Ξεκίνησα από το μπάσκετ, αλλά την κρίσιμη στιγμή πέρασα στο βόλεϊ.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως το βόλεϊ είχε "έρθει" τότε στην πόλη, ο Αριστοτέλης Σκύδρας είχε μια ομάδα την οποία την είχαν αγκαλιάσει όλοι.
Είχε μάλιστα φτάσει και μέχρι το Final 4 του Κυπέλλου τη σεζόν 2000-2001.
Το γήπεδο γέμιζε, όλος ο κόσμος στήριζε την ομάδα, διότι ήταν η δική του ομάδα, της πόλης του. Αυτό μου άρεσε, με τράβηξε.
Ήθελα να έρθει η στιγμή να παίξω σε γεμάτο γήπεδο.
Στο μπάσκετ δεν συνέβαινε αυτό, όλοι πήγαιναν στο βόλεϊ κι έτσι αποφάσισα να πάω και εγώ.
Βρέθηκα στον ΠΑΟΚ το 2006. Πέρασα πολλά, για να μην πω τα πάντα.
Ο Γιάννης Παντακίδης με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, τη σεζόν 2016-17
Μέχρι να έρθουν οι τίτλοι, ζήσαμε και δύσκολες στιγμές.
Κάθε χρόνο προσπαθούσα να μάθω από τους έμπειρους παίκτες.
Αυτό που είχαμε πάντα ήταν το καλό κλίμα στην ομάδα, ακόμα και σε χρονιές δύσκολες.
Πάντα είχαμε έμπειρους, καλούς παίκτες, αλλά το επίπεδο των άλλων ομάδων ήταν υψηλότερο.
Ζήσαμε χρονιές στις οποίες χαροπαλεύαμε.
Δεν είναι καθόλου εύκολο.
Να ξέρεις ότι σε κάθε ματς παίζεις την παραμονή σου.
Από αυτές τις καταστάσεις έμαθα πολλά.
Ο Γιάννης Παντακίδης με τους συμπαίκτες του στον ΠΑΟΚ, τη σεζόν 2012-13
Το καλοκαίρι του 2014 ήταν η στιγμή που έγινε το μεγάλο βήμα.
Για να φτάσεις στον τίτλο χρειάζεσαι παίκτες έμπειρους, με παραστάσεις.
Και στον ΠΑΟΚ ήρθαν παίκτες που είχαν εμπειρία από το Ελληνικό Πρωτάθλημα αλλά και παίκτες επιπέδου Champions League.
Στον πάγκο βρέθηκε ο Γιάννης Καλμαζίδης. Και ως παίκτης ήταν εξαιρετικός, όπως είναι εξαιρετικός ως προπονητής, αλλά πάνω από όλα είναι εξαιρετικός ως άνθρωπος.
Και ήταν η στιγμή που πίστεψα πως κάτι καλό θα συμβεί.
Η επόμενη σεζόν ήταν για μένα δύσκολη, λόγω του τραυματισμού που είχα στο παιχνίδι με τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Εκείνη η στιγμή μου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό. Και πώς να μη μου μείνει. Μέχρι τότε δεν είχα όχι μόνο κάποιον σοβαρό τραυματισμό αλλά γενικά κάποιον τραυματισμό που να θυμάμαι ότι με άφησε εκτός για πάνω από μια ή δυο μέρες.
Στο βόλεϊ ο πιο συχνός τραυματισμός είναι το διάστρεμμα.
Το πόδι πρήζεται αλλά λες ότι όλα είναι καλά. Έχεις στο μυαλό σου ότι μπορεί να γίνει.
Στον τραυματισμό μου εγώ το κατάλαβα, πριν καν προσγειωθώ στο έδαφος. Το ένιωθα ότι το πόδι μου ήταν έτοιμο...
Με το που είδα τις πρώτες σταγόνες αίματος, κατάλαβα το μέγεθος της ζημιάς. Της μεγάλης ζημίας.
Ο σοβαρός τραυματισμός του Γιάννη Παντακίδη, τον Νοέμβριο του 2015
Δεν το έβαλα κάτω. Δούλεψα και πριν και μετά την επέμβαση, μέχρι να επιστρέψω.
Και αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι πως το διάστημα του τραυματισμού όλος ο ΠΑΟΚ ήταν δίπλα μου.
Όταν λέω «όλος ο ΠΑΟΚ», εννοώ όλος ο ΠΑΟΚ. Δεν μιλάω μόνο για τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές, τη διοίκηση της ομάδας βόλεϊ. Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, οι φίλαθλοι, όλοι ήταν στο πλευρό μου.
Και αυτό μου έδωσε τεράστια δύναμη για να μπορέσω τελικά να το αφήσω πίσω μου.
Το Πρωτάθλημα του 2017 ήταν το πιο ξεχωριστό.
Ήταν μια απίστευτη σειρά τελικών, από τις καλύτερες που έχουν παιχτεί, με δυο ομάδες που τα έδωσαν όλα για να τον τίτλο.
Στα πρώτα δυο παιχνίδια η κάθε ομάδα νίκησε στην έδρα της, μετά εμείς σπάσαμε την έδρα του Ολυμπιακού και ο Ολυμπιακός μάς νίκησε στη Θεσσαλονίκη και έφερε το πέμπτο ματς στην έδρα του.
Την παραμονή του πέμπτου Τελικού είχαμε πάει στην Αθήνα από το πρωί, κάναμε προπόνηση και το βράδυ είδαμε τον Τελικό του Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο που έγινε στον Βόλο.
Ήταν πολύ έντονα και τα δυο βράδια.
Από τη μια σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να είμαι στον Βόλο, διότι εκείνο το διάστημα δεν είχα επανέλθει από τον τραυματισμό, και από την άλλη ήθελα να είμαι και με την ομάδα για το μεγάλο ματς.
Ο Γιάννης Παντακίδης στο «Μελίνα Μερκούρη», στον πέμπτο Τελικό της σεζόν 2016-17 ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ
Ο πέμπτος Τελικός ήταν τιτανομαχία.
Εκείνη την ημέρα κάναμε το απίστευτο.
Υπήρχε κόσμος που, παρά το γεγονός πως χάσαμε το τέταρτο παιχνίδι στη Θεσσαλονίκη και η σειρά γύρισε στον «Πειραιά», μας πίστευε, πίστευε σε εμάς.
Ο αδερφός μου μου είχε γράψει ότι εκείνο το Πρωτάθλημα ήταν η μεγαλύτερη μαγκιά που κάναμε ως ομάδα.
Για μένα ήταν ένα όνειρο να πάρουμε ένα Πρωτάθλημα με αυτό τον τρόπο, μέσα στην έδρα του Ολυμπιακού.
Πριν πάρουμε τον πρώτο τίτλο, είχαμε μεγάλη δίψα και έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να φτάσουμε στο τρόπαιο, το οποίο ξέραμε ότι θα άλλαζε το στάτους της ομάδας.
Την επόμενη χρονιά ξέραμε πως όλες οι ομάδες θα ήθελαν να μας κερδίσουν.
Ήμασταν όμως μια φουρνιά παικτών που λέγαμε ότι δεν μας φτάνει το ένα Πρωτάθλημα. Θέλαμε κι άλλο!
Το τρίτο Πρωτάθλημα ήταν ξεχωριστό, το κάτι άλλο, για μένα προσωπικά. Ο Γιάννης Παντακίδης με τα τρία τρόπαια που κατέκτησε με τον ΠΑΟΚ
Όταν τελείωσα την καριέρα μου, ήξερα ένα πράγμα. Ότι δεν μου έχει μείνει κανένα απωθημένο. Και τι απωθημένο να έχω;
Έβαλα στόχο να παίξω βόλεϊ σε υψηλό επίπεδο στην Ελλάδα. Το κατάφερα.
Ήθελα να παίξω στην αγαπημένη μου ομάδα. Το κατάφερα.
Ήθελα να πανηγυρίσω Πρωτάθλημα με την αγαπημένη μου ομάδα. Το κατάφερα.
Άνοιξα έναν κύκλο και τον έκλεισα.
Εγώ είχα στο μυαλό μου να πάρω έναν τίτλο με τον ΠΑΟΚ, να ζήσω μια τέτοια στιγμή, και δεν πήραμε μόνο έναν.
Όταν ήρθε η στιγμή, επέστρεψα στα Γιαννιτσά. Εκεί μεγάλωσα, εκεί ήταν όλα τα χρόνια η οικογένειά μου.
Δεν είχα σκοπό να μείνω στη Θεσσαλονίκη. Στα Γιαννιτσά ήταν η οικογένειά μου, η γυναίκα μου, το παιδί μου. Αν είχα ένα σπίτι στη Θεσσαλονίκη, ίσως να το σκεφτόμουν.
Επέστρεψα στη βάση μου και στην ομάδα από την οποία ξεκίνησαν όλα.
Είναι όμορφο συναίσθημα να κλείνεις έναν κύκλο και μάλιστα να έχεις καταφέρει στη διαδρομή του να πετύχεις όλα όσα ευχόσουν, όλα όσα ονειρευόσουν, όλα όσα πάλευες και να ξέρεις πως έχεις περάσει δύσκολες στιγμές τις οποίες και "νίκησες".
