Εσείς το έργο σας και μεις το δικό μας…

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος συγκεκριμένος Άγιος είναι ο Πολιούχος των Αθηνών - και περιχώρων, αλλά εάν προς αυτή την κατεύθυνση παρατηρείται έλλειμμα τότε απερίφραστα θα πρότεινα να «αγιοποιηθεί», τάχιστα, το διαιτητικό λειτούργημα και να γιορτάζεται, στο εξής, η χάρη του, κάθε Κυριακή κάτω στην φιλόξενή του επικράτεια της χαβούζας. Με τόσες σφαγές αμάχων πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις αγιοποίησης της αμαρτωλής σφυρίχτρας και δεν χρειάζεται να ανεγερθούν, προς αφιέρωση, ιδιαίτεροι Ναοί, θα ήταν περιττό και χρονοβόρο το έξοδο. Τα σημεία λατρείας είναι ήδη στημένα και λειτουργούν, από δεκαετίες, τόσο στο Ο.Α.Κ.Α. όσο και στο «Καραϊσκάκη».

Αν θεωρηθεί «κάπως» αυτή η πρόταση και για να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος, προτάσσω, εναλλακτικά, το πολύ - πολύ, να στηθεί στο Σύνταγμα, δίπλα στον «άγνωστο στρατιώτη», ένα παραπλήσιας αντίληψης μνημείο, κάτι σαν τον «άγνωστο διαιτητή», απαραίτητα στολισμένο με τα κιτρινοκοκκινοπράσινα λάβαρα, για να μπορεί στον, πέριξ αυτού, χώρο να εκτονώνεται η αγανάκτηση κάθε απηυδισμένου Ελληνα φιλάθλου, του οποίου η λογική, αγωνιστική με αγωνιστική, κακοποιείται από τους εκτελεστές της πανάθλιας Εθνικής διαθήκης που, χωρίς να ερωτηθούμε, ανακήρυξε μοναδική κληρονόμο του Ελληνικού πολιτισμού την πόλη της Θεά Αθηνάς και έξω από τα τείχη της την περιφέρεια ίσαμε τα Αττικά σύνορα.

Θα πρέπει να είσαι απλός επισκέπτης στη Χώρα αυτή, κάτοικος μιας μακρινής Πατρίδας, για να δηλώσεις έκπληκτος από την διαιτητική θαλπωρή που εκτοξεύει το γαυροβαζελιακό - και σια- αθλητικό «οικοσύστημα» σε βάρος των απροστάτευτων λοιπών ανταγωνιστών του.

Επειδή, όμως, εμείς τυγχάνουμε πιστοί δημότες της τριτοκοσμικής εγχώριας πραγματικότητας και τα οπτικοακουστικά μας αισθητήρια όργανα έχουν επεξεργαστεί, πολλάκις, πλήθος αδικιών σε βάρος ο,τιδήποτε δεν εντάσσεται στην υπερνομαρχία Αττικής, όχι μόνο αναφορικά στον αθλητισμό αλλά παντού, μπορούμε και προσπερνάμε χωρίς αγανάκτηση, πλέον, σχεδόν με ανακούφιση θα έλεγα, όλα τα παρασκευάσματα του εκεί Βασιλείου.

Και εξηγούμαι: γιατί να αγανακτήσω με τα όσα διαδραματίστηκαν, για χάρη των εκλεκτών του Π.Ο.Κ., το week - end που μας πέρασε; Τι είμαι κανένας εξωγήϊνος ή μήπως κάποιος αδοκίμαστος στο Ελληνικό αθλητικό life style;

Αυτό μου έλλειψε να πιστέψω ότι οι παραγκάρχες της λεωφόρου Καβάλας, ή όπου αλλού εδρεύουν σήμερα, θα έπεφταν αμαχητί στις ευθύβολες ποδοσφαιρικές βολές που, κατά ρυπάς, δέχονται, εδώ και κάποιες βδομάδες, από το άρτια συγκροτημένο ασπρόμαυρο στρατηγείο και, ειδικά, μετά την άλωση του τηγανόκαστρου, που τόσο βαθειά και τσουχτερά τους πείραξε...

Από τι υλικό θα ήμασταν φτιαγμένοι και με ποιο εργαλείο σφυρηλατημένοι εάν με το κάθε μας ξεπέταγμα δεχόμασταν, από πάνω, και πρόσκληση για απογευματινό τίλιο με θέα την ακρόπολη, αντί για κάτω από τη ζώνη χτυπήματα, χωρίς αναισθητικό χειρουργεία και ωμές καταπατήσεις δικαιωμάτων;

Εάν δεν συνέβαιναν αυτά δεν θα ήμασταν η ΠΑΟΚΑΡΑ αλλά ένας ερμαφρόδιτος σύλλογος αποχαυνωμένων οπαδών, χωρίς συνοχή και φαντασία που θα αδυνατούσε να επεξεργαστεί την ρομαντική θεώρηση της ζωής και να υμνήσει την ποιητική εκδοχή της αδικίας.

Εάν δεν συνέβαιναν αυτά ίσως να ήμασταν οπαδοί άλλης ομάδας και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Καλό μας κάνετε κύριοι του σκότους, μας θρέφετε, μας δυναμώνετε, μας πολλαπλασιάζετε και θερμά σας ευχαριστούμε για την πολύτιμη συνδρομή σας. Ενας μας τίτλος κάθε είκοσι χρόνια παράγει περισσότερους οπαδούς από 20 δικούς σας. Αν καταντήσουμε να πρωτεύουμε χωρίς αίμα, πόνο και αγωνία, χωρίς αιμοσταγείς παγίδες και κλεμμένα όνειρα, στο τέλος, θα εξολοθρευτεί το DNA μας και θα μας οδηγήσετε σε πολιτιστική αφάνεια.

Που να τα καταλάβετε, όμως, όλα αυτά οπισθόβαροι εργολάβοι του άνισου και της κλοπής, συνεχίστε εσείς να κάνετε αυτά που καλά γνωρίζετε να πράττετε, και μεις, επίσης, θα επιμένουμε μέχρι να δούμε ποιος, στο τέλος, θα αντέξει αλλά, όταν θα το πάρω, θα υποκλιθεί όλο το σύμπαν και δεν θα σηκώνεται, ούτε με γερανό, το κυπελάκι που εσείς ασφαλίζετε από την άρση του ανέμου...

Μπουχέσες...