Αφιερωμένο εξαιρετικά ...

Είκοσι χρόνια ξηρασίας ήταν πάρα πολλά. Η 80ντάχρονη ιστορία μας είχε συμπιεστεί από τις άδειες σελίδες του πρόσφατου χθες. Το σωματείο φλέρταρε με τον ντροπιαστικό χαρακτηρισμό του «μικρομέγαλου». Εκεί μας είχαν κατατάξει σε μια αδιαβάθμητη κατηγορία ειδικά για μας. Τι ήταν, όμως, ο Π.Α.Ο.Κ. μήπως όντως «μεγάλος»; Όχι, δεν μπορείς να είσαι «μεγάλος» όταν τερματίζεις ταβάνι 4ος  πολύ μακριά και από τον 3ο. Μήπως ήταν «μικρός» ο Π.Α.Ο.Κ; Όχι, δεν μπορούσες να χαρακτηρίσεις «μικρή» μία ομάδα τρελαμένων οπαδών κυρίαρχων στην βόρεια Ελλάδα με ασπρόμαυρες φωλιές όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Δεν αντέχαμε άλλο. Τα μυαλά μας είχαν πονέσει πολύ. Δεν αντέχαμε να βλέπουμε πληγωμένο εκείνον που αγαπούσαμε. Δεν αντέχαμε να ακούμε τους άλλους να μας χλευάζουν και να μας υποτιμούν. Δεν αντέχαμε να βλέπουμε το άλλοτε απόρθητο κάστρο μας να το αλώνουν εκείνοι που κάποτε χάνανε από το …αεροδρόμιο!

Πέρασαν στα 20 αυτά χρόνια διάφοροι «αετονύχηδες αλεξιπτωτιστές» που, μέχρι τότε, δεν τους ήξερε κανείς. Δημιούργησαν χρέη, χρέη, και μόνο χρέη. Το ασπρόμαυρο κορμί του Π.Α.Ο.Κ. μας είχε γεμίσει με καρκινώματα που τον βούλιαζαν στην αβεβαιότητα και τον μαρασμό κάθε μέρα και πιο πολύ, κάθε μέρα και πιο βαθιά.

Το μόνο που είχε μείνει όρθιο ήταν ο λαός. Ο λαός που δυο μέρες μετά την Αυγουστιάτικη «περήφανη πώληση - προδοσία» δεν πτοήθηκε παρά άρπαξε το κασκόλ, πήγε στο Ο.Α.Κ.Α. και με την αξιοπρέπεια του πληγωμένου άρχοντα γυμνός μες το λιοπύρι επί δύο ώρες τραγουδούσε με όση δύναμη διέθετε «ωωω! ΠΑΟΚΑΡΑ, έχω τρέλα με το μυαλό!» αφήνοντας άφωνους όλους εκείνους τους αντιπάλους που στη θέση μας θα έκαναν …αποχή και στέλνοντας το μήνυμα σε όλους και σε όλα ότι ο Π.Α.Ο.Κ.  είναι κάτι  πολύ παραπάνω από όλους τους προδότες του κόσμου, από όλους τους βρυκόλακες που τον διοικούσαν, από κομπάρσος του ποδοσφαίρου μας, από εύκολο θύμα του κάθε ανύπαρκτου σωματείου που έπαιρνε τη θέση μας στην Ευρώπη…

Ο Θεός, όμως, Θόδωρε, είναι μεγάλος. Μας άφησε όλα τα χρόνια να τσουρουφλιστούμε  και την κατάλληλη στιγμή μας έστειλε εσένα. Σού φώτισε το μυαλό, σε όπλισε με κουράγιο και σε πρόσταξε να σώσεις την αγάπη σου. Στο άκουσμα της είδησης 2 χρόνια πριν, Θόδωρε πίστεψέ μας, κλαίγαμε αγκαλιά με τα παιδιά μας και πέρασαν πολλές ώρες μέχρι να ηρεμήσουμε από τον πανζουρλισμό. Η προοπτική να σε δούμε να ηγείσαι στην επανάσταση που θα επακολουθούσε ήταν αυτό που μας  συνεπήρε και όχι γιατί πιστέψαμε ότι διέθετες κεφάλαια που θα μας έσωζαν. Όχι, Θόδωρε, κανενός το μυαλό δεν πήγε εκεί.

Ανέλαβες με μοναδικό σύμμαχο την ασπρόμαυρη «πλημμυρίδα» και όχι τα άρθρα του νόμου. Πήγαν, ατυχώς, να σε παρομοιάσουν με άλλους που είχαν πίσω τους εφοπλιστές και άρθρο 44 που κινήθηκαν εκ του ασφαλούς αλλά μάταια. Είδαμε την τύχη τους γιατί βασίστηκαν σε κάτι ψεύτικο και όχι αληθινό όπως είσαι εσύ και εμείς.

Έγινες η ουσία που ένωσε όλους μας σε μια αγκαλιά. Εγινες η πυξίδα που μας ευθυγράμμισε στην ασπρόμαυρη λεωφόρο της περηφάνιας και των αδιαπραγμάτευτων αρχών μας. Έγινες η ασπίδα που μας προστατεύει από εκείνους που μας ντρόπιασαν, μας υποτίμησαν, μας εξευτέλισαν…Είσαι, πια, ο απόλυτος «άνθρωπός μας!», Θόδωρε,  και έτσι σε παρακαλούμε να μείνεις για πάντα γιατί όλα τα λεφτά του κόσμου και όλες οι εξουσίες της γης δεν ανταλλάσσονται με αυτό που κατάφερες να είσαι για μας και τις πληγωμένες καρδιές μας…

Σε ευχαριστούμε για όλα και μη πτοηθείς ποτέ όλα θα τα καταφέρουμε μαζί!