Το πρωτάθλημα ελευθερώνει

Τελικά, πάει για απευθείας. Ω, τι απευθείας ρε μαλάκα, αυτό πάει στο γάμο του καραγ..ΓΚΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛ!!

Οι φλέβες έτοιμες να πεταχτούν, το μυαλό θολωμένο, δεν ξέρεις ποιονα κρατάς, κι από ποιον κρατιέσαι. Όλη η Τούμπα, μια τεράστια αγκαλιά, ο Παύλος κοιτάει μια στο κενό, μια στο Θεό.
Το πρώτο ντέρμπι τίτλου που δίνουμε εδώ και 25 χρόνια, είναι δικό μας.

«Αυτό το γκολ το έβαλε η μητέρα μου από πολύ ψηλά και το αφιερώνω στην οικογένειά μου αλλά και στον κόσμο του ΠΑΟΚ. Εκείνη έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα»

Τα αίσχη του Σπάθα λίγες εβδομάδες μετά στο Χαριλάου, βάζουν ταφόπλακα στο όνειρο ενός πρωταθλήματος, ενός ακόμα μετά από 25 χρόνια, και η χρονιά κλείνει με παρηγοριά την πλάκα που τους έκανες όλους στα play offs.

Μιας χρονιάς, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα μας, με σκηνοθέτη έναν άχρωμο άοσμο και άγευστο μηχανικό από το Εστορίλ, και πρωταγωνιστές, Ουρουγουανούς, Χιλιανούς, Σέρβους, Βόσνιους και Πορτογάλους.
Μιας χρονιάς κατά την οποία ξεκίνησες με μια νίκη σε 5 παιγνίδια, και μετά απλά ξέχασες πως χάνουν.
Μιας χρονιάς, που σε θύμησε πως είναι να κοιμάσαι πρωτοπόρος του πρωταθλήματος, Φλεβάρη και Μάρτη.

Μιας χρονιάς που ξανάκουσες το μπασκετικό "Και σε πεντ' έξι εβδομάδες.."

Και μετά, σιωπή.
Ξανά μανά σκόρπιες Ευρωπαικές βραδιές, περήφανοι, όχι και τόσο, και άκρως ντροπιαστικοί αποκλεισμοί στα Κύπελλα, και αντίο πρωτάθλημα,σχεδόν κάθε χρόνο, από τις αρχές Οκτωβρίου.
Και ξανά γκρέμισμα, και ξανά χτίσιμο από την αρχή.

Με όλα, φυσικά, εναντίον μας.
Κράτος, παρακράτος, θεσμοί,, νόμοι, εφαρμογή αυτών: Όλα.

Δεν τολμάς να ψελλίσεις κουβέντα, γίνεσαι αυτόματα γραφικός: Έλα μωρέ, μιλαει και το ΠΑΟΚάκι, είκοσι βαθμούς κάτω από την κορυφή και μιλάς.

Για χρόνια, η παραπάνω πρόταση, σου βγάζει και νόημα. Πως να μιλήσω όταν είμαι τόσο πίσω;
Δεν τολμάς να μιλήσεις ούτε για σφαγές, ούτε για περίεργες συμπεριφορές αντιπάλων του Ολυμπιακού, ούτε για κοριόπολις, ούτε για εγκληματικές οργανώσεις, ούτε για το παραμικρό: Ακόμα και όταν επί Ίβιτς η ομάδα παίζει για μήνες το καλύτερο ποδόσφαιρο στη χώρα, είσαι απλά γραφικός που δεν κοιτάς τον πίνακα που έχει γραψει +10 από το ξεκίνημα ακόμα, όταν οι διαιτητές δεν ήταν σε φόρμα και δεν βλέπανε τα πέναλτι που μας γίνοταν με τις Ξάνθες και τα Αγρίνια.

Βολεμένος σε μια ημίαγρια κατάσταση, δεν σε παίρνει να μιλάς για σφαγές και διαιτησίες, και η φωνή που βγάζεις είναι μόνο για να κράξεις τα πάντα όλα που γίνονται στην ομάδα σου.
Εσύ φταις.
Εγώ, ναι εγώ. Δεν γίνεται κάθε χρόνο να είμαι 20 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, και να με φταίει πάντα η διαιτησία.
Κάτι δεν κάνω κι εγώ καλά.

Τα ΜΜΕ της σήψης και της διαφθοράς, δεν θα ντραπούν ποτέ να αποδώσουν το κατά διαστήματα (και όλα αυτά τα χρόνια, ανεξαρτήτως προπονητών ή καταστάσεων) θελκτικό ποδόσφαιρο του ΠΑΟΚ, στην έλλειψη άγχους, αφού οι στόχοι έχουν χαθεί.
Τα καλά τα χειρουργεία, είναι πάντα το Σεπτέμβρη, και μετά ψάξε να σηκώσεις κεφάλι.

-Νίκο, πότε θα βάλουμε γκολ;
-Τώρα Λυδιάκι μου, έρχεται, νάτο, νάτο ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ!!!

Η κεφάλια του Βαρέλα, είναι το δικό μας Γκουερίνο. Το Γκουερίνο της γενιάς μας, σε ένα παιγνίδι καρμπόν με αυτό που περιέγραφαν και οι παλιοί: Η ΑΕΚ σφιχτή ομάδα, εδώ δεν έρχεται για να χάσει, θα κοιτάξει να διασφαλίσει πίσω το μηδέν, και δεν θα ανοιχτεί, όσο για μας; Ενενήντα λεπτά οι καρδιές μας πήγαν να σπάσουν.

Το γκολ, το γαμημένο το γκολ - μισό πρωτάθλημα, έρχεται, έστω και στο '90, και για δευτερόλεπτα μια ολόκληρη γενιά βρίσκεται αγκαλιά με την ολοκλήρωση: Ο ΠΑΟΚ, ο δικός μας ΠΑΟΚ (Bizim PAOK) ακουμπάει το ένα του χέρι, το ένα του φτερό πάνω στο πρωτάθλημα.
Τόσα χρόνια ντροπών, εξευτελισμών, καταλήψεων, πορειών, συλλαλητηρίων, τόσα χρόνια καζούρας από τους αθηναίους, τόσα χρόνια ξεδιάντροπο δούλεμα από τους Λευτέρηδες Σαρελάκους και τους Μιλιτιάδηδες Παναγιωτόπουλους, μένουν στην άκρη.
Πρωτάθλημα ρε μουνάρες, ΠΑΟΚ ρε μουνιά!

Δύο εβδομάδες μετά τη θεατρική παράσταση της σιχαμερότερης ομάδας του Νοτιου Ιράν των βλακανίων, μια εβδομάδα μετά το ρεσιτάλ του φύλλου αγώνος κατά την εκδίκαση της υπόθεσης στα δικαστήρια, 7 χρόνια μετά τη σφαγή του Σπάθα, και 33 από το τελευταίο πρωτάθλημα, θα ζήσουμε και αυτό, που ζήσαμε εν τέλει.
Άλλο ένα στα μούτρα σου μαλάκα, που έβγαλες και γλώσσα, και πτώση γενικού.

Τα κομμάτια μας δεν είναι ποτέ εύκολο να μαζευτούν.
Μετά το περσινό, τίποτα δεν είναι δύσκολο. Αλλάζεις. Κάτι σπάει μέσα σου.
Αρχίζεις να αναλογίζεσαι αν αξίζει εν τέλει αυτό το κυνήγι των ανεμόμυλων που επέλεξες από παιδί, όταν η απάντηση ήταν ΠΑΟΚ, στην πιο κλασική ερώτηση που κάνουν σε παιδί 10 χρονών.
Μήπως είναι όλα μια ουτοπία;
Μήπως δεν υπάρχουμε ούτε εμείς;

9/10 ομάδες, το κλείνουν το μαγαζί επί τόπου.
Αδυνατείς, δεν επιστρέφεις από κει.
Με τι νόημα, και τι κουράγιο να συνεχίσεις;
Έχεις μόλις ζήσει το αδιανόητο, ο ένας δεν κατέβηκε καν να παίξει, ο δε άλλος, αφού πανηγύρισε απόφαση διαιτητή, μετά κλείστηκε στα αποδυτήρια και δεν έβγαινε.
Το έχανες μόνο έτσι. Με αφαιρέσεις βαθμών.
Και το έχασες έτσι.

H μπάλα έρχεται μπόσικα στον αρχηγό, έτσι ακριβώς όπως τη θέλει, από τα αριστερά κι όλας, να συγκλίνει με το δεξί, και να πυροβολήσει.
Πάει πρώτα μια βόλτα από το Θεό, και μένει μάλλον, εκεί, αυτή που κατεβαίνει, είναι αυτή από το φάουλ του Γκαρσία.
Σε ένα παιγνίδι γεμάτο συμβολισμούς, σε μια χρονιά γεμάτη από απαντήσεις του κάρμα σε διάφορα περσινά καφριλίκια που μας χαλάσαν την υγεία, εκεί, σε κάθε φάση του ματς, είναι όλοι εκεί: Είναι το πόδι του Παύλου, είναι η ψυχή του Μουσλίμοβιτς, το πάθος του Σκαρτάδου, είναι το πόδι διαβήτης του Φραντζέσκου, και σαν να είδαμε και τον κΆγγελο να φωνάζει στον Βαρέλα να μένει πιο πίσω όταν προωθείται ο Κολομπούρδας.

Μια ολόκληρη γενιά Μακεδονομάχων, κομπλεξικών, μπουγάτσων, μια ολόκληρη γενιά που άντεξε να βλέπει τα αίσχη του συστήματος Κόκκαλη και Μαρινάκη, και μετά έβλεπε και τα ΜΜΕ να προσπαθούν να τον πείσουν ότι άλλα έβλεπε από αυτά που είδε, βρίσκεται στον παράδεισο από χτες το βράδυ, περίπου στις 21.00
Δεν υπήρχε και πιο εμφατικός τρόπος για να σφραγιστεί το 3ο πρωτάθλημα της ιστορίας μας, κλείστε τα αυτιά σας στις μαλακίες των χαμουτζήδων οι μικρότεροι, απαντάτε με αυτά που μας λέγανε τα χρόνια της παράγκας οι μεγαλύτεροι, κάντε οικονομίες, ετοιμαστε ταξίδια, χαμογελάστε, βγείτε από το καβούκι σας: Ο ΠΑΟΚ, ο δικός μας ΠΑΟΚ είναι το απόλυτο κουμάντο της χώρας, κι αφού δεν μας σεβάστηκαν, τώρα θα μας φοβούνται.

ΥΓ1 Όταν έφευγε για τον Πειραιά ο μεγαλύτερος προδότης της ιστορίας μας, όλοι ξέραμε ότι υπάρχει σε αυτή την ομάδα κι ένας αληθινός αρχηγός και ηγέτης, και θα την πάρει από το χεράκι να την οδηγήσει στη γη της δικής της επαγγελίας.
Έτσι περίπου ήταν και τα συναισθήματα μας τη μέρα που ανακοινωνόνταν ο Πρίγιοβιτς στην Αλ Κάιντα: Η ομάδα έχει και αρχηγό και ηγέτη, και άμα χρειαστεί, θα αναλάβει αυτός.
Το έκανε στα 2 πρώτα, το έκανε και χτες σε μια βραδιά γεμάτη συμβολισμούς.
Χωρίς ψευτοτσάμπουκάδες, χωρίς να προκαλεί αντιπάλους, χωρίς να την πέφτει στους διαιτητές.
Αν η εποχή του ΠΑΟΚ στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πρόσωπο, ας είναι αυτό του Βιερίνια.