Το «τρένο»… εκτροχιάστηκε

Σύμφωνα με τον πρώτο και απαράβατο κανόνα της δημοσιογραφίας «είδηση δεν προκύπτει όταν ο σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά όταν ο άνθρωπος δαγκώσει σκύλο». Είδηση και μάλιστα viral (για να το κάνουμε και πιο κατανοητό στην νέα γενιά) συνιστά το παράξενο, το αφύσικο, το απρόβλεπτο, το πρωτοφανές.

Είδηση, ήταν αυτό που κατέγραψε στο φύλλο αγώνα ο Σλοβένος διαιτητής Βίντσιτς, μετά το τέλος του επεισοδιακού ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό: «Στο 90+6 λεπτό του αγώνα απέβαλα με κόκκινη κάρτα τον προπονητή του Παναθηναϊκού, Δώνη Γιώργο διότι έσπρωξε τον τέταρτο διαιτητή διαμαρτυρόμενος σε απόφασή μου».

Ας το επαναλάβουμε για να γίνει κατανοητό. Ένας προπονητής αποβλήθηκε διότι έσπρωξε τον τέταρτο διαιτητή, επειδή δεν του άρεσε ένα σφύριγμα! Κανονική αυτοδικία.

Η είδηση χάθηκε, υποβαθμίστηκε, την παρέσυρε το... ρέμα. Το αν ήταν ή δεν ήταν πέναλτι η ανατροπή του Κρέσπο, το αν έπρεπε να κρατήσει ένα λεπτό λιγότερο ή ένα λεπτό περισσότερο καθυστέρηση, ένα ασήμαντο φάουλ στο 89ο λεπτό είναι (στην Ελλάδα) πιο πιασάρικα θέματα από την βιαιοπραγία του προπονητή ενός ιστορικού συλλόγου σε έναν διαιτητή!

Τα ελαφρυντικά μικρή σημασία έχουν μπροστά στην πράξη. Ο Γιώργος Δώνης έχανε μέσα από τα χέρια του στο 96ο λεπτό, την πιο σημαντική νίκη του στον πάγκο του Παναθηναϊκού, με ένα σφύριγμα που του φαινόταν εκείνη την ώρα υπερβολικό, άδικο, παράλογο. Ε, και λοιπόν;

Είναι αυτός λόγος που μπορεί να... οπλίσει το χέρι του για να ορμήσει πάνω στον τέταρτο διαιτητή; Είναι δυνατόν μία διαιτητική απόφαση -όποια κι αν είναι αυτή- να κάνει έναν 51χρονο πολιτισμένο, καταρτισμένο, ώριμο άντρα να χάνει τα λογικά του και να ορμάει για καβγά;

Όχι, δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για μία τέτοια πράξη που μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα μέσα σε ένα γήπεδο. Αν ένας 51χρονος προπονητής αντιδρά έτσι και ψάχνουμε για ελαφρυντικά, τρέμω τι μπορεί να κάνει ένας ανώριμος έφηβος, το αίμα του οποίου βράζει και η κριτική σκέψη ενδεχομένως να είναι ανεπαρκής.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει ο πρότερος έντιμος βίος, το λευκό ποινικό μητρώο. Ούτε κι αυτό όμως στέκει. Μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα, ο Γιώργος Δώνης έχασε ξανά τα λογικά του και επιτέθηκε φραστικά με ακατανόμαστες εκφράσεις, στολίζοντας με «γαλλικά» (τα οποία έπιασε με ζουμ ο τηλεοπτικός φακός) κάποιον οπαδό του Παναθηναϊκού, ο οποίος (προφανώς) τον... έλουζε κι εκείνος με τα δικά του. Ούτε κι εδώ υπάρχει δικαιολογία. Δεν ανοίγεις ποτέ διάλογο με την εξέδρα, ότι κι αν σου λέει. Νόμος. Μόνο χαμένος θα βγεις, είναι αδύνατον να προκύψει κάτι θετικό με δημόσιο ξεκατίνιασμα εν θερμώ μες το γήπεδο.

Είναι μέσα στα άσχημα της θέσης, του γηπέδου, του πάγκο, του γρασιδιού. Είναι σχεδόν αναπόφευκτο να ακούσεις ότι μπορεί να ακουστεί. Κλείνεις τα αυτιά σου και κάνεις την δουλειά σου. Δεν είναι όμορφο, μα έτσι είναι. Τα γήπεδα δεν είναι ούτε όπερες, ούτε παρθεναγωγείο, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι ο Γιώργος Δώνης θα πρέπει να το ξέρει καλά. Στην συνέντευξη τύπου απλώς χαρακτήρισε «λανθασμένη» την αντίδραση του και προχώρησε παρακάτω.

Ο προπονητής σε μία ομάδα δεν υπάρχει μόνο για να διδάσκει το καλό 4-4-2 ή τα μυστικά του 4-2-3-1. Υπάρχει για να άρχεται διά του παραδείγματος. Να εμπνέει, να οιστρηλατεί, να βρίσκεται ψηλά στα μάτια των παικτών του. Αλήθεια, τι είδους παράδειγμα έδωσε ο Γιώργος Δώνης στο πολύ νεανικό του σύνολο, αρχίζοντας τα «γαλλικά» με την εξέδρα και σπρώχνοντας τον τέταρτο διαιτητή μετά από ένα σφύριγμα που δεν του άρεσε;

Πως θα τους πει στο επόμενο παιχνίδι να μην απαντήσουν στην πρώτη αποδοκιμασία της εξέδρας, πως θα τους πείσει να κλείσουν τα αυτιά τους στους εξωτερικούς θορύβους, αν πρώτος αυτός δεν το τηρεί; Πως θα τους πείσει να μην διαμαρτύρονται στις διαιτητικές αποφάσεις, όταν ο ίδιος χάνει το μυαλό του και επιτίθεται σε έναν εξ' αυτών;

Εδώ και καιρό ο προπονητής του Παναθηναϊκού τελεί υπό σύγχυση. Μπορεί να είναι η πίεση, τα άσχημα αποτελέσματα, οι σκοτούρες που του θολώνουν την κρίση και το μυαλό. Μπορεί να είναι και οι υπέρ-αρμοδιότητες στον Παναθηναϊκό, που έγιναν ακόμα περισσότερες μετά την απομάκρυνση του Νίκου Νταμπίζα. Εδώ και καιρό, όμως, υπάρχει μία ανακολουθία ανάμεσα σε λόγια και τα έργα του.

Από το «δεν ασχολήθηκα καθόλου με τον διαιτητή, δεν είχα καμία επικοινωνία, δεν έχει σημασία να κάνω κάποια αναφορά στο κομμάτι της διαιτησίας», την περασμένη Κυριακή στο παιχνίδι με την Λάρισα, στο «Υπάρχει μία συμμορία που είναι εναντίον του Παναθηναϊκού» αμέσως μετά το τέλος του ντέρμπι στην Τούμπα. Ερωτηθείς για το ποια είναι η συμμορία απάντησε πως πρόκειται για «καφενειακές κουβέντες», μια γενικόλογη τοποθέτηση που άφησε αναίτια σκόνη να αιωρείται.

Ένας προπονητής δεν κρίνεται μόνο για την τακτική του επάρκεια, αλλά και από την συνολική του στάση, που αποτελεί συνισταμένη της καθημερινής του εικόνας. Όσο καταστροφικό ήταν το τακτικό πλάνο του Γιώργου Δώνη στο 4-0 του «Κλεάνθης Βικελίδης», τόσο ευφυές ήταν μερικές εβδομάδες μετά στο χορτάρι της Τούμπας και του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για αυτό. Καμία ελληνική ομάδα (τουλάχιστον την τελευταία τριετία) δεν έχει παίξει τον ΠΑΟΚ σχεδόν στο μισό γήπεδο, για ένα ολόκληρο ημίχρονο, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά το επιθετικό του πλάνο.

Η κατάθεση ψυχής, το παναθηναϊκό μανιφέστο μετά το τέλος του ματς είναι επίσης απόλυτα αποδεκτά, θεμιτά και συγκινητικά ως ένα βαθμό, οποιαδήποτε φωνή για οπαδική συσπείρωση και αγάπη άνευ όρων για την ομάδα είναι εκ προοιμίου κάτι θετικό.

Ωστόσο, μία συγνώμη για την απώθηση του διαιτητή δεν ακούστηκε ποτέ.

Ακούστηκαν όμως κάποιες άλλες... ανακρίβειες που έγιναν ο σπόρος για να καλλιεργηθεί από τρίτους ένα πολεμικό κλίμα, αυξάνοντας την τοξικότητα σε απαγορευτικά επίπεδα. Ήδη διάφορα Μέσα γνωστής απόχρωσης και ιδιοκτησίας επικεντρώνουν την πολεμική ρητορική τους (που φτάνει σε κλίμακα ουρλιαχτών) κατά της ΕΠΟ, της ΚΕΔ στις δηλώσεις του προπονητή του Παναθηναϊκού.

«Έχω παράπονα από τη διαιτησία. Δεν υπάρχουν πέντε λεπτά καθυστερήσεις». Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι ο διαιτητής είναι ο μόνος απόλυτος χρονομέτρης. Στην επανάληψη έγιναν τέσσερις αλλαγές, στο γκολ του 1-1 έγινε τσεκάρισμα από το VAR, ενώ υπήρξαν δύο δίλεπτες διακοπές για τραυματισμό του Αντελίνο Βιεϊρίνια και του Χρήστου Δώνη, μάλιστα η σέντρα μετά το 1-2 έγινε 2 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα μετά το τέρμα του Μακέντα.

«Υπάρχει ξεκάθαρο φάουλ στον Περέα στο 94'. Ο τέταρτος διαιτητής στη συγκεκριμένη φάση με το Περέα το έχει κλειστό (σ.σ. το στόμα του). Γιατί δεν το άνοιξε»; Το βίντεο μαρτυρά πως η φάση στην οποία αναφέρεται ο Γιώργος Δώνης με πρωταγωνιστή τον Περέα έγινε στο 89ο λεπτό και αφορά μία φάση πίσω από την σέντρα. Αλήθεια, τι θα άλλαζε ένα τέτοιο φάουλ, με δεδομένο ότι στην επόμενη ακριβώς φάση ο Κρέσπο γκρεμίζει τον Μπουζούκη, δέχεται κίτρινη κάρτα και ο Παναθηναϊκός κερδίζει ένα ανάλογο φάουλ;

«Είναι αυστηρό το πέναλτι για να το δώσεις σε εκείνο το χρονικό σημείο». Τι πάει να πει αυστηρό, αν υπήρχε παράβαση; Από πότε το χρονικό σημείο ενός ματς υπαγορεύει αν μπορεί ή δεν μπορεί να υποδειχθεί ως πέναλτι μία παράβαση, η οποία μάλιστα έχει τσεκαριστεί από όλα τα διαθέσιμα ριπλέι / οπτικές γωνίες μέσω VAR;

Τώρα που οι παλμοί έπεσαν και το μυαλό είναι πιο καθαρό, ο Γιώργος Δώνης θα ήταν χρήσιμο να κάνει μία επανατοποθέτηση για όλα όσα είπε και έκανε το βράδυ της Κυριακής. Να εξηγήσει καθαρά και επώνυμα αν έχει παράπονα από την διαιτησία του ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ παιχνιδιού και αν ναι από ποιες φάσεις. Να εξηγήσει τι εννοεί με τον όρο «συμμορία που κυνηγάει τον Παναθηναϊκό» και να ξεκαθαρίζει ποιους φωτογραφίζει. Πάνω απ' όλα, να ζητήσει τουλάχιστον μία συγγνώμη, από τον άνθρωπο που έσπρωξε.

Ειδάλλως, οι γενικολογίες / αοριστολογίες του και η έκρηξη του για την διαιτησία σε ένα παιχνίδι που ψάχνεις να βρεις λανθασμένη απόφαση με τον μεγεθυντικό φακό, θα συνεχίζουν να τροφοδοτούν με μικρόβια το ισόβια άρρωστο ελληνικό (παρά)ποδόσφαιρο.

Κι επειδή στο κατηγορητήριο (φύλλο αγώνα) του συγκεκριμένου αγώνα υπάρχει κι άλλος θεσμικός εκπρόσωπος ομάδας (ο φροντιστής του ΠΑΟΚ) αν αποδειχθεί η παραβατική του συμπεριφορά (για όλους τους κατηγορούμενους υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας, μέχρι την δικαστική απόφαση), τότε να τιμωρηθεί κι αυτός με την πιο παραδειγματική ποινή, όχι μόνο από τον αθλητικό δικαστή, αλλά και εσωτερικά από τον ίδιο τον Δικέφαλο.

Η βία δεν έχει χρώματα, φανέλες ή ομάδες, ούτε δικαιολογίες...