Θανάσης Κατσαρής: Το βάρος μιας διαδρομής και το τέλος μιας εποχής

Μια απόφαση που έρχεται να βάλει τελεία σε μια διαδρομή πέντε δεκαετιών στον σύλλογο που υπηρέτησε με πίστη, πάθος και αυταπάρνηση.

Τα τελευταία γεγονότα, με φόντο τη Νέα Τούμπα, άφησαν τον κόσμο του ΠΑΟΚ σε σύγχυση. Πλήγωσαν. Για πρώτη φορά η εικόνα του αιώνιου «στρατιώτη» του συλλόγου, άρχισε να τσαλακώνεται.

Τον λοιδόρησαν. Τον υποτίμησαν. Αλλά δεν αγόρασε ποτέ την αναγνώριση, ούτε την απαίτησε. Πλήρωνε από την τσέπη του — κυριολεκτικά και μεταφορικά — για να κρατήσει ζωντανό τον ΠΑΟΚ. Η παραίτησή του δεν είναι μια απλή αποχώρηση. Είναι το τέλος μιας εποχής – ίσως της τελευταίας τόσο αυθεντικής για έναν σύλλογο με την ιδιοσυγκρασία του ΠΑΟΚ. Ίσως γι’ αυτό και πονάει. Γιατί δεν ήρθε ως φυσική μετάβαση, αλλά ως απότομη διακοπή, εν μέσω θορύβου, παρανοήσεων και διχασμού.

Τα γράφουμε όλα αυτά όχι για να αποδώσουμε φόρο τιμής σε κάποιον που – λόγω χαμηλού προφίλ – ουδέποτε θα τον αναζητούσε. Τα γράφουμε για να γίνει κατανοητό γιατί η συντριπτική πλειοψηφία σοκαρίστηκε με τη στάση του στο θέμα της κατασκευής του νέου γηπέδου. Ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του δόγματος «γήπεδο με κάθε τίμημα», παραδέχονται: η μη συμμετοχή ή έστω η ενημέρωση του Ιβάν Σαββίδη για τις κινήσεις που έγιναν, ήταν απόφαση που δεν συμβαδίζει με την έννοια της εντιμότητας – και σίγουρα όχι με τη μέχρι σήμερα διαδρομή του.

Και για αυτό, η πτώση από τα σύννεφα ήταν διπλά επίπονη.

Είναι ξεκάθαρο πια: Γήπεδο στην Τούμπα δεν γίνεται χωρίς την ΠΑΕ ΠΑΟΚ και την ομάδα. Δεν γίνεται εν αγνοία του ανθρώπου που έθεσε τις βάσεις του project, ούτε εν κρυπτώ από τον οργανισμό που θα το χρησιμοποιεί. Ό,τι άλλο, οδηγεί αναπόφευκτα σε συγκρούσεις, παρανοήσεις, διχασμούς. Και αυτοί είναι πάντα καταστροφικοί για τον ΠΑΟΚ.

ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Δεν ακυρώνεται όμως μια πορεία μισού αιώνα από ένα γεγονός. Ούτε η προσφορά ενός ανθρώπου που κράτησε τον ερασιτέχνη όρθιο, που προστάτευσε την Τούμπα και τις αξίες της, που αρνήθηκε να γίνει γραφικός ή βολικός. Ο Θανάσης Κατσαρής μπορεί να έσφαλε. Αλλά ποτέ δεν έβλαψε τον ΠΑΟΚ συνειδητά. Πάντα πίστευε ότι τον υπερασπίζεται.

Ίσως τελικά αυτό να είναι το πιο ανθρώπινο απ’ όλα: το λάθος να το κάνει αυτός που μέχρι τώρα δεν είχε κάνει κανένα. Κι από την άλλη, ίσως και να μην είναι λάθος, αλλά απλώς μια άλλη οπτική. Όμως και αυτή χρειάζεται εξηγήσεις.

Ο ίδιος οφείλει – και απέναντι στον εαυτό του, και απέναντι στην ιστορία του – να μιλήσει ανοιχτά, να εξηγήσει, να απαντήσει στα πολλά ερωτήματα που έμειναν δίχως εξήγηση ακόμη και μετά την ανοικτή επιστολή παραίτησής του από την προεδρία του Συλλόγου.

Να αποκαταστήσει, όχι μόνο το κλίμα, αλλά και την αλήθεια. Ακόμα κι αν αποφασίσει να αποχωρήσει, να το κάνει με το κεφάλι ψηλά. Με σεβασμό στον ίδιο τον ΠΑΟΚ. Γιατί, ναι, είναι άδικο να σβήσει ένα ολόκληρο έργο με μια υπογραφή. Αλλά και σωστό, πως «η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει.

ΑΠ’ ΤΑ ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΜΠΑΣ

Ο Θανάσης Κατσαρής παραιτήθηκε από την προεδρία του ΑΣ ΠΑΟΚ και μαζί του αποχώρησε μια ολόκληρη εποχή. Η μορφή του είναι συνυφασμένη με την ίδια την υπόσταση του Ερασιτέχνη, από τα χρόνια των σκληρών μαχών για την επιβίωση έως την ανάπτυξη σε όλα τα ομαδικά σπορ. Για σχεδόν πέντε δεκαετίες και επί 27 συναπτά έτη στην προεδρία, η παρουσία του υπήρξε θεμέλιο σταθερότητας και προσφοράς.

Γεννημένος το 1949 στο Λάκκωμα Χαλκιδικής, μεγάλωσε κυριολεκτικά στα τσιμέντα της Τούμπας. Έγινε μέλος του ΑΣ ΠΑΟΚ το 1973 – σε εποχές που για να γραφτείς στον Σύλλογο περίμενες… να «αδειάσει θέση» από κάποιον που έφευγε.

Το 1997 ανέλαβε την προεδρία, σε δύσκολες συνθήκες, και από το 1998 εξελέγη επίσημα. Έσωσε τον ΠΑΟΚ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, περισσότερες από μία φορές: όταν ορισμένοι στόχευσαν στην Τούμπα, όταν άλλοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν την περιουσία του Ερασιτέχνη, όταν η ΠΑΕ και η ΚΑΕ βρίσκονταν σε διοικήσεις Πρωτοδικείου.