Ο νεαρότερος πρωταθλητής!

Με τρεις τίτλους πρωταθλητή Ελλάδας και μία δεύτερη θέση σε τέσσερα χρόνια!

Όντας υπηρεσιακός προπονητής των νεανίδων στην τελική φάση του πανελλήνιου πρωταθλήματος στη Σκάλα Λακωνίας οδήγησε τα κορίτσια του ΠΑΟΚ στο πρώτο σκαλί του βάθρου, αυτό που είχαν χάσει πέρσι, αλλά στο παλμαρέ του περιλαμβάνονται δύο ακόμη χρυσά μετάλλια, από τα πανελλήνια πρωταθλήματα κορασίδων στα οποία ήταν ασίσταντ του Ευριπίδη Μελετιάδη.

«Είναι ένας τίτλος που έρχεται πολύ νωρίς για μένα, όντας χεντ κόουτς. Είναι η δεύτερη μόλις χρονιά που είμαι πρώτος προπονητής σε τμήμα του ΠΑΟΚ και τα συναισθήματα, πιστέψτε με, δεν περιγράφονται. Χαρά και ευτυχία είναι το λιγότερο που μπορώ να πω. Κι αν μου ανήκει ένα μερίδιο σ΄ αυτόν τον πανελλήνιο τίτλο με τις νεάνιδες, πρέπει να ομολογήσουμε ότι το μεγαλύτερο μερίδιο το έχουν τα κορίτσια για την προσπάθειά τους».

Βρέθηκε σε θέση πρώτου προπονητή των νεανίδων όμως, καθώς ο Ευριπίδης Μελετιάδης κλήθηκε από την ΚΑΕ να κοουτσάρει τις ίδιες μέρες τους παίδες προς τον άλλο φετινό πανελλήνιο τίτλο και τονίζει ο Ν. Παπαδόπουλος: «Ήξερα τα κορίτσια πολύ καλά. Είμαστε μαζί τέσσερα χρόνια, από την κατηγορία των κορασίδων. Γνωρίζω πώς παίζει και πώς συμπεριφέρεται η κάθε παίκτρια, τις είχα κοουτσάρει και πέρσι στην Κύμη που για έναν πόντο χάσαμε πέρσι – με ένα τρίποντο από το κέντρο - τον πανελλήνιο τίτλο. Το έχω ξαναζήσει λοιπόν αυτό, μόνο που φέτος η διαφορά ήταν το χρυσό αντί του αργυρού»! Και προσθέσει με έμφαση: «Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ όμως και στον Ευριπίδη Μελετιάδη. Ηταν ένας δάσκαλος για μένα, έμαθα πολλά δίπλα του, για να μπορώ να φθάσω εδώ που έφθασα».

Τα κορίτσια το πίστευαν κι έδωσαν την ψυχή τους

Ο Ν. Παπαδόπουλος γυρίζει το χρόνο πίσω, στα τελικά της Λακωνίας και δηλώνει κατηγορηματικά:

«Κάναμε μεγάλη προσπάθεια, αλλά μέσα σε άριστο κλίμα. Ξεκινήσαμε για τη Σπάρτη γνωρίζοντας όλοι ότι θα είναι πολύ δύσκολο χωρίς τον βασικό μας προπονητή, οπότε έριξα το βάρος της δικής μου δουλειάς στην ψυχολογία. Ευτυχώς είχαμε ανέκαθεν άριστη συνεργασία με τα κορίτσια κι εφόσον το πίστευαν ότι μπορούμε να πάρουμε τον τίτλο, πήγαμε εκεί με άλλον αέρα. Γιατί μπορεί να μην μας είχαν χαρακτηρίσει φαβορί, όλοι θεωρούσαν ότι θα πάρει την πρωτιά είτε ο Πρωτέας Βούλας είτε το Γαλάτσι, αλλά εμείς αποδείξαμε ότι ήμασταν δουλεμένη ομάδα και ό,τι βγάλαμε στο γήπεδο ήταν αποτέλεσμα σκληρής καθημερινής προσπάθειας».

Κι όσο για το «κλειδί» της κάθε νίκης:

«Μα, μόνο η άμυνα. Όλα έτσι τα κερδίσαμε. Ήμασταν συγκεντρωμένοι, τα κορίτσια για να παίξουν τέτοια άμυνα, είχαν μεγάλη διάθεση, δουλεύουν αυτό το στιλ επί μία τετραετία και γνωρίζουν ότι μπορεί κάποιες στιγμές να μην είσαι καλός στην επίθεση, αλλά με καλή άμυνα δεν χάνεις ποτέ... Τα κορίτσια όμως είχαν και εμπειρία από προηγούμενες διοργανώσεις, αλλά και από τις εθνικές ομάδες. Ήξεραν για παράδειγμα ότι όταν ένα ματς πάει στον πόντο δεν υποτιμάς τον αντίπαλο, όποιος και να είναι. Το Γαλάτσι έχασε καθοριστικές βολές στο τέλος ενός αγώνα που του στοίχισαν τον τίτλο. Εμείς πήγαμε στα τελικά αποφασισμένοι να μην τα παρατήσουμε στα δύσκολα».

«Άρχισα να δουλεύω σαν προπονητής, ζητώντας πριν τέσσερα χρόνια από τον Ευρυπίδη Μελετιάδη να είμαι δίπλα του, στις κορασίδες. Δέσαμε μαζί, συνεχίσαμε τη δουλειά, έμαθα πολλά που θέλω να υλοποιήσω στη συνέχεια, προσπαθώ πλέον να φοιτήσω και στις σχολές του ΣΕΠΚ και της ΓΓΑ για τους προπονητές».

«Δεν έχω δουλέψει ποτέ με ομάδα αγοριών και δεν ξέρω αν είναι το ίδιο ή περισσότερο δύσκολο από ό,τι με τα κορίτσια. Ομολογώ όμως ότι τα κορίτσια πάντα σε ακούν πιο εύκολα, στις οδηγίες που τους δίνεις».

«Είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα το ότι φόρεσα και την φανέλα της ανδρικής ομάδας του ΠΑΟΚ για ένα παιχνίδι στην Α1, κόντρα στη Λάρισα. Θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή».

«Σαν παίκτης ολοκλήρωσα με τον ΠΑΟΚ σαν αρχηγός του εφηβικού. Χάσαμε τότε το πρωτάθλημα γιατί βρήκαμε μπροστά μας τις πολύ ισχυρές ομάδες του Μαντουλίδη με Σλούκα, Κατσίβελη και του Άρη με Παπανικολάου, Χρισικόπουλο, Μούρτο. Μακάρι και σαν παίκτης να πανηγύριζα τίτλο, αλλά...».

Μία ομάδα, μία οικογένεια

Όταν τέλειωσε και ο τελευταίος αγώνας, πριν την στέψη των πρωταθλητριών ο Νίκος Παπαδόπουλος μπήκε στα αποδυτήρια και τους είπε: «Μπράβο σας, γράψατε ιστορία». Δύο ημέρες αργότερα είδε τα κορίτσια να ξεσπούν σε λυγμούς, όταν από τη φράση που έγραψε μία από τις νεάνιδες στο Facebook – «ίσως να μην είμαστε ξανά όλες μαζί...» – κλαίγανε ακόμη και στην πτήση της επιστροφής από την Καλαμάτα προς Θεσσαλονίκη. Και λέει για κάθε μία από τις πρωταθλήτριες...

Ιβάνα Ράτσα: Το ανερχόμενο ταλέντο, απέδειξε σε μικρή ηλικία ότι τα καταφέρνει στα δύσκολα.

Δέσποινα Σουλιώτη: Παρουσίασε απίστευτη βελτίωση μέσα σε ένα χρόνο. Το νυχτοπούλι της ομάδας, δεν μπορούσε να κοιμηθεί νωρίς!

Άννα – Νίκη Σταμολάμπρου: Το βαρύ πυροβολικό μας. Την έχω σαν αδελφή μου, αν συνεχίσει έτσι όπως δείχνει, θα γίνει η καλύτερη Ελληνίδα καλαθοσφαιρίστρια όλων των εποχών. Ειδικά αν πάρει αυτά που πρέπει στο κολέγιο που θα πάει στις ΗΠΑ.

Ραφαέλα Αγγελίδου: Η αρχηγός μας με όλη τη σημασία της λέξης. Όλα τα κορίτσια ήταν δεμένα γύρω της. Και γι΄ αυτήν η ευκαιρία που δίνεται με την φοίτησή της σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, είναι μοναδική.

Εύα Νάστου: Το πειραχτήρι της ομάδας. Έκανε το καλύτερο πανελλήνιο πρωτάθλημα, από τότε που την έχω παίκτρια.

Αλεξάνδρα Αλεξίου: Η ...βενιαμίν, αλλά με ψυχή και καρδιά μεγάλης γυναίκας. Στα δύσκολα ήταν και καλύτερη από τις μεγαλύτερές της.

Παυλίνα Τσελεπή: Ο πύργος της ομάδας μας, το μέλλον της ανήκει!

Τιάνα Ράτσα: Πειραχτήρι κι αυτή, πρώτη στο χαβαλέ και πολύ καλή στο μπάσκετ. Θα αφήσει ιστορία και στην εθνική Κύπρου.

Ελευθερία Παπαδοπούλου: Έχει σουτ που σκοτώνει. Έβαλε το πιο κρίσιμο για να πάρουμε τον τίτλο.

Εύη Παπαδοπούλου: Ήρθε μαζί μας για ψυχολογικούς λόγους και δεν έπαιξε γιατί ήταν η 4η κορασίδα στην 10άδα, αλλά δικαιούται μέρος του τίτλου και το μέλλον είναι δικό της.

Στέλλα Ξανθοπούλου: Δεν ήταν μαζί μας, αλλά βοήθησε στην προετοιμασία και την ευχαριστούμε.

Με τους ΠΑΟΚτσήδες της Λακωνίας

Έκπληκτα έμειναν τα μέλη της αποστολής των νεανίδων όταν στη μακρινή Σκάλα Λακωνίας συνάντησαν ...πραγματικούς «ακρίτες» ΠΑΟΚτσήδες!

«Το πιο εκπληκτικό είναι ότι οι φύλακες του κλειστού της Σκάλας ήταν ...δικοί μας, με κασκόλ του ΠΑΟΚ μέσα στα γραφεία τους» λέει ο Ν. Παπαδόπουλος κι εξιστορεί: «Υπήρχαν και φίλαθλοι όμως. Και πέρα από τους έξι ηρωικούς που ήρθαν από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο της Αθήνας – ειδικά τον κ. Αργυρίου - και τους ευχαριστούμε θερμά για την συμπαράσταση, μας εξέπληξαν οι ντόπιοι. Όπως ο Γιώργος Κουτσοθοδωρής που έγινε χαλί να τον πατήσουμε. Μας είδε την πρώτη μέρα και κάθε επόμενη ήταν κοντά μας στο γήπεδο για συμπαράσταση και στο ξενοδοχείο για παρέα με αντικείμενο συζήτησης φυσικά ...τον ΠΑΟΚ. Όταν πήραμε τον τίτλο μάς έδωσε δώρα, από το μαγαζί του – ένα σούπερ μάρκετ – γέμισε τα κορίτσια με σακούλες από προϊόντα. Μας έκανε και το τραπέζι στο Γύθειο την μέρα πριν γυρίσουμε στην Θεσσαλονίκη, μας κέρασε και στο ξενοδοχείο φαγητό. Κι όταν φύγαμε μας έστειλε μήνυμα με το κινητό που μας συγκίνησε. Έγραψε: «Σας ευχαριστώ για τις όμορφες συναισθηματικές ΠΑΟΚτσήδικες στιγμές που μου χαρίσατε. Ηταν τιμή μου που σας γνώρισα. Δημιουργήσατε και νέους ΠΑΟΚτσήδες στη Λακωνία»! Και κάποια στιγμή μου έδειξε και την απόδειξη των 10.000 ευρώ που είχε στείλει το 2006 στην ΠΑΕ για να μην φύγει ο Σαλπιγγίδης...».

Τα μεγάλα του ευχαριστώ σε ΑΣ ΠΑΟΚ και «Μάτζικ»

Ο Νίκος Παπαδόπουλος, όπως βέβαια και ολόκληρος ο «ερασιτέχνης» ΠΑΟΚ «στάζουν μέλι» για τον Βασίλη Αγγελίδη. Για να πει για τον γενικό αρχηγό των γυναικείων τμημάτων: «Είναι η ψυχή της ομάδας. Έτρεξε – όπως πάντα – για όλα, συμπαραστάθηκε στα κορίτσια όσο κανένας άλλος και τους έλεγε πριν κάθε αγώνα το λακωνικό ρητό «ή ταν ή επί τας», για να τα δώσουν όλα και να πάρουμε τον τίτλο». Και συνεχίζει αναφερόμενος στον ΑΣ ΠΑΟΚ: «Θέλω να ευχαριστήσω τον πρόεδρο του συλλόγου, τον κ. Θανάση Κατσαρή και ολόκληρη την διοίκηση που με εμπιστεύθηκε». Για να πάει και στην ΚΑΕ: «Ευχαριστώ όμως και τον τεχνικό διευθυντή της ΚΑΕ, τον κ. Νίκο Σταυρόπουλο, που από την αρχή με στήριξε και με εμπιστεύθηκε χωρίς καμία αντίρρηση. Έχω πολλά να μάθω και κοντά του. Ευχαριστώ και τον κ. Θόδωρο Πολυμένη που με στήριξε πραγματικά στην απόφαση να κατεβάσω τις νεάνιδες».

Κι έκλεισε με «μήνυμα» προς το Αμβούργο: «Πολλά ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και στον συνάδελφο Βασίλη Μιγκούλη που από τη Γερμανία μας εμψύχωνε και μας συγκινούσε καθημερινά, στέλνοντας με τα μηνύματά του, δύναμη στην ομάδα»!