Μία μπάλα, μία ... ιστορία!

Στις 7/6/1972, κάποιος τυχερός βρέθηκε στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή.  Πολλά χρόνια μετά αισθανόμαστε όλοι εμείς τυχεροί που μπορούμε να απολαύσουμε αυτό το ... ποδοσφαιρικό κειμήλιο έστω και σε ασπρόμαυρη φωτογραφία ! Η μοναδική λοιπόν αυτή εικόνα, πέφτοντας στα χέρια μας, έγινε η αφορμή να  ανασυρθούν από το  χρονοντούλαπο της ΠΑΟΚτσήδικης ιστορίας,   σκηνές  περασμένων εποχών που  ακόμα και οι παλιότεροι τις είχαμε σχεδόν λησμονήσει. Η γνώμη μας είναι ότι η ομάδα  πρέπει να κρατάει τα κειμήλιά της με νύχια και με δόντια.  Είναι ένας καλός τρόπος να μάθουμε όλοι μας την ιστορία του συλλόγου που λατρεύουμε και να θαυμάσουμε το μεγαλείο του. Μία μπάλα, μία ιστορία... Οι ασπρόμαυρες ιστορίες θυμούται...
Το ημερολόγιο έγραφε 7 Ιουνίου του 1972, άρης και ΠΑΟΚ στο γήπεδο Χαριλάου, βρέθηκαν αντιμέτωποι σε νοκ άουτ αγώνα για τον προημιτελικό Κυπέλλου Ελλάδας. Μόλις τρεις μέρες νωρίτερα οι δύο αντίπαλοι είχαν παίξει στο ίδιο γήπεδο για το πρωτάθλημα, ένα φοβερό παιχνίδι που τελείωσε 3-3. Σε εκείνο το ματς θυμάμαι ότι ενώ χάναμε 3-1, μειώσαμε με τον Μαντζουράκη σε 3-2 και τελικά είχαμε την απίστευτη ισοφάριση με τον Γούναρη στο 87΄. Στο ματς του κυπέλλου, στο ίδιο γήπεδο, ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε καθώς ο Κούλης Αποστολίδης έστειλε την μπάλα που εμείς τώρα βλέπουμε και αισθανόμαστε ρίγος, στα δίχτυα. Ο αρης ισοφάρισε με τον Σεμερζίδη, αλλά ο Αποστολίδης με το δεύτερο προσωπικό του γκολ (όλα στο πρώτο ημίχρονο) έδωσε την μεγάλη πρόκριση στον ΠΑΟΚ με 2-1. Ο αγώνας μένει χαραγμένος στην μνήμη όσων τον θυμούνται, αλλά και στην ιστορία και για άλλον έναν λόγο. Η αναμέτρηση ήταν επεισοδιακή και μάλιστα διεκόπη εις βάρος του άρη ένα λεπτό πριν να συμπληρωθεί το ενενηντάλεπτο !!!Οι συμπολίτες έβλεπαν την τεράστια ομάδα του ΠΑΟΚ να ανατέλει και τρελαινόταν. Καλή ώρα όπως συμβαίνει και στις μέρες μας... Και βλέπoντας μία... ασπρόμαυρη χιλιοταλαιπωρημένη μπάλα από τα χρόνια αλλά και τις σουτάρες των παλιών θρύλων του ΠΑΟΚ μας έρχονται πολλά στο μυαλό. Κυρίως ότι αυτό που υποστηρίζουμε δεν γεννήθηκε σήμερα, ούτε χθες, ούτε προχθές. Είναι κάτι που προϋπάρχει της γενιάς μας, αλλά και της γενιάς των πατεράδων μας...

Ο ΠΑΟΚ κουβαλάει μία ιστορία μεγάλη και δοξασμένη. Υπάρχουν πτυχές  της  που  έχουν ξεχαστεί  και δεν πρέπει. Μια ιστορία που κρατάει 91 ολόκληρα χρόνια και συνεχίζεται. Μια ιστορία που πολλές φορές δεν γίνεται κατανοητή σε πολλούς νεότερους  φιλάθλους, ακόμα και αν διαβάσουν πολλές παλιές ιστορίες. Γιατί άλλο οι λέξεις και άλλο οι εικόνες...
 Και λίγα λόγια για εκείνο το αξέχαστο ματς. Η αναμέτρηση ανάμεσα στον αρη και τον ΠΑΟΚ ήταν η πιο σημαντική από τις τέσσερις των προημιτελικών του Κυπέλλου Ελλάδας και ειδικά για την πόλη της Θεσσαλονίκης που ζούσε στον ρυθμό του ντέρμπι από το πρωί της Τετάρτης 7 Ιουνίου 1972. Το άκουσμα του διαιτητή Μίχα που θα σφύριζε την αναμέτρηση των δύο ομάδων, έκανε χειρότερη εντύπωση στους ανθρώπους του ΠΑΟΚ, αφού είχαν πολλά παράπονα από τις υποδείξεις του στον τελικό της προηγούμενης σεζόν με τον Ολυμπιακό.

Ο ΠΑΟΚ, όμως, μπήκε εκπληκτικά στο παιχνίδι και προηγήθηκε μόλις στο 5ο λεπτό με τον Αποστολίδη που δύο λεπτά αργότερα (7′) έχασε σημαντική ευκαιρία για να δώσει μεγαλύτερο προβάδισμα στον Δικέφαλο. Ο Σεμερτζής (16′) ισοφάρισε σε 1-1 και ο Αποστολίδης αποκατέστησε άμεσα την τάξη με το 2-1 στο 22ο λεπτό. Η αναμέτρηση ουσιαστικά δεν τελείωσε ποτέ, αφού στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης ο διαιτητής Μίχας δέχθηκε επίθεση από τους ποδοσφαιριστές του Άρη.

Είναι χαρακτηριστικά τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής: "Το θέαμα που παρουσίασε ο αγωνιστικός χώρος μετά την επίθεση των παικτών του Άρεως Αλεξιάδη και Σπυρίδωνος κατά του κ. Μίχα ήταν θλιβερό. Τα απαράδεκτα γεγονότα ξεκίνησαν από ένα φάουλ που παρεχώρησε ο κ. Μίχας εις βάρος του Άρεως, ολίγον προ της λήξεως. Τότε ο Αλεξιάδης αφού αρχικώς διαμαρτυρήθηκε με αντιαθλητικό τρόπο, ακολούθως γρονθοκόπησε τον κ. Μίχα για να επακολουθήσει επίθεσης του Σπυρίδωνος κατά του ατυχούς διαιτητού που ανήμπορος να συνεχίσει διέκοψε τον αγώνα εις βάρος του Άρεως. ...

Ο αρης κατά το δεύτερο μέρος κράτησε φαινομενική υπεροχή γιατί ο ΠΑΟΚ με παίκτες τέρατα ψυχραιμίας, όχι μόνο εξουδετέρωνε εύκολα τους κυνηγούς του, αλλά σε κάθε αντεπίθεση του πλησίαζε το τρίτο γκολ. Κορυφαίοι του ΠΑΟΚ οι Μπέλλης, Παπαδόπoυλος χωρίς να υστερήσουν οι άλλοι, ενώ από τον Άρη οι μόνοι που ξεχώρισαν ήταν ο τερματοφύλακας Χρηστίδης και ο Πάλλας".

Ο ΠΑΟΚ αγωνίστηκε με την εξής σύνθεση: Σαββουλίδης (72′ Χατζηϊωάννου), Γούναρης, Ιωσηφίδης, Μπέλλης, Παπαδόπουλος, Τερζανίδης, Κούδας, Σαράφης, Αποστολίδης, Φουντουκίδης, Λάζος.

Και εκείνη η νίκη στις 7 Ιουνίου του 1972 ήταν "χρυσή". Γιατί ο ΠΑΟΚ του μεγάλου προπονητή Λες Σάνον, προχώρησε και άλλο και έφτασε μέχρι την δόξα. Έφτασε μέχρι τον πρώτο τίτλο στην ιστορία του συλλόγου.