Μια μέρα - 90 λεπτά ...

Προσπάθησα να κάνω συντήρηση των δυνάμεων μου για το απόγευμα. Τα ΜΜΕ από την προηγούμενη ημέρα γέμιζαν το πρόγραμμα τους με δελτία καιρού και καυτές προγνώσεις.

Σχόλασα επιτέλους και χωρίς να το σκεφτώ έβαλα μπροστά την μηχανή του αυτοκινήτου με ένα προορισμό το γήπεδο της Τούμπας.

Στα εκδοτήρια λίγος κόσμος, η φωνή μέσα από το ταμείο σχεδόν ηλεκτρονική, απρόσωπη, δεν μου έκανε καμιά αίσθηση, το μόνο που ζητούσα ήταν μια γρήγορη εξυπηρέτηση, να επιστρέψω στο σπίτι να βρω την φανέλα του ΠΑΟΚ που θα φορέσω το βράδυ, να πάρω τηλέφωνο τον Τάκη και να πέσω για ύπνο. Ο Τάκης είναι ένα τεράστιο «φατσόνι» ένα μεγάλο αλάνι από μια επαρχία του Κιλκίς που τον γνώρισα μέσω του παιδικού μου φίλου του Δημοσθένη, ένα ΠΑΟΚτσήδικο κομάντο που δυστυχώς η δουλειά τον κρατάει πλέον πολλές φορές μακριά απο το γήπεδο.

Υπολόγισα τον χρόνο, έκανα τον προγραμματισμό μου και έκλεισα τα μάτια, όλη η μέρα μου για 90 λεπτά. Από το σπίτι στο γήπεδο η ατμόσφαιρα άκρως καλοκαιρινή, λιγοστή αστυνομία στους δρόμους της πόλης, μιας μισής πόλης λόγω των διακοπών, ο φίλος ο Δημήτρης ετοίμασε στο γνωστό καφέ τον αγαπημένο μου, πέρασα και απο την υπεραγορά που βρήκα στο δρόμο μου, πήρα τρεις μπύρες για μένα και τον Τάκη, λίγα φυστίκια για το χαβαλέ πριν το μάτς. ''Όχι εδώ κύριε, από εδώ θα περάσουν τα λεωφορεία των ομάδων...'' η φωνή του οργάνου της τάξεως με επανέφερε στην τάξη ... προσπάθησα λίγο ακόμη μέχρι που ένας μεσήλικας απο παρακέιμενη πολυκατοικία έβλεπε τις μανούβρες μου και αποφάσισε να με βοηθήσει... ''εκεί να το βάλεις παλικάρι, είναι του γιου μου και απόψε θα πάει στον αγώνα..''

Περνάω τον δρόμο και πιάνω το τετράγωνο του γηπέδου ... ξέρετε, είναι αυτή η στιγμή που περνάς από τον πραγματικό κόσμο σε ένα παράλληλο σύμπαν, τότε που φεύγεις από τον κόσμο των ανθρώπων και μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο μαγικό...

Η ιεροτελεστία ενός αγώνα στην Τούμπα δεν ξεκινάει με το σφύριγμα, ξεκινάει με την δύση του ηλίου την προηγούμενη ημέρα, όταν όλα μυρίζουν τον ερχομό της ημέρας του αγώνα.

Με την σακούλα στο χέρι και το εισιτήριο στην τσέπη, κάλεσα τον Τάκη...''που είσαι ρε αλάνι;'', ''Έλα κομάντο εδώ απέξω τα παγκάκια''.

Είχαμε να βρεθούμε από τα play-οff, αγκαλιαστήκαμε λες και είχαμε υπηρετήσει μαζί σε κάποια μάχη κάποτε και συναντιόμασταν τυχαία μετά απο καιρό.

Θεωρώ τον εαυτό μου λάτρη της κοινής λογικής, αλλά αυτό που συμβάινει στην Τούμπα δεν μπορώ να το εξηγήσω πλέον και τελικά ίσως και να μη θέλω, αφήνομαι στις στιγμές τις ζω και αυτές με ανταμοίβουν και γίνονται μεγάλες και έτσι ζούμε μεγάλες στιγμές στην ζωή μας. Εκεί λοιπόν χάνω την λογική ...'' κάνε τζούρα'' μου λέει ο Τάκης και αρχίζει να μου μιλάει για την χαμένη δεύτερη θέση ... ένα γεγονός προ δύο μηνών σχεδόν, κι εγώ ακολουθάω την συζήτηση ... κι ύστερα αρχίζω να αναλύω κάποια μακρινή φάση και λεπτομέρειες που θα είχα ξεχάσει αν ήμουν κανονικός άνθρωπος, αλλά όποιος περνάει στην άλλη διάσταση στο τετράγωνο του σταδίου, στον ιερό χώρο που χιλιάδες ψυχές συντονίστηκαν δεκάδες εκατοντάδες φορές τότε όλα είναι δυνατά.

Η ώρα περνάει, η μία τζούρα τσιγάρου έφερε την άλλη, η μπύρα τελείωνει και τα μάτια μας αρχίζουν να κοιτάζουν ρολόι και την ΘΥΡΑ 4. Τα λόγια αρχίζουν και στερεύουν, ήρθε η ώρα για τα μάτια, για τα χέρια, για τις καρδιές ... το πρώτο ματς της χρονιάς, μιας χρονιάς που περιμένουμε πως και πως 30 και χρόνια δεν θέλω να θυμάμαι χωρίς τον μεγάλο μαστραπά... Πρέπει να πολεμήσουμε ...ΠΑΟΚ ΕΙΣΑΙ ΑΦΟΥ...

Εκείνη την ώρα καταγράφονται ξανά και ξανά τα πρώτα βήματα στην σελήνη, ο Άμστρονγκ και ο Όλντριτζ ήταν γατάκια μπροστά σε εμένα και τον Τάκη ... ένα μικρό βήμα στο τουρνικέ, ένα μεγάλο βήμα για το οπαδικό κίνημα...

Η καρδιά χτυπάει πιο δυνατά, περάσαμε, ο Τάκης σχεδόν ασυναίσθητα με αγκαλιάζει ενώ τα μάτια του σπινθηρίζουν και το βλέμμα του συγκεντρώνεται μπροστά βαθιά, περπατήσουμε μαζί τα ελάχιστα μέτρα πριν περάσουμε απο το σκοτάδι στο φως...να απλωθεί μπροστά μας το καταπράσινο φρεσκοποτισμένο χορτάρι του ιερότερου ποδοσφαιρικού ναού της χώρας, στο κατώφλι της ΘΥΡΑΣ 4, την ακοή ενεργοποιεί ξανά το σύνθημα χιλιάδων πιστών οπαδών της ομάδας μας....''ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΗΤΕ ΑΗΤΕ ΔΙΚΕΦΑΛΕ.......''

Το παιχνίδι αρχίζει καλή σεζόν αδέλφια ... κι εσείς αδέλφια εκεί ψηλά...

Με τον Τάκη στην 4, ξανά εκεί στις ίδιες θέσεις που καθόμουν με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, τον άνθρωπο που μου έμαθε το δρόμο για την Τούμπα με το λεωφορείο από τις δυτικές συνοικίες, από την άγ-ρ-ια δύση της πόλης.

Ανδρέας Ακρίτας