Αυτός, ναι, ήταν ΠΑΟΚ!

Κακά τα ψέματα, οι βραδιές στην Ευρώπη έχουν μια ξεχωριστή αίγλη και οι μεγάλοι Ευρωπαϊκοί θρίαμβοι έχουν μια ξεχωριστή γλύκα που είχε λείψει πολύ στον ΠΑΟΚ. Αυτές οι βραδιές είναι που μένουν στην ιστορία και γεμίζουν τον κόσμο της ομάδας με περηφάνια. Και αυτό ακριβώς κατάφερε χθες ο Δικέφαλος.

Στα αγωνιστικά, η ομάδα παρατάχθηκε με ένα καθαρό 4-3-3 για πρώτη φορά φέτος και αυτό ήταν εμφανές στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης, όταν οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν έβρισκαν συνεργασίες και φαίνονταν τελείως έξω από τα νερά τους. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ασφυκτικό pressing των Ολλανδών είχε ως αποτέλεσμα η ομάδα να είναι τελείως ακίνδυνη και βρέθηκε πίσω στο σκορ από ένα ανόητο πέναλτι. Πέραν του πέναλτι βεβαίως, είναι αλήθεια πως ο ΠΑΟΚ απειλήθηκε μόλις μία φορά, δείγμα της σωστής αμυντικής του λειτουργίας.

Περνώντας στο δεύτερο ημίχρονο, τα πράγματα άλλαξαν άρδην και μεγάλο μερίδιο της ανατροπής και της επιτυχίας οφείλεται στον Πάμπλο Γκαρσία. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι ο Ουρουγουανός έκανε τις σωστές κινήσεις, αντικαθιστώντας τους κακούς Μπίσεσβαρ και Τσόλακ με τους Τζόλη και Σβιντέρσκι και οι αλλαγές αυτές ήταν το κλειδί για την ανατροπή.

Ο ΠΑΟΚ απέκτησε ενέργεια και υπόσταση στην επίθεση, πρέσαρε σωστά ψηλά και έκλεψε μπάλες σε επικίνδυνα σημεία, εκθέτοντας την Ολλανδική άμυνα, παραβιάζοντας την αντίπαλη εστία τέσσερις φορές και βγάζοντας επιτέλους την μεσοεπιθετική του ποιότητα στο γήπεδο, μοιάζοντας με ομάδα που ξαφνικά έλυσε το χειρόφρενο και έβαλε γερές βάσεις για την πρόκριση.

Αυτό που έγινε φανερό πάντως είναι ότι ο ΠΑΟΚ πηγαίνει πλέον πάντα για τη νίκη, δεν συμβιβάζεται με ημίμετρα και φυσικά δεν είναι απαραίτητο να αγωνίζεται με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, ούτε κόντρα σε δυνατές Ευρωπαϊκές ομάδες πόσο μάλλον στο Ελληνικό πρωτάθλημα.

Υ.Γ: Στήριξη στην ομάδα και τον προπονητή ακόμη και σε δύσκολες στιγμές που νομοτελειακά θα έρθουν.

Υ.Γ1: Τελικά μάλλον είναι εύκολο για τους τυφλούς να καταλάβουν τι είναι τα χρώματα.