Ο Χορέπ, ο Μπετέο και το SPIN

Το πρόσωπό τους έλαμψε μόλις μπήκαν στο γήπεδο. Θαρρείς και ξέχασαν τα πάντα τη στιγμή που πάτησαν στον αγωνιστικό χώρο. «Που είναι οι μπάλες» ρωτούσε ο Χορέπ κι έψαχνε για να παίξει με τον αδερφό του, τον Μπετέο.

Δύο από τα παιδιά που ωφελούνται από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα SPIN στο οποίο συμμετέχει ο ΠΑΟΚ. Δύο από τα παιδιά που ο δρόμος της ζωής τους έφερε στην πατρίδα μας και τον περασμένο Οκτώβριο είχαν την ευκαιρία να προπονηθούν με τους παίκτες του Δικεφάλου.

«Πέρασαν πάρα πολύ όμορφα», μας λέει η Γκρέις, η μητέρα τους και συνεχίζει: «Το χάρηκαν πολύ. Κάθε μέρα μου λένε «θέλουμε να πάμε στον ΠΑΟΚ να παίξουμε ποδόσφαιρο». Και τώρα εδώ, στο γήπεδο, είναι πολύ χαρούμενοι που θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία ν' αγωνιστούν στο γήπεδο με τη φανέλα της ομάδας».

Η καταγωγή του Χορέπ και το Μπετέο είναι από τη Σομαλία και τη Νιγηρία με τον πρώτο να έχει γεννηθεί στη χώρα μας. Το μονοπάτι της ζωής έφερε την Γκρέις κάτω από δύσκολες συνθήκες. «Έφυγα για να σώσω τη ζωή μου και του τότε νεογέννητου μωρού μου», θυμάται με πόνο και συνεχίζει: «Είμαι Μουσουλμάνα κι ο άνδρας μου είναι Χριστιανός. Η οικογένειά του ήθελε να με σκοτώσει και να μου πάρει τον Μπετέο όταν ήταν μωρό. Το κορμί μου είναι γεμάτο σημάδια. Μου έκαψαν το σπίτι».

Πλέον μετρά οκτώ χρόνια στη Θεσσαλονίκη και καταλαβαίνει τόσο τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης που έχει πλήξει την Ελλάδα, όσο και το προσφυγικό πρόβλημα. «Παλιότερα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αλλά τώρα είναι πολύ δύσκολα. Όχι μόνο για μένα. Για όλη την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Όταν ήρθα μέναμε σε στρατόπεδο για πρόσφυγες. Μετά με τη βοήθεια οργανισμών όπως η Praksis βρήκα ένα σπίτι. Για περισσότερο από ένα χρόνο δυσκολεύομαι να πληρώσω το ενοίκιο και να καταφέρω να εξασφαλίσω φαγητό για τα παιδιά μου. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι».

Ο Χορέπ κι ο Μπετέο μιλάνε ελληνικά, πάνε κανονικά στο σχολείο και μέσω του SPIN θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν το ποδόσφαιρο σάλας, να παίξουν, να διασκεδάσουν, να διεκδικήσουν μια ευκαιρία για καλύτερο αύριο και τα κάνουν ένα βήμα πιο μακριά από τον κοινωνικό αποκλεισμό.Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο.