Π.Α.Ο.Κ. ... άνευ όρων

Έχει, περίπου, έναν μήνα που είδα τηλεοπτικά το παιχνίδι της premier league ανάμεσα στη γηπεδούχο West Bromwich και την φιλοξενούμενη Liverpool. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο, όπως όλα, φυσικά, τα αγγλικά γήπεδα ανεξαρτήτου κατηγορίας,  και αυτό δεν είχε καμία σχέση με το ότι το παιχνίδι για τους γηπεδούχους ήταν «φωτιά» για την παραμονή τους στη κατηγορία.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η Bromwich έχασε και έπεσε οριστικά κατηγορία. Αλλά αυτό δεν ήταν η είδηση. Εκείνο που με συγκλόνισε, και συνεχίζει να με συγκλονίζει μέχρι και τώρα που γράφω τις αράδες αυτές, είναι ότι στο τέλος του, μοιραίου για τους γηπεδούχους, αγώνα, σηκώθηκαν όλοι οι φίλαθλοί τους και επί πολλά λετπά της ώρας αποθέωναν όρθιοι με θερμό χειροκρότημα τους παίκτες της αγαπημένης τους ομάδας. Οι ηττηθέντες παίκτες ανταπέδιδαν.

Εάν κάποιος μόλις είχε γυρίσει στο κανάλι θα νόμιζε ότι η ομάδα αυτή θριάμβευσε στον αγώνα της. Και όμως δεν είχε θριαμβεύσει, αντίθετα, μόλις είχε πέσει κατηγορία… Βλέπεις κάτι τέτοιες σκηνές ακόμα και από μικρομεσαίες ομάδες της Αγγλίας και έρχονται τα μυαλά σου στη θέση τους. Δεν μπορώ να φανταστώ παρόμοιο σκηνικό στην Τούμπα αλλά και πουθενά στην Ελλάδα.

Μιλάμε για την απόλυτη ταύτιση του οπαδού με τον σύλλογό του και την υπέρτατη στήριξή του σε αυτόν. Χωρίς γκρίνιες, χωρίς παρατράγουδα, χωρίς μολότωφ, χωρίς απειλές, χωρίς μαλαματίνα, χωρίς κροτίδες, χωρίς το παραμικρό θύμα. Μόνο με την αιώνια και παντοτινή του αγάπη και αφοσίωση. Εχουν ξεριζώσει την καρδιά τους αυτοί οι άνθρωποι και την παρέδωσαν στην ομάδα που αγαπούν να τη διαχειριστεί όπως εκείνη νομίζει καλύτερα σε παντός καιρού καταστάσεις…

Και εμάς τους ΠΑΟΚτσήδες μας δέρνει η τρέλα για την ομάδα μας περισσότερο από κάθε άλλη τρέλα οπαδού στην Ελλάδα. Αλλά δυστυχώς, μέχρι εκεί. Η σχέση μας με αυτήν βρίσκεται εδώ και 8 δεκαετίες σε νηπιακή ακόμα κατάσταση. Δεν λέμε να ωριμάσουμε ως οπαδικό κίνημα. Είμαστε Βαλκάνιοι και το δείχνουμε. Υποπτευόμαστε τους πάντες και τα πάντα, εξυφαίνουμε απίθανα σενάρια για κάθε περίπτωση, γκρινιάζουμε με το παραμικρό. Αμφισβητούμε το κάθε τι λες και πρέπει όλα τα να ξέρουμε και όλα να τα εγκρίνουμε εμείς οι παντογνώστες σοφοί του είδους…

Και όμως αγαπητοί συνοδοιπόροι της ασπρόμαυρης ιδέας δεν είμαστε παρά μονάχα οι πιστοί φίλαθλοι της ΠΑΟΚαρας μας και το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να παραμείνουμε τέτοιοι με κάθε τρόπο, σε κάθε κατάσταση, όποιος και εάν μας διοικεί, ό,τι ομάδα και εάν παρουσιάζουμε στο γήπεδο γιατί ο ρόλος των οπαδών είναι μόνο να αγαπάνε τον σύλλογό τους. Να τον αγαπάνε την Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη, την Πέμπτη, την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή. Βρέξει – χιονίσει.

Να πηγαίνουν συνεχώς στο γήπεδο να την ενθαρρύνουν και να την χειροκροτάνε ακόμα και εάν οι ξυλοκόποι της άνω ραχούλας είναι ποιοτικότεροι από αυτήν. Να αγοράζουν τη φανέλα της και να στολίζουν το σπίτι τους με τα σύμβολά της. Να την ακολουθάνε παντού και να υψώνουν το έμβλημά της ακόμα και εάν έχουμε φάει «πεντάρα». Να φωνάζουν σε όλα τα γήπεδα της οικουμένης  το σύνθημα «και μεις μαζί για μια ζωή..» και να το εννοούν απόλυτα αυτό χωρίς όρους, προϋποθέσεις, και ιδιαίτερες εξηγήσεις.

Τελικά, να κάνουν αυτό που έκαναν και οι οπαδοί της μικρομεσαίας West Bromwich: απλούστατα να ξεριζώσουν και να παραδώσουν τις καρδιές τους στο σύλλογο για να διαχειριστεί εκείνος όπως γνωρίζει καλύτερα την ατέλειωτη αυτή αγάπη. Μόνο έτσι δεν θα αδικήσουμε άλλο αυτό που πρεσβεύει όλο μας το «είναι»: την ΠΑΟΚαρα μας!