"Εμείς είμαστε ο ΠΑΟΚ, εμείς ο ΛΑΟΣ του"

"Εμείς είμαστε ο ΠΑΟΚ, εμείς, ο ΛΑΟΣ του.

Εμάς φοβούνται όλοι οι αντίπαλοι, εμάς είναι αναγκασμένοι να σέβονται. Μόνο εμάς υπολογίζουν και αν λείψουμε εμείς, ο ΠΑΟΚ θα ορφανέψει".

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ (1966-1998).

O Γιώργος Μπεληγιάννης, ο "Μπέλλος" της ασπρόμαυρης κερκίδας, δεν ήταν πια μαζί μας. Χάθηκε πρόωρα, έσβησε σαν αστέρι στα 32 του χρόνια αφήνοντας δυσαναπλήρωτο το κενό του. Και αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να θυμόμαστε ποιος ήταν, για να μείνει στις καρδιές των παλιών και να γίνει γνωστός στους νεότερους.

Ο Γιώργος ήταν ένα χρυσό παιδί. Ένας γίγαντας με καρδιά μικρού παιδιού. Μία ηγετική φυσιογνωμία που μπορούσε να αντιμετωπίσει με χιούμορ και αισιοδοξία ακόμα και την πιο δύσκολη περίσταση.

Από πολύ μικρός στρατεύθηκε με την ΙΔΕΑ τού ΠΑΟΚ γιατί, όπως έλεγε, ήταν από τα λίγα πράγματα που τον γέμιζαν.

Ποτέ δεν επεδίωξε να γίνει μεγάλος. Ποτέ δεν επεδίωξε να γίνει γνωστός, αλλά ούτε υποτιμούσε τον εαυτό του και τις δυνατότητές του.

H ηγετική του φυσιογνωμία και ο ανοιχτός χαρακτήρας τον έκαναν πολύ αγαπητό σε όλους και έτσι το 1992 εκλέχθηκε πρόεδρος στον ΣΦ ΠΑΟΚ Νεάπολης, τον οποίο ανέβασε στα ύψη.

Ο Γιώργος αποτέλεσε πραγματικό στυλοβάτη για την ομάδα μας, διοργανώνοντας δεκάδες εκδρομές ακόμα και στα πιο απίθανα παιχνίδια και προορισμούς. Λειτουργώντας ως πόλος έλξης συγκέντρωσε γύρω του μία ομάδα ανθρώπων και δημιούργησε έναν πυρήνα που ακολουθούσε τον ΠΑΟΚ παντού, σε εποχές που κάποιοι δεν ήθελαν ούτε να λέγονται ΠΑΟΚτσήδες

Έδωσε τα πάντα για τον ΠΑΟΚ και κυρίως για το μεγαλείο του ΛΑΟΥ του. Ποτέ του δεν επιχείρησε κολλητιλίκια με κάποιον αθλητή ή παράγοντα, οποιονδήποτε μπορούσε να του χαρίσει 5' δημοσιότητας.

Αντιθέτως, προτιμούσε να δείχνει απλόχερη την αγάπη του στα παιδιά που ταξίδευαν μαζί του στις εκδρομές. Ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του άγγιζαν πολλές φορές τα όρια του παράλογου.

Στο μάτι του κυκλώνα να έμπαινε, τον ακολουθούσαν όλοι, μια και ήξεραν ότι δεν θα τους παρατήσει ποτέ και πουθενά.

Ο Μπέλλος έφυγε σαν σήμερα, στις 11 Αυγούστου, πριν εικοσιτρία χρόνια και στην τελευταία του κατοικία μπήκε σκεπασμένος με το πανό του συνδέσμου της Νεάπολης,ο οποίος από εκείνη την ημέρα, φέρει τιμητικά το όνομα του...

Έτσι είναι πάντα αναμέσα μας, "ζει" τις χαρές και τις λύπες της ομάδας, όπως έκανε πάντα, σιωπηλά και αθόρυβα, με εκείνο το παραπονιάρικο ύφος και το πλατύ χαμόγελο στα χείλη.

ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΟΛΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ!
_________________________
αρχείο: εφημερίδα "ΠΑΟΚΤΣΗΣ".