Η πραγματική νίκη του ΠΑΟΚ

Με την τοποθέτησή του αντιπροέδρου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ στο Open, δίνεται η εντύπωση πως ο Δικέφαλος ήθελε να κλείσει δημόσια το κεφάλαιο - προπονητής που «σήκωσε» αρκετή σκόνη, με απόλυτο σεβασμό προς τον Πάμπλο Γκαρσία, εστιάζοντας παράλληλα στην επόμενη ημέρα που φέρει την υπογραφή Ραζβάν Λουτσέσκου.

Μια συζήτηση που επί της ουσίας, όμως, δεν είναι εφικτό να κλείσει άμεσα και αναίμακτα δεδομένου πως η λογική δεν πορεύεται με το συναίσθημα. Δύο δρόμοι παράλληλοι. Και για μια ομάδα όπως ο ΠΑΟΚ που «άγεται και φέρεται» από το συναίσθημα, αυτό που πάντα τον κρατούσε «ζωντανό» και σε εγρήγορση, η λογική, πόσω μάλλον η τεχνοκρατική επιλογή εφαρμογής της λογικής, δεν θα έβρισκε πρόσφορο έδαφος. Τουλάχιστον χωρίς αντιδράσεις...

Ακόμη κι αν δεν βρίσκει κανείς τίποτα το μεμπτό ως προς το κίνητρο της απόφασης που πάρθηκε... Γιατί δεν νοείται να πιστεύει κάποιος πως ο Ιβάν Σαββίδης, οι συνεργάτες του και η διοίκηση του ΠΑΟΚ πήραν μια απόφαση εις βάρος της ομάδας, παρά μόνο με γνώμονα να θέσουν τον πήχη ψηλότερα, να κινηθούν καλύτερα, να πετύχουν περισσότερα. Ανεξάρτητα από το αν πετύχει ο Λουτσέσκου ή όχι, η αφετηρία για τη συζήτηση της απόφασης που πάρθηκε από τον ΠΑΟΚ είναι αυτή και δεν αλλάζει.

Κάτι που αποτυπώθηκε και από τον Κυριάκο Κυριάκο σε μια αποστροφή του λόγου του, ενδεχομένως προς υπεράσπισή του στα όσα λέγονται και ακούγονται αλλά αν όλα και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος, τότε δεν μπορεί να πήγαν τα πάντα λάθος τα τελευταία χρόνια:

«Το να λέμε ότι στον ΠΑΟΚ έχουμε έναν ευεργέτη, χρηματοδότη πέρα από κάθε λογική και μια ομάδα ηρώων που σκοτώνονται στο χορτάρι απροστάτευτοι, από μια κακιά διοίκηση ενδιάμεσα που για έναν ακατανόητο λόγο υπονομεύει και την επένδυση του ευεργέτη και την επιτυχία στις 4 γραμμές, ενώ παράλληλα έχουμε πάρει 5 τίτλους σε 5 χρόνια, είναι ένα κλισέ παράνοιας».

Από την άλλη, στην εξίσωση της κουβέντας περί διαχείρισης Γκαρσία και timing απόφασης μπορούν να προστεθούν πολλά. Ο Πάμπλο έγκειται στο συναισθηματικό κομμάτι γιατί μπορούσε πάντα να αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές, όχι επιτηδευμένα αλλά γνήσια και αυθόρμητα. Και αυτή η ικανότητα δεν αγοράζεται, δεν αναπληρώνεται αλλά και δεν χάνεται σε βάθος χρόνου...

Το σπουδαιότερο δε της υπόθεσης σε όλο αυτό που συμβαίνει, είναι ότι βρίσκεται ο ΠΑΟΚ σε αυτό το σημείο, στην παρούσα φάση, και μπορεί να «τρώγεται», να χαλιέται, να «μανουριάζει», να ζυγίζει ρεαλιστικά ή μη μία κατάσταση, εκτιμώντας τί και ποιος μπορεί να τον οδηγήσει εκ νέου στην κορυφή γιατί πλέον το πρωτάθλημα δεν φαντάζει όνειρο αλλά υποχρέωση... Και αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάκτησή του, πάνω από ονόματα και πρόσωπα: Να εξελίσσεσαι, να διεκδικείς, να κατακτάς.

«Το ότι ο ΠΑΟΚ σήμερα μιλάει για το με ποιόν προπονητή θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα ή αν ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλον ή αν κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα, είναι το αποτέλεσμα της πραγματικά μεγάλης νίκης του ΠΑΟΚ και άλλων υγειών δυνάμεων του ποδοσφαίρου που ξεκίνησε και γιγαντώθηκε το 2015 - 2016 έως την πλήρη κατάρρευση της παράγκας που έπαιζε 100-0 για έναν και εξυπηρετούσε 100-0 έναν. Από εκείνο το σημείο και μετά όλα τα άλλα είναι αποτελέσματα εκείνης της μεγάλης νίκης...».

Και το μετά μπορεί να φέρει ανάλογες καταστάσεις. Εξάλλου, ακόμη ​και ο πιο πετυχημένος προπονητής της ιστορίας του ΠΑΟΚ, Ραζβάν Λουτσέσκου, όπως είπε και ο ίδιος δημοσίως, γνωρίζει πως μπορεί να φύγει... χθες αν δεν πετύχει. Απλά, ρεαλιστικά, κυνικά. Ποδόσφαιρο. Κι ας «γεννά» τρομακτικά πολλά συναισθήματα...