21/6/1981: Ένας ακόμα χαμένος τελικός!

Τρεις εβδομάδες πιο πριν η ομάδα είχε δεχτεί ένα τεράστιο "ψυχολογικό χαστούκι" με τον Γκιούλα Λόραντ να αφήνει στις 31/5 την τελευταία του πνοή μέσα στο γήπεδο στον αγώνα του πρωταθλήματος στην Τούμπα εναντίον του ίδιου αντιπάλου.

Η ομάδα χτυπημένη από τον ξαφνικό χαμό του Μαγυάρου τεχνικού μάζεψε τα κομμάτια της και τρεις μόλις μέρες αργότερα υποδέχτηκε στην κατάμεστη Τούμπα την ΑΕΚ στα πλαίσια του πρώτου ημιτελικού της χρονιάς εκείνης. Στο παιχνίδι ο "Δικέφαλος του Βορρά" επικράτησε με 1-0 χάρη σε γκολ του Κωστίκου με πέναλτι στο 38΄, σε έναν αγώνα που σημαδεύτηκε από τις πολλές χαμένες μας ευκαιρίες, αλλά και μια σημαντική της ΑΕΚ (χαμένο πέναλτι στο 87΄ με τον Αρδίζογλου). Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου παιχνιδιού οι αρκετές διακοπές ρεύματος που εξόργισαν τον κόσμο, ο οποίος είχε κατακλύσει το γήπεδο εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ. Ο πάντα ευρηματικός κόσμος του ΠΑΟΚ δεν έχασε την ευκαρία. Τότε ήταν που πρωτοακούστηκε το: ΑΕΚ και ΔΕΗ μ@μι@στε μια ζωή...

Στη ρεβάνς που πραγματοποιήθηκε στην Χαλκίδα -λόγω τιμωρίας της έδρας της ΑΕΚ- ο καταπληκτικός εκείνη τη μέρα ΠΑΟΚ κυριάρχησε σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, κερδίζοντας εύκολα την αθηναϊκή ομάδα με 2-0, χάρη σε δύο γκολ που πέτυχαν τα χαφ της ομάδας μας Γεωργόπουλος και Δαμανάκης.

Μετά το αποτέλεσμα αυτό ο ΠΑΟΚ πέρασε στον τελικό της διοργάνωσης, για 11η φορά στην ιστορία του, μετρώντας ως τότε δύο κατακτήσεις του τροπαίου (1972, 1974) και οχτώ χαμένους τελικούς.

Θυμίζουμε πως πριν τα παιχνίδια με την ΑΕΚ, είχαμε φροντίσει να αποκλείσουμε κατά σειρά τη Νίκη Βόλου (δύσκολα στα πέναλτι !), τη Βέροια, τον Ολυμπιακό Βόλου και τον Εθνικό Αστέρα.

Τις μέρες που προηγήθηκαν του τελικού, στη Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα κλίμα αισιοδοξίας και πίστης πως ο "Δικέφαλος" μπορεί να σηκώσει την κούπα. Όλοι ήθελαν να την αφιερώσουν στη μνήμη του Λόραντ, όπως δήλωναν χαρακτηριστικά τόσο οι παίκτες όσο και ο Αρίστος Φουντουκίδης, που εκτελούσε χρέη προπονητή εκείνο το διάστημα.

Τα 15.000 περίπου εισιτήρια που πήρε ο ΠΑΟΚ για τον τελικό αποδείχτηκαν λίγα για να καλύψουν τις ανάγκες μας. Δεκάδες λεωφορεία αλλά και εκατοντάδες Ι Χ αυτοκίνητα "επιστρατεύτηκαν", καθώς επίσης και μια ολόκληρη αμαξοστοιχία 17 βαγονιών που είχε μπροστά στην ατμομηχανή ένα πανό , με τη λέξη ΠΑΟΚ . Θυμάμαι που είχαμε ανταμώσει με το τρένο της νίκης, όπως το ονόμασαν, σε ένα σταθμό έξω από τη Λάρισα, κοντά σε ένα κέντρο διασκέδασης που λεγόταν "Φαντασία". Η εικόνα -αν και πέρασαν τόσα χρόνια από τότε είναι καρφωμένη στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου και δε λέει να φύγει με τίποτε...Σαν τα τσαμπιά ήταν κρεμασμένοι από τα παράθυρα οι συνοπαδοί που διάλεξαν αυτό το μεταφορικό μέσο για την μεγάλη κάθοδο.

Ο αντίπαλος του τελικού ήταν ήδη πρωταθλητής Ελλάδας με τον Νταϊφά πρόεδρο (τον θυμάμαι από ένα σύνθημά μας που "στόλιζε" καλά τον εν λόγω κύριο) , και περίμενε να σηκώσει το νταμπλ. Την ημέρα του τελικού οι ώρες περνούσαν βασανιστικά. Η αγωνία μεγάλη! Μπήκαμε μέσα στις 5 το απόγευμα ενώ το ματς άρχιζε στις 9:00. Στο γήπεδο -όπως αναμενόταν- ήμασταν πολλές χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες, όχι μόνο στο πέταλο προς το δασάκι της Φιλαδέλφειας -το οποίο είχε καταληφθεί- αλλά διασκορπισμένοι σε πολλά σημεία του αθηναϊκού σταδίου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι με την παρέα μου ήμασταν απέναντι από τα επίσημα του γηπέδου ανακατεμένοι με γάβρους, με άλλους ΠΑΟΚτσήδες, αλλά και αρκετούς ουδέτερους.

Πριν τη σέντρα του αγώνα πάντως, που όπως προαναφέρθηκε έγινε στις 9 το βράδυ, είχαν προηγηθεί μεγάλα επεισόδια έξω από το γήπεδο με τα ΜΑΤ να κάνουν χρήση δακρυγόνων. Εντυπωσιακή και η είσοδος των ομάδων στο γήπεδο, μιας και τα εκατονάδες καπνογόνα (μόδα και της τότε εποχής βλέπετε) έκρυψαν κυριολεκτικά το γήπεδο όπως φαίνεται και στην αρχική photo. Μέσα στο γήπεδο οι οπαδοί του γάβρου φώναζαν συνέχεια το γνωστό εμετικό αντεθνικό σύνθημα προκαλώντας άσχημα το νευρικό μας σύστημα...Η απάντηση εκ μέρους μας γνωστή, είχε να κάνει με τον θρύλο και τον Πειραιά.

Στο παιχνίδι τώρα ο ΠΑΟΚ βρέθηκε πίσω στο σκορ με αυτογκόλ του Δαμανάκη στο 18΄ και έχασε χρυσή ευκαιρία στο 52΄ με τον Παναγιώτη Κερμανίδη να φέρει το ματς στα ίσα. Δυστυχώς με τη συμπλήρωση του πρώτου δεκαπενταλέπτου του δευτέρου ημιχρόνου το σκορ έγινε 2-0 για τον γάβρο με σκόρερ τον Ορφανό (ο οποίος το πανηγύρισε με απίστευτο πάθος ... ).

Το γκολ βέβαια έπρεπε να ακυρωθεί  γιατί είχε προηγηθεί  καθαρό επιθετικό φάουλ στον Γούναρη, που χτυπήθηκε στο κεφάλι από τον μετέπειτα σκόρερ.   Μάλιστα ο Γούναρης έχασε τις αισθήσεις του και συνέχισε να παίζει με διάσειση, παρά τις συμβουλές του γιατρού του ΠΑΟΚ, Παναγιώτη Γιγή. Για του λόγου το αληθές ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω video (1.22)... 

Κάπου εκεί ο ΠΑΟΚ αντέδρασε και μείωσε με τον Δαμανάκη με κοντινή κεφαλιά στο επόμενο λεπτό. Το μισάωρο που απέμεινε μέχρι τη λήξη του ματς η ομάδα πίεσε πάρα πολύ τον Ολυμπιακό, τον έβαλε στο μισό γήπεδο αλλά δυστυχώς το γκολ δεν ήρθε. Οι καλύτερες επιθετικές προσπάθειες σταμάτησαν πάνω στον Σαργκάνη... Αντίθετα σε μια αντεπίθεση οι Πειραιώτες με τον Κουσουλάκη (εκμεταλλεύτηκε λάθος του Σίγγα) έκαναν το τελικό 3-1.

Διαιτητής του τελικού ο μετριότατος εκείνη την ημέρα Θεσσαλονικιός Νίκος Ζλατάνος και επόπτες οι Δέδες-Βασσάρας.

Οι συνθέσειςτων ομάδων:

ΠΑΟΚ (Φουντουκίδης): Φούρτουλα, Γούναρης, Ιωσηφίδης, Σάλαμον, Σίγγας, Δαμανάκης, Κερμανίδης (Τριανταφυλλίδης), Γεωργόπουλος, Γκουερίνο, Κούδας (75΄Βασιλάκος), Κωστίκος

Oλυμπιακός (Γκόρσκι): Σαργκάνης, Κυράστας, Βαμβακούλας, Παπαδόπουλος, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκης, Ορφανός (80΄ Άλστρομ), Νικολούδης (69΄ Μίχος), Λεμονής, Γαλάκος, Περσίας

Εισιτήρια: 30.512