«Δεν με ήξερε κανείς και βρέθηκα να κάνω... κερκίδα στην Τούμπα!»

Η Άτροπος είναι αυτή που έφτιαξε τον μικρό Ερμή με τα στοιχεία που μεγάλωσε διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ψυχισμό του. Η Λάχεσις πήρε τη σκυτάλη για να χαράξει τον δρόμο του Σελιμάι, φέρνοντάς τον απέναντι σε συγκυρίες που ούτε ο ίδιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Και τέλος η Κλωθώ, αυτή που υφαίνει και συνενώνει τα αναλλοίωτα γεγονότα με εκείνα που έμελλε να συναντήσει (και συναντά ακόμη) ο Ερμής Σελιμάι στην πορεία του.

Ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ κατάλαβε από μικρή ηλικία την ευθύνη να υφάνει όσο καλύτερα μπορεί τη ζωή του, ν' αντιληφθεί τα ασυνείδητα κομμάτια που σταθερά του μιλούσαν κ' εκείνος πάλευε ν' ακούσει φτάνοντας στο σήμερα.

«Πάρε με και τώρα αν μπορείς τηλέφωνο, σε τρεις ώρες πετάω για Αθήνα», μου ανέφερε γλαφυρά, ξέροντας υποσυνείδητα ότι πλέον δεν δύναται να χρησιμοποιήσει άλλο ρήμα, το άκουγες από τη φωνή του πως πλέον... πετάει σε ό,τι και αν κάνει. Στον «Δικέφαλο» είναι άλλωστε, δεν μπορεί να πράξει και αλλιώς...

«Ο Ερμής Ιούνιο του 2022 δεν έχει καμία σχέση με αυτόν έναν χρόνο μετά», υπογραμμίζει γλαφυρά στο SDNA και ξετυλίγει την ιστορία του.

Από τα αζήτητα και τον Πανερυθραϊκό με προσωρινό δελτίο, στην Κ19 του ΠΑΟΚ μέχρι να πάρει φύλλο πορείας για την Β' ομάδα και να κληθεί από τον Ραζβάν Λουτσέσκου στην προετοιμασία της Μεγαλονήσου. Επαγγελματίας πλέον, ο Σελιμάι βλέπει το ταμπελάκι στο 72' της ρεβάνς κυπέλλου της Τούμπας με την Καλαμάτα τον περασμένο Ιανουάριο να γράφει «75». Είχε έρθει η ώρα του...

«Τώρα που η σεζόν τελείωσε άρχισα να καταλαβαίνω τα πράγματα, η πορεία μου φαινόταν... λογική. Έκανα και προπονήσεις με την πρώτη ομάδα, προπονήσεις γενικώς συνέχεια, και δεν είχα καταλάβει που βρίσκομαι από το πουθενά, όντως τα βήματα που έκανα είναι πολύ μεγάλα», δηλώνει αρχικά ο 19χρονος αριστερός μπακ των «ασπρόμαυρων» και δίνει κατευθείαν τον στόχο του ενόψει της επόμενης σεζόν: «Είναι ξεκάθαρο, με τη βάση που έχτισα φέτος θέλω να προσπαθήσω να είμαι μόνιμα μέλος της πρώτης ομάδας».

Αναμφίβολα το ντεμπούτο ενός αθλητή σε μία ομάδα και δη στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μένει αξέχαστο. Τι θυμάται όμως περισσότερο ο Ερμής Σελιμάι από αυτό;

«Aπό τη στιγμή που ανακοινώθηκε η αποστολή, ένιωθα μέσα μου ότι θα μπω να παίξω, Περνούσε η ώρα και ανησυχούσα, με το που με φώναξε ο κόουτς να ετοιμαστώ γρήγορα για το ζέσταμα επειδή χτύπησε ο Λευτέρης (σ.σ Λύρατζης), το έκανα γρήγορα. Μου φώναζε ο Βιεϊρίνια να μπω γιατί ήμασταν με παίκτη λιγότερο, εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτα. Μπήκα στην Τούμπα και ήθελα να παίξω όσο καλύτερα γίνεται. Όταν τελείωσε το ματς, μπήκα στ' αποδυτήρια, πήρα την οικογένειά μου και άρχισα να κλαίω. Με είδε ο Σβαμπ, ήρθε προς τα μένα και τον αγκάλιασα, μοναδικός άνθρωπος, τρομερά συναισθήματα».

Ακολούθως, ο νεαρός Αλβανός αμυντικός στέκεται στην κορυφαία του στιγμή: «Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό ήταν που πήγαμε στη θύρα 4 μετά το παιχνίδι και τραγουδούσαμε μαζί με τους οπαδούς. Αυτό το κάναμε και στην προετοιμασία της Κύπρου με τον Άρη Λεμεσού αλλά είναι τελείως διαφορετικό να κάνεις κερκίδα στην έδρα σου. Θέλω να το ξαναζήσω αυτό».

Μάλιστα, κάνει ιδιαίτερη αναφορά στον ΠΑΟΚ και μη μπορώντας να κρύψει τα συναισθήματά του υπογραμμίζει:

«Ο ΠΑΟΚ είναι το σπίτι μου, μου έδωσε τα πάντα από το τίποτα και συνεχίζει να μου προσφέρει. Δεν με ήξερε κανείς και τον ευχαριστώ πολύ, δεν τελειώσαμε όμως, πάμε για περισσότερα του χρόνου. Ελπίζω να με θυμάται ο κόσμος και τα επόμενα χρόνια, εγώ θα τον θυμάμαι σίγουρα. Είμαι ένας χαρακτήρας που όσο και να προβληθεί, μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση, παραμένω προσγειωμένος αλλά θέλω όλο και περισσότερα».

Σαν σφουγγάρι βγαλμένο από τα παγωμένα νερά της Καλύμνου, ο παίκτης του «Δικεφάλου» προσπάθησε να απορροφήσει κάθε εμπειρία που έζησε εδώ και 1.5 χρόνο εξηγώντας:

«Θέλω να σταθώ σε τρεις ανθρώπους. Τον Βασίλη Ρόβα, ποδοσφαιρικό μου πατέρα, τον Στάθη Ταυλαρίδη, που μαζί με ανακάλυψαν από τότε που ήμουν 13 και βρέθηκα 15 χρονών στα τοπικά της Αθήνας. Είδαν βήμα βήμα και χρόνο με τον χρόνο όλη την εξέλιξή μου, ήταν και είναι κολώνες. Αλλά και στον προπονητή Στέλιο Μουντανάρη, δούλεψα πολύ ατομικά μαζί του κάνοντας τρομερή δουλειά και τον ευχαριστώ».

Ακόμη προσθέτει: «Από τον κ. Γκαρσία κέρδισα μαχητικότητα, το ''never lose mentality'', το πώς να είσαι σκληρός χωρίς να σκέφτεσαι ποιον έχεις απέναντί σου. Να λες ''είμαι εδώ εγώ και κανένας άλλος''. Από τον κ. Λουτσέσκου κέρδισα πολλά στην τακτική, είναι τρομερός εκεί και επίσης πανέξυπνος. Αυτοί οι δύο με έκαναν καλύτερο παίκτη μαθαίνοντάς με όσα δεν ήξερα μέχρι στιγμής. Έχω ωστόσο να βελτιώσω πράγματα και θα πω την αμυντική μου συμπεριφορά, τα καθήκοντά μου πίσω καθώς είμαι πιο επιθετικογενής».

Και ξαφνικά τον περασμένο Μάη, έρχεται η κλήση του Ερμή Σελιμάι στην Εθνική Αλβανίας. Το να κληθεί κάποιος παίκτης στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του αποτελεί ύψιστη τιμή, ιδίως αν πρόκειται για χώρες όπως η γείτονα, που έχει δοκιμαστεί και εξακολουθεί να δοκιμάζεται πολυεπίπεδα.

«Προσωπικά περίμενα κλήση από την Κ19, όχι την Κ21, ήρθε το χαρτί και δεν το έδωσα σημασία, μετά το διάβασα καλύτερα και έγραφε ουσιαστικά πως κλήθηκα στην Κ21. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα, λες και μαζεύτηκε όλη αυτή η τύχη και μου την έδωσε ο Θεός», δηλώνει αρχικά στο SDNA ο άσος των Θεσσαλονικέων και προσθέτει ειδικότερα για την οικογένειά του:

«Oι Αλβανοί έχουν μέσα τους την αίσθηση της αυταπάρνησης. Υπήρξαν εποχές που άρχισαν να φεύγουν από τη χώρα, έπρεπε ο καθένας τους να ξεκινήσει από το μηδέν, είτε πηγαίνοντας Ελλάδα, είτε Ιταλία, είτε οπουδήποτε αλλού, παντού. Όταν ξεκινάς από το μηδέν, τα βάζεις όλα στην άκρη σκεπτόμενος την επιβίωση. Οι γονείς μου τα έδωσαν όλα από μικρή ηλικία, δεν μου έλεγαν ποτέ αν έχουμε ή όχι χρήματα, δούλευαν και πάλευαν όλη μέρα για να τα έχω όλα. Αυτό το στοιχείο το κόλλησα από εκείνους».

Κλείνοντας, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μία σημαντική άνοδο στην Εθνική Αλβανίας που αγωνίζεται σε ένα εντυπωσιακό νέο στάδιο και βλέπει παίκτες της να συμμετέχουν σε κλαμπ κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Ο Ερμής Σελιμάι υπογραμμίζει πως «αρχικά είναι η θέληση αυτών των παιδιών για διάκριση, προερχόμενα από φτωχές οικογένειες αλλά και το γεγονός ότι έμαθαν αλλού ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα ο Μπρόγια μεγάλωσε στην Αγγλία, ο Ασλάνι στην Ιταλία κλπ. Ο συνδυασμός ποιότητας και θέλησης βγάζει αυτό το αποτέλεσμα. Επίσης έρχεται μία πολύ καλή φουρνιά από την Κ21, εγώ προσωπικά αν και το πρότυπό μου είναι ο Μαρσέλο, θέλω -αν μπορούσα- να φτάσω στο στάτους του Χισάι, είναι επί χρόνια αρχηγός, δεν φεύγει από την εντεκάδα σχεδόν μία δεκαετία και τον αγαπούν όλοι».