Ομηρία, ημέρα 3η: Ένας διαγωνισμός- ντροπή για τη χώρα

Συνεχίζουν να εκτελούν χρέη... ελεύθερων πολιορκημένων οι 8 υποψήφιοι καναλάρχες: όπως ήδη θα γνωρίζετε, η διαδικασία για το ποιοι θα είναι αυτοί που θα πάρουν, εν τέλει, τις 4 πολυπόθητες άδειες συνεχίζεται, με τους ανθρώπους να παραμένουν «έγκλειστοι»-«όμηροι» στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, χωρίς να έχουν καμία απολύτως επαφή με τον έξω κόσμο. Ούτε με τους συνεργάτες τους, ούτε καν με τις οικογένειές τους!
Αυτή η πρωτόγνωρη διαδικασία, γεννά ευλόγως μια σειρά από ερωτήματα, τα οποία κάποιος θα πρέπει ν' απαντήσει: δεν μπορούσε να βρεθεί ένας καλύτερος, αξιοπρεπέστερος και ευρωπαϊκός τρόπος προκειμένου να διασφαλιστεί το αδιάβλητο και να μην υπάρχουν διαρροές;

Αυτός που έχει πάρει ήδη την πρώτη άδεια για ποιον λόγο συνεχίζει να παραμένει «φυλακισμένος» για τρεις ολόκληρες μέρες και δεν του έχει επιτραπεί να βγει από το κτίριο; Αν συμβεί κάτι σε κάποιον δικό τους άνθρωπο, πώς ακριβώς θα ειδοποιηθούν οι υποψήφιοι καναλάρχες ή οι εκπρόσωποί τους, με δεδομένο πως έχουν αφήσει τα κινητά τους πριν μπουν μέσα και τους έχει απαγορευτεί δια... ροπάλου κάθε είδους επικοινωνία με τους οικείους τους;

Προφανώς- λόγω της οικονομικής τους επιφάνειας- ουδείς νοιάζεται γι' αυτούς, καθώς σε μια χειμαζόμενη χώρα όπως η Ελλάδα του 2016 αυτοί έχουν λυμένο το βιοποριστικό τους πρόβλημα. Όμως αυτό δίνει το δικαίωμα στους υπεύθυνους του διαγωνισμού να τους «ταμπουρώσουν» και να τους αποκόπτουν από τον έξω κόσμο;

Δηλαδή, πρέπει να πληρώσουν τα... λύτρα (που ανέρχονται σε εκατομμύρια ευρώ για χάρη της μίας άδειας, αλλά και για χάρη χιλιάδων εργαζομένων και των οικογενειών τους), ούτως ώστε να κερδίσουν πίσω την «ελευθερία» τους;

Η κοινή λογική λέει πως σε μια σύγχρονη κοινωνία όπως θέλει να λέγεται η ελληνική, θα έπρεπε να βρεθεί ένας πιο λειτουργικός και λιγότερο απάνθρωπος και τριτοκοσμικός τρόπος, προκειμένου να διεξαχθεί η διαδικασία.

Οι 56 ώρες «εγκλεισμού» των 8 μοιάζει με σκληρή τιμωρία για κάτι που δεν έκαναν. Μιλάμε στο κάτω κάτω για έναν διαγωνισμό που ελπίζεται να αποφέρει πολλά εκατομμύρια στο Δημόσιο. Έτσι δηλαδή αντιμετωπίζει το κράτος τους Ελληνες επιχειρηματίες; Ως... ομήρους που πρέπει να πληρώσουν «λύτρα» για να απελευθερωθούν ενώ προηγουμένως έχουν διαπομπευθεί ως «έγκλειστοι» που πρέπει να κοιμούνται σε ράντσα και να χρησιμοποιούν χημικές τουαλέτες; Χωρίς τη δυνατότητα καν να κάνουν ένα μπάνιο και να πλένονται με... μωρομάντηλα;

Δεν έχουμε καμία απολύτως διάθεση να υπερασπιστούμε ανθρώπους που δεν τους λείπει τίποτα από τη ζωή τους. Το «κατηγορώ» αφορά μόνο το κράτος! Το οποίο επέλεξε να διεξάγει διαγωνισμό σε συνθήκες Γκουαντάναμο. Με κλειστά παράθυρα, χωρίς κινητά, χωρίς επικοινωνία με τον έξω κοσμο για ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ!

Αυτά δε γίνονται ούτε στα πιο υποανάπτυκτα κράτη της υφηλίου!

Ας μην αναφερθούμε καν σε αυτό το σημείο στην αγωνία των χιλιάδων εργαζομένων και των οικογενειών τους που παρακολουθούν άυπνοι και με κομμένη την ανάσα αυτό το τριήμερο θέατρο του παραλόγου, το οποίο όμως για εκείνους είναι ένα δράμα; Διότι είναι εύκολο η κ. Γεροβασίλη να εξαγγέλλει ότι σε τρεις μήνες θα ρίξει μαύρο σε όσους δεν αδειοδοτηθούν. Για όλους αυτούς τους απλούς εργαζόμενους, τους δημοσιογράφους, τους τεχνικούς, τους διοικητικούς υπαλλήλους είναι πολύ δύσκολο, είναι απάνθρωπο, να βιώνουν αυτό το μαρτύριο...

Άραγε, ακούει κανείς; Και γιατί τα περισσότερα Μέσα σιωπούν μπροστά σε αυτή την διαδικασία;