Καρέ της … κούπας!

2017, 2018, 2019, 2021... Ο ΠΑΟΚ αρχίζει να μοιάζει με ροκ συγκρότημα. Εκεί που άλλοι περιμένουν να φανεί στο χειροκρότημα, εκείνος γνωρίζει την αποθέωση. Βγαίνει στο δρόμο και επιστρέφει με το κύπελλο. Ο προορισμός δεν αλλάζει συχνά. Μόνο το 2017 είχε κατεύθυνση το Βόλο και το Πήλιο, όπου κατέλυσε η ομάδα. Το 2018 ήταν στο Μαρούσι. Το 2019 ήταν στο Μαρούσι. Το 2021 ήταν στο Μαρούσι. Κάθε χρονιά είχε μια μικρή ιστορία. Κάθε τίτλος έναν ξεχωριστό λόγο να είναι τίτλος «ΠΑΟΚ». Να είναι ΠΑΟΚ. Ο Νάσος, ο Ιβάν, ο Ραζβάν, ο Αντρέ, τα τατουάζ, ο Σάκης Τανιμανίδης, οι μάσκες...

Νάσο είσαι μαζί μας...

Το γήπεδο είχε αδειάσει. Η μισή πλευρά του Πανθεσσαλικού ήταν άδεια. Ίσως εκείνη τη στιγμή να μην μπορούσες να θυμηθείς τι είχε συμβεί δύο ώρες πριν, παρότι υπήρχαν διάσπαρτα σημάδια γύρω σου. Τσιμέντο στον αγωνιστικό χώρο, αίματα στα κιγκλιδώματα, κενά στις κερκίδες από μεμονωμένες φωτιές. Η άλλη μισή γιόρταζε. Ο ΠΑΟΚ είχε κατακτήσει το κύπελλο στον Βόλο, με έναν τελικό που κουβαλούσε όλα τα παράδοξα του ελληνικού ποδοσφαίρου, και ήταν και εκείνο ένα από αυτά. Ο Νάσος Κωνσταντίνου. Ο οπαδός του δικεφάλου που είχε χάσει τη ζωή του στις 4 Μαΐου, σχεδόν μια εβδομάδα μετά τον τραυματισμό του στις 27 Απριλίου. Ένα θύμα του χουλιγκανισμού, το οποίο τίμησαν με ενός λεπτού σιγής οι δύο ομάδες και οι οπαδοί των δύο ομάδων πριν την έναρξη του τελικού. Οι ίδιοι που σφάζονταν με μαχαίρια, σίγησαν για να τιμήσουν τη μνήμη του.

Στην ώρα των πανηγυρισμών, ανάμεσα σε δεκάδες μαύρα ή ασπρόμαυρα μπλουζάκια, διέκρινες ένα γκρι. Δεν ήταν συμπτωματικό, ούτε το φορούσε κάποιος τυχαίος. Ήταν ο αρχηγός του ΠΑΟΚ. Ήταν εκείνος που θα σήκωνε το τρόπαιο. Ο Κλάους θυμήθηκε τον Νάσο. Αφιέρωσε το κύπελλο στον Νάσο, ομοίως με όλη την οικογένεια του ΠΑΟΚ. Το δικό του μπλουζάκι δεν ήταν για το κύπελλο του 2017, ούτε για την ομάδα του που ήταν κυπελλούχος Ελλάδας του 2017. Ήταν για τον Νάσο. «Νάσο είσαι μαζί μας», έλεγε και μέχρι και σήμερα, μέχρι και στο τρόπαιο του 2021, ο Νάσος Κωνσταντίνου δεν έχει ξεχαστεί ποτέ από τον οργανισμό ή τον κόσμου του ΠΑΟΚ.

Κι αν ο Νάσος Κωνσταντίνου ήταν το συναίσθημα του 2017, ο Σάκης Τανιμανίδης ήταν η τρέλα. Η τρέλα του να είσαι ΠΑΟΚ ακόμα και στον Άγιο Δομίνικο, τότε που το Survivor είχε ακόμα αρχή, μέση και τέλος...

Ιβάν είσαι μαζί μας...

Ο τελικός των συναισθημάτων. Ο τελευταίος τελικός με κόσμο. Ο τελικός που τα είχε όλα. Πολύ κόσμο, αρκετά κράνη, μπόλικες κουκούλες, αρκούντως δολοφονικά πολεμοφόδια, πάθος, ένταση, ίντριγκα, αψιμαχίες, παλμό, γκολ, κυπελλούχο Ελλάδας. Τι δεν είχε; Τον Ιβάν Σαββίδη. Όχι με φυσική παρουσία. Ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ λόγω των γεγονότων στην Τούμπα τον Μάρτιο του 2018, δεν βρισκόταν στο ΟΑΚΑ το Σάββατο 12 Μαΐου, ημέρα που διεξαγόταν ο μεγάλος τελικός ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στην ΑΕΚ. Δεν βρισκόταν στα 90 λεπτά του αγώνα. Διότι μόλις ο τελικός τελείωσε, μόλις ο δικέφαλος του βορρά κατέκτησε την κούπα και τα συναισθήματα κατέκλυσαν την ατμόσφαιρα εντονότερα και από τη στιγμή που ο Αντρέ Βιεϊρίνια κλωτσούσε πανηγυρίζοντας τη διαφημιστική πινακίδα, ο Ιβάν Σαββίδης ήταν παντού.

Η ιδέα ήταν του Φερνάντο Βαρέλα. Και έγινε πράξη, με τους ποδοσφαιριστές, τον Ραζβάν Λουτσέσκου, μέχρι και τον Λούμπος Μίχελ να φοράνε τις περίφημες μάσκες με το πρόσωπο του Ιβάν Σαββίδη. Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ ήταν κύριο σύνθημα και στα μπλουζάκια κατάκτησης του τροπαίου, όπου στη μπροστινή όψη υπήρχε η φωτογραφία του και το «πρόεδρε για σένα», ενώ στο πίσω μέρος της μπλούζας αναγραφόταν η λέξη «Double», με σαφή παραπομπή στο πρωτάθλημα που είχε ολοκληρωθεί πριν λίγες ημέρες, με την ΑΕΚ να το κατακτάει.

Ραζβάν είσαι μαζί μας...

Δεν ήταν ο τελικός που θα ονειρεύεσαι. Δεν ήταν ο τελικός που θα θυμάσαι για πάντα. Δεν ήταν ο τελικός που θες να έχεις στο αρχείο σου ή που αξίζει δεκάδες αφιερώματα. Ήταν, όμως, μοναδικός. Ήταν ιστορικός. Και προφανώς είχε τις δικές του μικρές ιστορίες. Ήταν ο τελικός, ο οποίος επισφράγισε το πρώτο double στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Και ήταν το πρώτο ματς ΠΟΤΕ στην Ελλάδα, στο οποίο χρησιμοποιήθηκε επισήμως η τεχνολογία VAR. Και δε χρησιμοποιήθηκε μόνος στους τύπους, αλλά όντως έπαιξε ρόλο στο παιχνίδι με την εξέταση δύο φάσεων, για τις οποίες διαμαρτυρήθηκε η ΑΕΚ.

Σε εκείνον τον τελικό, όμως, οι μικρές ιστορίες μένουν κάτω από το ένα πρόσωπο. Εκείνο του Ραζβάν Λουτσέσκου, ο οποίος ήταν ο αρχιτέκτονας των «ανίκητων» και εκ των υστέρων θα αποδεικνυόταν ότι ήταν το τελευταίο του παιχνίδι στον πάγκο του ΠΑΟΚ. Ο Ρουμάνος τεχνικός αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία του δικεφάλου ενάμιση μήνα μετά τον τελικό, και εκείνη η βραδιά ήταν της απόλυτης δικαίωσης για τη δουλειά του στην ομάδα. «Ήταν ένα ματς με μεγάλη πίεση. Η σεζόν ήταν μεγάλη, η ΑΕΚ ήταν σπουδαίος αντίπαλος. Είναι απίθανο, φανταστικό. Κάναμε φανταστική δουλειά, θέλαμε τη νίκη για να γίνουμε η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ΠΑΟΚ με αυτό το νταμπλ».

Αντρέ για πάντα μαζί μας...

Πιο πολύ από τον Στέφανο Αθανασιάδη το 2017. Πιο πολύ από τον Ιβάν Σαββίδη το 2018. Πιο πολύ από τον Ραζβάν Λουτσέσκου το 2019. Πιο πολύ απ' όσο φανταζόταν κάθε οπαδός του ΠΑΟΚ. Πιο πολύ απ' όσο φανταζόταν και ο ίδιος, ο τελικός του 2021 ήταν ο δικός του. Ο τελικός του 2021 ήταν ο τελικός των προσώπων. Κι ας προέκυψε η περίφημη ιστορία με τα τατουάζ το προηγούμενο βράδυ. Κι ας ήρθε πέντε πούλμαν με οπαδούς του ΠΑΟΚ σε μας κεκλεισμένων των θυρών για να αποδείξουν την τρέλα που υπάρχει γι' αυτή την ομάδα. Κι ας μπήκε ο Πασχαλάκης στο χώρο των αποσκευών για να πανηγυρίσει, κι ας ξύπνησαν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ το παιδί του Κρμέντσικ στους πανηγυρισμούς κάτω από το σπίτι του. Όλες αυτές οι ιστορίες θα ξεχαστούν στο πέρασμα των χρόνων.

Τι δε θα ξεχαστεί; Η αγκαλιά του Αντρέ Βιεϊρίνια με τον Πάμπλο Γκαρσία. Η συνολική παρουσία του αρχηγού του ΠΑΟΚ στον τελικό και ο τρόπος που με τον οποίο έβαλε τα συναισθήματά του σε μια σειρά μετά το τέλος του αγώνα. Το παραμύθι του, δεν μπορεί να ξεχαστεί... Το παραμύθι που για χρόνια ακόμα θα (το) ζει στην Τούμπα. «Περηφάνια. Πάνω από όλα. Συμπαίκτες, ιατρικό τιμ, γιατροί γυμναστές όλο. Όλοι ξέραν ότι είναι δύσκολο παιχνίδι. Δύσκολη χρονιά. Είδαμε πολύ καλό τελικό με φάσεις και ένταση. Ευτυχώς το κερδίσαμε εμείς. Όπως είπα, η σεζόν ήταν ένα παραμύθι και τα παραμύθια πρέπει να τελειώνουν με καλό τρόπο. Πάμε να το σηκώσουμε».