεί το παιδί του να γίνει γιατρός αλλιώς το θεωρεί αποτυχημένο και ανάξιο υπερηφάνειας.

Δεν είναι μόνο η χάρτινη.

Ο βάζελος πήρε κύπελλο (όπως το πήρε σε βάρος του ΠΑΟΚ) αλλά ο λαός του θεωρεί τη περασμένη σεζόν αποτυχημένη (sic).

Δεν έχουν καμία αληθινή αθλητική προσέγγιση.

Αφού δεν είναι πρώτοι να το παίζουν παντού μαχαραγιάδες δεν μπορούν να το χαρούν.

Οι δε γαύροι είναι ο ορισμός του "τα θέλω όλα με κάθε τρόπο", μια νοοτροπία που παραπέμπει σε απολυταρχικά καθεστώτα, όπου η άλλη άποψη και το δικαίωμά της στην εξουσία είναι απαγορευμένη.

Αρρωστημένες οι νοοτροπίες τους. Δεν μπορούν να χαρούν τη γοητεία του αθλητισμού. Δεν μπορούν να αγαπήσουν πραγματικά τις ομάδες τους.

Παραμένουν εγκλωβισμένοι στη τοξικότητα του "ή εγώ ή κανείς άλλος" λες και ο ήλιος βγήκε για μία ομάδα, έναν πολιτισμό, ένα κράτος.

Δυστυχισμένα όντα που αδυνατούν να υπεισέλθουν στα άδυτα του ασπρόμαυρου παραδείσου, να ακούσουν τις δικές μας μουσικές, να γοητευτούν από την αξία του να υποστηρίζεις τις ιδέες σου, σε παντός καιρού καταστάσεις, χωρίς την ανασφαλή απαίτηση για αποκλεισμό των άλλων.

Σιγά μην έστελναν ποτέ εκείνοι λεωφορείο στα Τέμπη να υποστηρίξουν το δίκιο μιας άλλης ομάδας.

Δεν είναι ΠΑΟΚτσήδες για να το κάνουν.

Ο ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟΚτσής, αν και μεγάλα μεγέθη εδώ και πολλές δεκαετίες, δεν αλλοιώθηκαν ποτέ από το σύνδρομο της Αθήνας.

Παρέμειναν ΠΑΟΚ, όπως αυτή η έννοια ορίστηκε κάποτε από τους ιδρυτές του.