Έτσι είναι η ζωή. Γεμάτη... ιστορίες!

Ιστορίες και άνθρωποι που διασταυρώνονται με τις δικές μας και όλοι μαζί φτιάχνουμε την κοινή μας διαδρομή... χιαστί και την "συλλογική ποδοσφαιρική μνήμη". Κάπως έτσι θυμόμαστε (όλοι) που και με ποιους είμαστε και τι κάναμε όταν διεξάγονταν σπουδαία ματς: όταν πήραμε το Euro και σήκωνε ο Ζαγόρ την κούπα, όταν έβαλε ο Ζήσης το γκολ στο Χάιμπουρι, όταν πάθαινε ο Μιχόπουλος τη "νίλα" από τον Βιέρι στο Βιθέντε Καλντερόν... Ή μήπως νομίζετε πως ξέχασε την όποια σπουδαία ιστορία, καθένας από τους πρωταγωνιστές της;

Στην Τούμπα με αφορμή ή επ' ευκαιρίας του παιχνιδιού που έγινε εκεί ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό, πρωταγωνιστές ιστοριών υπήρξαν πάμπολλοι. Αλίμονο, επί παραδείγματι, αν ξεχάσει ο Δημήτρης Πέλκας το παιχνίδι αυτό. Προφανώς και δεν έγινε "άντρας" εψές. Αλλά κάθε φορά που κάποιος οδηγεί άλλους άντρες σε μια νίκη – θρίαμβο, "ζωγραφίζοντας" μάλιστα,... έτσι που το έκανε ο Δημητράκης, την στιγμή της κορύφωσης στη μπάλα που είναι το γκολ, τα "γαλόνια" προστίθενται δυο δυο στα μπράτσα του και η πίστη όλων των υπολοίπων πολλαπλασιάζεται και φτιάχνει λίγους πόντους ψηλότερο το βάθρο του.

Το "δικό μας παιδί", που νικά την αμφισβήτηση που επιφυλάσσει κάθε τόπος για τους προφήτες του, που νικά το... baby face του και κατακτά ποδοσφαιρική ανδρική ορμόνη στις μάχες, που βγαίνει ένα βήμα μπροστά όταν αναζητείται μπροστάρης, που ξεπερνά την εσωστρέφεια ανεβαίνοντας επίπεδο και... απειλώντας να μας παρασύρει όλους μαζί του, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

Αδύνατο είναι να αγνοήσει κανείς από την πλευρά του ηττημένου, την ιστορία του Μαρίνου Ουζουνίδη. Του Χριστού που έλαχε να του πετάξουν τον παναθηναϊκό Σταυρό στην πλάτη κι αντί να τον παρατήσει από τους πρώτους, τρέχει με το βάρος του την ανηφόρα του Γολγοθά του, σε μια καταθλιπτική αλλά ηρωική, αν και περίπου καταδικασμένη υπόθεση. Και μαθαίνω κιόλας πως Αλαφούζος και... αλαφουζάκια, ψάχνονται να τον χρεώσουν κι από πάνω. - Την προσωπική ιστορία του μεγαλομετόχου των πρασίνων, ούτε που θα μπω στον κόπο να την πιάσω: απαιτεί άλλωστε σατυρικό ευθυμογράφο ή... επιστήμονα άλλης κατάρτισης, που μου λείπει.

Ο ΠΑΟΚ φυσικά, στην παρούσα φάση, δε μπορεί να συγκρίνεται και να παραβγαίνει με τούτον τον Παναθηναϊκό. Αλλά σάμπως ποιος συγκρίνεται στην πραγματικότητα διαρκώς και επαναλαμβανόμενα με οποιονδήποτε άλλο, πέραν από τον ίδιο του τον εαυτό; Από αυτόν χάνουμε κι αυτόν κατατροπώνουμε όλοι μας, όποτε θριαμβεύουμε, πριν βάλουμε κάτω τον (ή βρεθούμε κάτω από) όποιον άλλο αντίπαλο.

Και παρά τον σεβασμό στον Παναθηναϊκό που είναι ένα σπουδαίος σύλλογος, ένα μεγάλο brand και μια σπάνια "σταθερά" ως τώρα στο ποδόσφαιρό μας, είναι αδύνατο να μη συμμερίζεται ο οπαδός κάθε άλλης ομάδας, την κάψα του κόσμου στις κερκίδες της Τούμπας, που ήθελε και πέμπτο γκολ και... γιούχαρε στο 86' επειδή τόλμησαν να αλλάξουν δυο οριζόντιες πάσες οι ποδοσφαιριστές της ομάδας τους. Βλέπετε, ο κόσμος του ΠΑΟΚ και όσοι τον αποτελούν ξεχωριστά, έχουν πολλές ιστορίες, μικρές και μεγάλες, "ζωντανές" ακόμα μέσα τους, που διάφοροι άλλοι μεγάλοι τον "έκλεβαν" με βάρδιες, ή τον... αποψίλωναν και σκύλευαν το κουφάρι του, με περισσότερους τρόπους του ενός.

Ο κόσμος του ΠΑΟΚ, δεν είναι... μπλαζέ και κρυοαίματος – συγνώμη κύριοι. Πότε να προλάβει να γίνει άλλωστε; Έχει απωθημένα, πληγές, εικόνες και ιστορίες, που θα του πάρει καιρό να ξορκίσει. Ο Παναθηναϊκός, τώρα αρχίζει να υφίσταται τις δικές του. Κρίμα, αλλά έτσι είναι η ζωή....