Ο ΠΑΟΚ επιστρέφει και ο κόσμος του θέλει πίσω αυτά που έχασε

Ο φίλος κάθε ομάδας προσδιορίζεται από τις στιγμές. Από εκείνες τις αναλαμπές του χρόνου που έχουν την ισχύ πυροτεχνήματος. Ορίζεις τη σχέση σου με την ομάδα όχι από τη διαχρονική επαφή, αλλά από τα γεγονότα που σε έφεραν σε ακραία συναισθηματική κατάσταση.

Αν, λοιπόν, μου ζητήσετε να περιγράψω τη σχέση μου με το τμήμα μπάσκετ του ΠΑΟΚ θα σας αναφέρω στιγμές που οι περισσότεροι δεν θυμάστε ή και δεν ζήσατε καν. Να, ο τελικός των ξυρισμένων κεφαλιών το 1984, όταν νικήσαμε τον Άρη στον τελικό του κυπέλλου και οι παίκτες, υπό την καθοδήγηση του Φαίδωνα Ματθαίου, βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο κουρεμένοι γουλί.

Ο τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων στη Γενεύη, απέναντι τη Σαραγόσα. Με τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο. Έβαλα τα κλάματα στην κερκίδα. Το τραύμα του χαμένου τελικού από τη Ρεάλ, μετά το τρίποντο του Μπάνε και το λάθος του Φασούλα. Το σοκ της ήττας στον ημιτελικό του final four της Αθήνας. Το τρίποντο του Πέτζα μέσα στο ΣΕΦ, απέναντι στον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη.

Ναι, το ξέρω ότι οι στιγμές είναι λίγες μπροστά σε αυτά που έχει ζήσει ο φίλος του ΠΑΟ, του Ολυμπιακού, ακόμα και του Άρη όταν με κερνούσε εκείνο το συντριπτικό «Ποτέ-Ποτέ».

Αλλά ήταν η εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν αιχμάλωτο της μιζέριας και της ανυποληψίας. Και το μπάσκετ δεν έγινε μόνο παρηγοριά μας. Έγινε κομβικό στοιχείο της καθημερινότητάς μας. Περίπου όπως είναι τώρα για Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς με εισιτήριο διαρκείας. Η παρέα να δώσει ραντεβού για καφέ, μετά γήπεδο, στις ίδιες θέσεις και στη συνέχεια έξω για ποτό ή ταβέρνα.

Η συνέχεια είχε πόνο και απαξίωση. Το μπάσκετ κατέβηκε στην Αθήνα, η Θεσσαλονίκη δεν είχε οικονομικούς παράγοντες για να ανταποκριθούν στα μεγέθη του ανταγωνισμού και η ομάδα βρέθηκε από την κορυφή στο ημιυπόγειο. Με κίνδυνο να βρεθεί στον υπόνομο -μια χρονιά έπαιξε και ντέρμπι για τη σωτηρία της απέναντι στον Άρη.

Και έτσι ο ΠΑΟΚ βρέθηκε σε μία εντελώς αντιφατική κατάσταση. Είχε ιδιόκτητο γήπεδο, αλλά όχι ομάδα. Είχε οπαδικό κοινό, αλλά όχι κόσμο στις κερκίδες. Έγινε ένας οργανισμός που φυτοζωούσε. Τα τελευταία χρόνια ο Θανάσης Χατζόπουλος συμμάζεψε κάπως τα πράγματα. Η ομάδα έφτασε μέχρι και σε ευρωπαϊκό τελικό. Με ένα μπάτζετ που αντιστοιχεί σε κάτι μηνιάτικα του Nunn ή του Βενζέκοφ.

Και τώρα ανατέλλει η εποχή του Αριστοτέλη Μυστακίδη. Ο Μυστακίδης είναι δισεκατομμυριούχος. Κανονικός, περιλαμβάνεται στη λίστα Forbes. Έχει ένα σημαντικό ποσοστό στην Τράπεζα Πειραιώς και στην Baltic Bank και ένα ευρύ πλέγμα επιχειρήσεων ανά τον κόσμο.

Γεννήθηκε στη Ρώμη, έχει και βρετανική υπηκοότητα, κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη και είναι, αποδεδειγμένα, φίλος του ΠΑΟΚ καθώς διατηρούσε και σουίτα στην Τούμπα. O ορισμός του low profile. Ψάχνεις φωτογραφία του και δεν βρίσκεις. Δεν δίνει συνεντεύξεις, δεν εμφανίζεται δημόσια, μιλάει μέσω ανθρώπων του. Εκδηλώθηκε επιχειρώντας να αναλάβει την κατασκευή του νέου γηπέδου της Τούμπας. Αυτό ήταν κήρυξη πολέμου για τον Σαββίδη. Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γέμισε με φήμες για σύμπραξη, του Μυστακίδη, με την κυβέρνηση ώστε να πετάξουν τον Σαββίδη έξω από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

Ισχύει κάτι τέτοιο; Αγνωστο. Αφού δεν τα κατάφερε να μπει στο ποδόσφαιρο, πήρε το μπάσκετ. Εξυπνο και λογικό. Στο μπάσκετ φτιάχνεις ομαδάρα με μπάτζετ υποπολλαπλάσιο των χρημάτων που χρειάζεσαι για τρεις καλές ποδοσφαιρικές μεταγραφές. Και στήνεις την ομάδα από τη μία μέρα στην άλλη. Όπως το έκανε η Παρί και η Ντουμπάι. Έτσι και ο Μυστακίδης κάνει αυτά που ονειρεύονται και προσδοκούν στον ΠΑΟΚ, μπορεί να μη βλέπουμε το πρόσωπο του σε φωτογραφίες, αλλά θα το δούμε στα τατουάζ στα μπράτσα των οπαδών.

Πώς θα τα πάει; Εντάξει, αν ποτίσεις κάτι, σου δίνει καρπούς. Ο ΠΑΟΚ είναι γωνιακό μαγαζί. Έχει γήπεδο και κόσμο. Το μαγαζί μπορεί να είναι γεμάτο σε κάθε αγώνα. Και ενδεχομένως να γίνει και πολύφερνη νύφη για Euroleague και FIBA Europe. Αλλωστε αυτή τη στιγμή ο Μυστακίδης είναι ένας από τους πλουσιότερους, αν όχι ο πλουσιότερος, ιδιοκτήτης ομάδας μπάσκετ στην Ευρώπη. Και, σε επίπεδο οικονομικών μεγεθών, είναι ο ισχυρότερος στον εγχώριο ανταγωνισμό.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα σαρώσει Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Διότι δεν είναι μόνο τα λεφτά που παίζουν ρόλο. Είναι και η τεχνογνωσία, την οποία ο ΠΑΟΚ δεν έχει. Κάποτε όμως θα αποκτήσει.

Είναι μία καλή μέρα. Όχι μόνο για τον ΠΑΟΚ, αλλά και για το ελληνικό μπάσκετ, πιθανότατα και το ευρωπαϊκό. Και όλοι εμείς, που ζήσαμε τον ΠΑΟΚ των ΄90ς τώρα ψάχνουμε να πάρουμε πίσω αυτά που χάσαμε. Εκτός από τα χρόνια.