Η νέα ζωή του Πάμπλο Γκαρσία!

Πάνε κιόλας 12 χρόνια... Αν τον ρωτήσεις, θα στα διηγηθεί σα να ήταν χθες. Αν του ζητήσεις να ξεχωρίσει μια στιγμή, θα σου πει όταν σταμάτησαν το αεροπλάνο και μπήκαν μέσα για να τον υποδεχτούν. Υπερβολή; Ε, όσο να 'ναι... Τι δεν έμοιαζε, όμως, υπερβολικό στη σχέση του Πάμπλο Γκαρσία με τον ΠΑΟΚ; Από τις 30 Ιουλίου του 2008 όλα ήταν στην υπερβολή, όλα ήταν στο μαύρο ή στο άσπρο, όλα ήταν στο απόλυτο. «Πωωωω, εδώ πρέπει να παίξω», θυμάται να λέει στον εαυτό του ο τότε 31χρονος Ουρουγουανός χαφ και στα έξι χρόνια που ακολούθησαν, θα έπαιζε.

Ανάμεσα στα άλλα, θα έπαιζε και καλό ποδόσφαιρο. Έγινε πανό, έγινε σύνθημα, έγινε μπλουζάκι, έγινε μότο ζωής, έγινε σύμβολο, έγινε, έγινε, έγινε... Μέχρι που έγινε (και) προπονητής. Σήμερα, 12 χρόνια μετά την άφιξή του, ο Πάμπλο Γκαρσία είναι το στοίχημα του ΠΑΟΚ. Μπορεί να είναι ο επόμενος προπονητής του, χωρίς ταυτοχρόνως να είναι τοτέμ επανάστασης και αντίδρασης;

Μπάλα, τσάντα και κοπάνα...
Η ισορροπία είναι δύσκολη. Το γνωρίζει και ο ίδιος και πιθανότατα το γνωρίζουν όλοι όσοι βρίσκονται κοντά στον ΠΑΟΚ. Ο Πάμπλο Γκαρσία ασκεί το επάγγελμα του προπονητή περίπου πέντε χρόνια και κάθε του βήμα είναι κάτω από τα φτερά του δικεφάλου. Ακριβώς όπως ξεκίνησε το καλοκαίρι 2015 – κι αφού είχε «τελειώσει» γρήγορα με το ανέκδοτο να παίξει στην Ξάνθη – με τον Φρανκ Άρσενσεν να βλέπει πιο μπροστά απ' όσο τότε μπορούσε να δει και ο ίδιος ο Ουρουγουανός.

«Σε ό,τι αφορά τον Γκαρσία, τον ρώτησα τι θέλει να κάνει. Είχα ζητήσει ένα πενταετές πλάνο. Μου είπε θέλει να γίνει προπονητής, αλλά για μένα πρέπει ένας προπονητής να έχει εμπειρία. Στόχος μου είναι να τον προστατεύσω. Τώρα θα αναλάβει ασίσταντ κόουτς στην ομάδα της Κ17. Μετά από χρόνια ίσως να αναλάβει την πρώτη ομάδα». Βοηθός στην K17, πρώτος προπονητής στην Κ17, και σύντομα η προαγωγή στην ομάδα κάτω των 19 ετών. Τρία σερί πρωταθλήματα, σπουδαίες ευρωπαϊκές προκλήσεις, και αήττητη από τον Δεκέμβριο του 2017.

Ο δρόμος μπροστά του είναι ακόμα μακρύς. Το παιδί που κάποτε ως πιτσιρικάς στην Ουρουγουάη αψηφούσε τη μητέρα του και την επιθυμία της να μην κάνει κοπάνες από το σχολείο, τώρα είναι ο ίδιος παιδαγωγός. Ο εκρηκτικός ποδοσφαιριστής που συχνά-πυκνά είχε έριδες με τους προπονητές του, τώρα πρέπει να διαχειρίζεται εκείνος χαρακτήρες. Πώς βρίσκεις το μέτρο ανάμεσα στην εφηβική παρορμητικότητα και στην απαίτηση της μεγάλης ομάδας; Για τον Πάμπλο Γκαρσία και τη δική του φιλοσοφία δεν υπάρχει ακριβώς η έννοια «χαρά του παιχνιδιού». Δεν ετοιμάζει αθλητές. Ετοιμάζει πρωταθλητές.

«Φυσικά και πρέπει να αναδείξουμε παίκτες για την πρώτη ομάδα, αλλά σημαντικό είναι να κερδίζουμε κάθε ματς. Για τον απλούστατο λόγο ότι, όταν ένας παίκτης ανέβει στην πρώτη ομάδα θα είναι υποχρεωμένος να παίζει μόνο για τη νίκη. Και θα πρέπει να είναι ήδη προετοιμασμένος για αυτό από την ομάδα νέων. Πάντα λέω ότι το ποδόσφαιρο είναι μόνο νίκη. Όλες οι ομάδες στον κόσμο αυτό θέλουν, να κερδίζουν. Κι αυτό πρέπει να μαθαίνουν οι παίκτες από μικροί. Γιατί όταν από νεαρή ηλικία δεν έχουν στόχο τη νίκη, τι θα τους πούμε όταν, κάποια στιγμή, ανέβουν στην πρώτη ομάδα; Παίξτε μπάλα ελεύθερα, δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα; Και μετά, ο κόσμος πώς θα αντιδράσει; Καταλαβαίνετε ότι θα υπάρξει πρόβλημα. Βέβαια, όσο σημαντικό είναι να κερδίζεις, άλλο τόσο σημαντικός είναι και ο τρόπος, που θα το καταφέρεις. Πρέπει να υπάρχει ένα σχέδιο, ένα συγκεκριμένο πλάνο, με βάση το οποίο θα πετυχαίνεις τις νίκες».

Μπορεί και να ξενίζει μια τέτοια τοποθέτηση, αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν απευθύνεται σε παιδιά, αλλά σε νέους. Σε νέους στους οποίους θέλει να εμφυσήσει και τη δική του νοοτροπία. Να μάχονται, να παλεύουν, να μην παραδίνονται. «Μου αρέσουν οι παίκτες που μιλούν με την καρδιά. Και τώρα που είμαι προπονητής, τέτοιους παίκτες θέλω. Δε με ενδιαφέρει αν είναι καλοί τακτικά, αν δεν έχουν καλή τεχνική, όλα αυτά τα δουλεύεις. Θέλω να δίνουν το 100%, να παίζουν με την καρδιά τους, να παίζουν κάθε μπάλα σα να είναι η τελευταία».

Φυσικά και ο Πάμπλο Γκαρσία δεν είναι μόνο καρδιά και επανάσταση. Ένας ποδοσφαιριστής με τις δικές του παραστάσεις δε θα ήταν δυνατό να μην έχει φιλοσοφία γύρω από το άθλημα. Ένας παίκτης που έπαιξε στη Ρεάλ και στη Μίλαν, που έζησε Campionato και Primera Division και που ανδρώθηκε σε μια ποδοσφαιρική χώρα όπως η Ουρουγουάη, έχει πλάνο και είναι ξεκάθαρο. Συνηθίζει να παίζει 4-3-3 με ένα καθαρό εξάρι ως κόφτη και δύο πιο επιτελικούς μέσους δίπλα του και προσεγγίζει κάθε ματς διαφορετικά και με κύριο άξονα τι μπορεί να πάρει η ομάδα του από τον αγώνα.

Ο προπονητής που τον επηρέασε περισσότερο στην καριέρα του είναι ο Χαβιέρ Αγκίρε, με τον οποίο συνεργάστηκαν στην Οσασούνα, ενώ όσα έχει πάρει από τους καλούς προπονητές που είχε στην καριέρα του, τόσα έχει πάρει και από τους κακούς. «Μου άφησαν μαθήματα και σήμερα ξέρω τι δεν πρέπει να κάνω εγώ στους παίκτες μου», εξηγεί ο Πάμπλο Γκαρσία, τον οποίο αποθεώνουν για την προσωπική του σχέση με τους ποδοσφαιριστές όσο και για τις ικανότητές του, όσοι έχουν δουλέψει κοντά του. Και δεν είναι ότι το έχει ανάγκη, καθότι τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους...

Το επόμενο... άλμα!
Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται, φαίνεται, ή διαβάζεται. Ποιος δεν το έχει σκεφτεί; Ποιος δε θεωρεί αυτονόητη κίνηση την πρόσληψη του Πάμπλο Γκαρσία στην τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ; Υπάρχουν, όμως, βήματα που πρέπει να γίνουν. Άλματα, προκειμένου να μην καεί το χαρτί έτσι εύκολα, όπως εύσχημα έλεγε ο Φρανκ Άρνεσεν πριν από πέντε χρόνια. Ο κόσμος του δικεφάλου σίγουρα το θέλει. Ο Πάμπλο Γκαρσία ξεκάθαρα το θέλει και το έχει πει. «Βασικά, θέλω να γίνω καλός προπονητής. Δεν θέλω να πω ότι θα γίνω μια μέρα ο προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, γιατί μπορεί να μην πραγματοποιηθεί. Ούτε ότι θα γίνω ο προπονητής του ΠΑΟΚ, αν και μέσα μου το θέλω, δεν μπορώ να το πω. Θα δείξει».

Πριν δείξει, πρέπει να αποδείξει. Για αρχή, να πάρει το δίπλωμα που απαιτείται μια διαδικασία που δεν είναι και τόσο εύκολη. Και κατά δεύτερον, πρέπει – όσο κι αν αυτό μπορεί να ξενίζει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ – να γίνει περισσότερο προπονητής και λιγότερο Πάμπλο Γκαρσία. Τα μαλλιά του δεν είναι πια μακριά, αλλά κοντά και έχουν γκριζάρει. Στη Θεσσαλονίκη δε βρίσκεται μερικούς μήνες και βιώνει αδικία για πρώτη φορά στην καριέρα του, αλλά πάνω από δεκαετία. Το λέει και μόνος του. Τα παιδιά του έφτιαξαν μια ζωή στην Ελλάδα, ο ίδιος ήρθε για δυο χρόνια και κλείνει, ήδη, δώδεκα. Ξέρει – δηλώνει δηλαδή – αλλά εδώ είναι ο παράδεισος, αλλά ξέρει κι ας μην το δηλώνει έτσι ακριβώς, ότι εδώ είναι και η κόλαση.

Για να γίνει κάποια μέρα πρώτος προπονητής στον ΠΑΟΚ, πρέπει να σκοτώσει τελείως τον Πάμπλο Γκαρσία, την ποδοσφαιρική ανάμνηση του Πάμπλο Γκαρσία. Να θάψει το τσεκούρι του πολέμου για να ισορροπήσει στις απαιτήσεις της διαχείρισης ενός ποδοσφαιρικού τμήματος. Ως προπονητής της ομάδας Κ19 έχει αλλάξει, αλλά δεν το έχει πετύχει στο απόλυτο. «Το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό πάντα έχει κάτι παραπάνω, στην Αθήνα είναι πάντα χειρότερα όχι μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια που βρίσκομαι εγώ στην Ελλάδα, αλλά τα τελευταία 40-50 χρόνια συμβαίνουν αυτά στην Αθήνα».

Πάνε κιόλας δώδεκα χρόνια. Το «ΠΑΟΚ, θρησκεία, τρομοκρατία, τιμή και δόξα στον Πάμπλο τον Γκαρσία» θα αντηχεί πάντα στα αυτιά του. Όμως για να φτάσει να γίνει πρώτος προπονητής στον ΠΑΟΚ, πρέπει να μάθει να μην το ακούει. Ο ασπρομάλλης, σοφός τεχνικός από την Ουρουγουάη με τις επιρροές από το ιταλικό και το ισπανικό ποδόσφαιρο πρέπει να σκοτώσει τον επαναστάτη...