Γιάσμιν Κούρτιτς, ένας γεννημένος νικητής για τον ΠΑΟΚ!

Ο 32χρονος Σλοβένος ετοιμάζεται να κλείσει ένα σπουδαίο κεφάλαιο στην καριέρα του για χάρη του ΠΑΟΚ καθώς όπως διαβάσατε μέσα από το SDNA, έχει συμφωνήσει σε όλα με τους Θεσσαλονικείς προκειμένου να ενταχθεί στο ρόστερ του Δικεφάλου για τα επόμενα δύο χρόνια, αποτελώντας τον «εκλεκτό» του Ραζβάν Λουτσέσκου στα χαφ!

Πίσω του θα αφήσει την Ιταλία, μια χώρα που τον έχει σημαδέψει έντονα. Επί της ουσίας, του άλλαξε όλη τη ζωή. Εκεί τα έζησε όλα, μεγάλωσε ποδοσφαιρικά, απέκτησε ρούχα και παπούτσια καθώς όπως έχει παραδεχθεί σε συνέντευξή του, έφτασε στο Παλέρμο, έχοντας αγκαλιά κάτι από τα παιδικά του όνειρα: Να παίξει στο ιταλικό πρωτάθλημα! 

Και να που καμιά φορά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Όπως εκείνο το τηλεφώνημα που έλαβε καθ΄οδόν για τη Μπέλα Κράινα​. Είχε προηγηθεί το εντός έδρας παιχνίδι με τη Νάφτα και ο προπονητής τους είχε δώσει διήμερο ρεπό. Για τον Γιάσμιν ήταν μια καλή ευκαιρία να βρεθεί στο σπίτι του, στο ησυχαστήριο του. Τελικά, όμως, πήρε το δρόμο της επιστροφής... Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ένας ατζέντης, από τους πιο δραστήριους στη Σλοβενία, με τον οποίο είχε γνωριστεί μέσω του αθλητικού διευθυντή της Γκόριτσα. 

«Κούρτιτς, επιστρέφεις! Υπογράφουμε στην Παλέρμο!»

Ούτε για αστείο! Κάποιος του έκανε σίγουρα πλάκα!

«Στην αρχή ήμουν σίγουρος ότι αστειευόταν αλλά εκείνος επέμενε πως ήταν αλήθεια», έχει σημειώσει σε συνέντευξή του χρόνια αργότερα ο Γιάσμιν. Το κεφάλι του ήταν έτοιμο να «εκραγεί» και στη διαδρομή δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο πέρα από αυτό το τηλεφώνημα. Και όταν τελικά υπέγραψε το συμβόλαιο, «γύρισα στο σπίτι και έκλαιγα από ευτυχία».

Στο Παλέρμο τίποτα δεν ήταν εύκολο αλλά λένε πως η ευκαιρία χορεύει μ’ αυτούς που είναι ήδη στην πίστα. Και η πίστα της Ιταλίας απλωνόταν -πλέον- μπροστά του. «Όταν έφτασα, δεν είχα τίποτα...». Κυριολεκτικά τίποτα. Ακόμη και σήμερα μνημονεύει τον συμπατριώτη του, Γιόσιπ Ίλιτσιτς, που είχε ενταχθεί στο κλαμπ λίγους μήνες νωρίτερα. 

«Ο Γιόσιπ και γω τα καταφέραμε καλά. Εκείνος μου έδωσε ρούχα, φόρμες. Περάσαμε αρκετό χρόνο μαζί. Πλέον, δεν είμαστε οι φίλοι που καλούν ο ένας τον άλλον κάθε μέρα αλλά πραγματικά βλεπόμαστε με μεγάλη χαρά, ειδικά τώρα που έχουμε και οι δύο τις οικογένειες μας...».

Όχι και άσχημα! Το 21χρονο αγόρι που έφυγε από τη Σλοβενία χωρίς τίποτα, μέτρησε μια δεκαετία και βάλε στην Ιταλία, αγωνιζόμενος σε Παλέρμο, Βαρέζε, Σασουόλο, Τορίνο, Φιορεντίνα, Αταλάντα, ΣΠΑΛ και Πάρμα! Και μεταξύ μας για έναν τύπο που μέχρι τα 20 του είχε μάθει να συνδυάζει το ποδόσφαιρο με το εργοστάσιο για να βγάζει τα χρήματα της επιβίωσης, τίποτα δεν ήταν ακατόρθωτο.

«Η λείανση και η συγκόλληση δεν είναι εύκολη δουλειά, όπως και το ποδόσφαιρο. Συνήθιζα να παλεύω σκληρά, αν ήθελα να επιβιώσω. Αν δεν δούλευα στο εργοστάσιο, δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να παίζω. Είχα μία δύσκολη περίοδο στη ζωή μου. Η δουλειά μου έδωσε πολλά. Ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος, είχα επαγγελματικές συνήθειες και το σεβασμό των γονιών μου».

Σε εκείνους οφείλει τα πάντα και παραδέχται πως είναι ο μεγαλύτερος κριτής του εαυτού του. «Λάθη θα γίνονται αλλά θα πρέπει να μαθαίνεις από αυτά. Από τους νέους λείπει η αυτοκριτική. Πετυχαίνουν ένα γκολ, γίνονται πρωτοσέλιδο και εκεί τελειώνουν όλα... Όταν έπαιζα στην Παλέρμο και επειδή ήμουν πιο πιτσιρικάς, όταν έχανε η ομάδα, δεν μπορούσες να βγεις από το σπίτι. Όλο και κάποιος θα ήταν εξοργισμένος».

Η κριτική είναι κομμάτι της δουλειάς του αλλά δεν του προκαλεί ανησυχία. Τη δέχεται για όλα όσα τον αφορούν και όπως παραδέχεται: «Δεν θεωρώ πως έχω αλλάξω. Είμαι όπως ήμουν πάντα. Οκ, οδηγώ μια Porsche. Και λοιπόν;». Δεν του χαρίστηκε, την κέρδισε μέσα από τη δουλειά του γιατί στη ζωή του επέλεξε να μην ακούσει εκείνους που του έλεγαν να ανοίξει την τηλεόραση. Αντ΄αυτού την έκλεισε και κοίταξε τι δυνατότητες του...

Καμιά φορά κλείνει τα μάτια του και επιστρέφει εκεί που άρχισαν όλα... Σε μια ερειπωμένη πολυκατοικία, μόλις λίγα μέτρα από τον κεντρικό δρόμο και το πλακόστρωτο γήπεδο. Κάποτε ήταν γεμάτο παιδιά, σήμερα μόνο ένας πατέρας με ένα μικρό παιδί και ίσως με ανάλογα όνειρα όπως του Κούρτιτς να βρίσκονται εκεί:

«Ήμουν τρελός με το ποδόσφαιρο. Έμενα στο γήπεδο όλη μέρα, μέχρι το βράδυ. Ακόμα και όταν μεγάλωσα τα μπαρ δεν με ενδιέφεραν πολύ. Δελέαζαν τους περισσότερους φίλους, αλλά όχι εμένα. Το είδωλό μου ήταν ο Ζινεντίν Ζιντάν και προσπαθούσα να τον μιμηθώ κάθε μέρα. Ακόμα και σήμερα, όταν περπατώ σε αυτό το γήπεδο αισθάνομαι τα γόνατά μου πληγωμένα...».

Και αυτές οι πληγές θα είναι πάντα εκεί για να του θυμίζουν από που ξεκίνησε και τί πέτυχε...