Η μέρα που η Τούμπα υποδέχτηκε τη Νάπολι (1988)

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι, όλη η πόλη ζούσε για τo μεγάλο παιχνίδι και φυσικά τα εισιτήρια πολύ γρήγορα έγιναν «μαγικά χαρτάκια». Τελικά κόπηκαν 39.848 εισιτήρια (επίσημη καταμέτρηση), όμως η Τούμπα είχε σίγουρα πάνω από 42.000 οπαδούς (με όλη τη σημασία της λέξης!!!). Στην ατμόσφαιρα υπήρχε η πίστη ότι ο ΠΑΟΚ με τη δύναμη της Τούμπας, μπορούσε να κάνει τη μεγάλη έκπληξη και να αναγκάσει τους Ιταλούς να υποκλιθούν.

Οι ελπίδες για πρόκριση φούντωσαν τέσσερις μέρες πριν την ρεβάνς του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, όταν κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τη πολυδιαφημισμένη ομάδα του ελληνικού δημοσίου με «κάποιον» Λάγιος Ντέταρι στη σύνθεσή της.

Όλοι πίστευαν ότι ο ΠΑΟΚ δεν έχει καμία τύχη στο ΟΑΚΑ και προεξοφλούσαν μια σίγουρη και άνετη για τους Πειραιώτες. Γελάστηκαν όμως όταν στο 56' του αγώνα μετά από σέντρα του Αλεξανδρίδη, ο Μπορμπόκης έστειλε τη μπάλα στο πλεκτό του γάβρου σε ένα ματς που τελειώσαμε με 9 παίκτες...

Όσοι έχετε αναμνήσεις από το παιχνίδι θα θυμάστε ότι το ένα πέταλο του ΟΑΚΑ, εκεί όπου μπήκε το γκολ του Στέφανου ήταν κλειστό για τους θεατές αφού το προετοίμαζαν για συναυλία. Βέβαια για τους οπαδούς του αυτοαποκαλούμενου Θρύλου, τα όργανα είχαν ήδη αρχίσει...

Κουμπωμένοι εμφανιζόταν οι Ιταλοί πριν τη ρεβάνς, λόγω του διπλού στο ΟΑΚΑ αλλά και της μεγάλης φιλικής νίκης το καλοκαίρι επί τού Αγιαξ, με 4-2. Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Μαραντόνα λίγες μέρες πριν το ματς: "Ελπίζω ο Θεός να είναι μαζί μας στην Τούμπα".

Και η μεγάλη νύχτα της 6ης Οκτωβρίου 1988, έφτασε. Η Θεσσαλονίκη, η Τούμπα έβαλαν τα γιορτινά τους. Παντού σημαίες και κασκόλ του Δικεφάλου.

Εκατοντάδες αυτοκίνητα που μετέφεραν από νωρίς οπαδούς του ΠΑΟΚ από όλα τα μέρη της Ελλάδας έκαναν την εθνική οδό να μοιάζει με ένα ατέλειωτο πανηγύρι. Στις θύρες του γηπέδου καταστάσεις αλλοφροσύνης. Πανικός. Το ματς άρχιζε στις 9μ.μ. αλλά οι κερκίδες ήταν κατάμεστες από τις 7! 

Παλμός ανεπανάληπτος, όλο το γήπεδο ένα σώμα, μια φωνή, μια ψυχή. Η θύρα 4 απίστευτη. Ποτέ άλλοτε δεν τη θυμάμαστε τόσο ζωντανή, τόσο μοναδική. Αν και πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνη τη βραδιά, το σύνθημα «ΠΑΟΚ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΚΡΙΘΕΙΣ» που δονούσε την ατμόσφαιρα, ακόμη αντηχεί στα αυτιά μας, όταν ο νους φέρνει εικόνες από τον αγώνα.

Το ΠΑΟΚτσήδικο μεγαλείο απλωμένο στο Ναό με τους Ιταλούς παίκτες να κοιτάζουν εκστασιασμένοι αυτό το ανθρώπινο ηφαίστειο. Στην άκρη της θύρας 7 προς την 8 υπήρχαν περίπου 150 φίλοι της Νάπολι – χωρίς διαχωριστικές ζώνες – που δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες. Ατραξιόν: Ένας οπαδός έφιππος (!) κρατώντας τη σημαία της ομάδας γύριζε το στίβο του γηπέδου ξεσηκώνοντας το πλήθος που ζούσε μαγικές ασπρόμαυρες στιγμές.

Στα αγωνιστικά: Ο Ίσραελ βρισκόταν σε μεγάλο δίλημμα αν έπρεπε να ξαναχρησιμοποιήσει το Σκαρτάδο πάνω στο Μαραντόνα, ή να αναθέσει αυτό το ρόλο σε κάποιον άλλον (Λαγωνίδης). Τελικά ο Ροδίτης έπαιξε στη «φυσική» του θέση, πιο ελεύθερος στα χαφ, ώστε να μπορεί ο ΠΑΟΚ να είναι πιο επιθετικός μιας και ήθελε τη νίκη και μόνο, αφήνοντας το μαρκάρισμα του Αργεντίνου στον Κώστα Λαγωνίδη.

Το γκολ του Καρέκα στο 17΄, από εκπληκτική κάθετη πάσα του Μαραντόνα, μούδιασε πρόσκαιρα την Τούμπα, αφού ο κόσμος συνέχισε να συμπαρίσταται στην ομάδα.

Έτσι, ο αρχηγός έβαλε το γκολ της ισοφάρισης, στο β' ημίχρονο, με κεφαλιά, μετά από εκπληκτική ενέργεια του βραζιλιάνου Λουίς Φερνάντο, που έκανε χαζό τον συμπατριώτη του Αλεμάο, πάνω στη γραμμή του άουτ. Παρά την υπερπροσπάθεια όλων, η Νάπολη απέδρασε με την ισοπαλία και την πρόκριση.

Οι συνθέσεις:

ΠΑΟΚ Γκιτσιούδης, Καραγεωργίου, Μαυρέας, Μίτογλου, Μαλιούφας, Λαγωνίδης (62΄ Τσουρέλας), Μπορμπόκης, Σκαρτάδος, Φερνάντο, Καρασαββίδης, (46΄ Σμολ), Αλεξανδρίδης.

Νάπολι: Τζιουλιάνι, Φεράρα, Φραντσίνι, Κοραντίνι, Αλεμάο, Ρένικα, Κρίππα, Ντε Νάπολι (46' Καρανάντε), Καρέκα, Μαραντόνα, Φούσι.

Στη συνέχεια της διοργάνωσης η Νάπολι απέκλεισε διαδοχικά τη Λοκομοτίβ Λειψίας, την Μπορντώ, τη Γιουβέντους και τη Μπάγερν φτάνοντας έτσι στον τελικό που ήταν διπλός.

Στον πρώτο τελικό στην Ιταλία εναντίον της Στουτγάρδης (του μετέπειτα προπονητή μας Άρι Χάαν) βρέθηκε πίσω στο σκορ με γκολ του Γκαουντίνιο. Στο δεύτερο ημίχρονο με την αμέριστη συμπαράσταση του... διαιτητή Μάκη Γερμανάκου (ακόμα και οι Ιταλοί χαρακτήρισαν σαν "εύρημα" το πέναλτι που καταλόγισε) ανέτρεψαν το σκορ κερδίζοντας 2-1.

Ακολούθησε το 3-3 στη Γερμανία και έτσι οι Ναπολιτάνοι γιόρτασαν την κατάκτηση του τροπαίου.

Για την ομάδα μας η χρονιά μπορεί να ξεκίνησε με πολλά όνειρα, αλλά τελικά δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Ήταν μια μίζερη και αποτυχημένη χρονιά αφού ο ΠΑΟΚ τερμάτισε μόλις 8ος. Και πώς να πετύχει κάτι καλύτερο όταν τρεις διαφορετικοί προπονητές κάθισαν στον πάγκο του!!!

Τον Ρίνους Ίσραελ διαδέχθηκε ο... Αλέφαντος (11 αγώνες) – απορούμε ακόμα και σήμερα με ποιο σκεπτικό τον έφεραν τα τότε σαΐνια της διοίκησης- και τη σεζόν έκλεισε ο Σταύρος Σαράφης (3 παιχνίδια).