Αποτυχία σε πολλαπλά επίπεδα!

Επανερχόμαστε μετά από καιρό σε αγωνιστική ανάλυση λόγω της απραξίας που υπήρχε και δυστυχώς τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα...
Αποτυχία σε πολλαπλά επίπεδα!

Ξεκινώντας, θα πούμε το αυτονόητο. Όταν ένας παράγοντας είναι κοινός και για τους δύο αντιπάλους, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ως δικαιολογία μονομερώς.

Επομένως, δεν μπορεί η απραξία τριών μηνών να επηρεάσει την ανάλυση που θα γίνει, εφόσον ίσχυε και για τους δύο αντιπάλους.

Η αποτυχία λοιπόν, ξεκινάει σε επίπεδο πνευματικό. Όταν έρχεται ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι, είναι δουλειά του προπονητή να προετοιμάσει τους παίκτες ψυχολογικά για τη σημασία του. Δεν μπορεί να παίζει ο ΠΑΟΚ ντέρμπι στην Τούμπα και να μην κάνει ούτε μία ευκαιρία επί εκατό λεπτά στο γήπεδο! Είδαμε μια ομάδα άνευρη, χωρίς κανένα πλάνο και χωρίς καμία διάθεση να κάνει έστω τα στοιχειώδη.

Το επόμενο επίπεδο συνεπώς, είναι το αγωνιστικό. Στο τέταρτο παιχνίδι φέτος κόντρα στον ίδιο αντίπαλο είδαμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Τον Μάρτινς να παρουσιάζει μια υπεροπλία στον άξονα της μεσαίας γραμμής χρησιμοποιώντας τρία χαφ και τον Φερέιρα να πέφτει στην ίδια παγίδα και πάλι.

Μαουρίσιο και Μίσιτς δεν μπορούσαν να βρουν τον παραμικρό χώρο (ειδικά ο Βραζιλιάνος δεν μπορούσε να πετύχει συμπαίκτη του), με αποτέλεσμα ο ΠΑΟΚ να είναι κομμένος στη μέση, ο αντίπαλος να φτάνει με τρομερή άνεση στην περιοχή του Δικεφάλου και η εικόνα του παιχνιδιού να μην αλλάζει.

Αναφερόμενος στους δύο κεντρικούς χαφ, δεν μπορώ παρά να θίξω και το θέμα του ρόστερ, στο οποίο πρέπει να γίνει ανανέωση, αλλά και κατάστρωση νέου πλάνου. Έγινε φέτος φανερό πως (ίσως και λόγω αλλαγής προπονητή) πολλοί παίκτες που σήκωσαν το βάρος την τελευταία χρυσή τριετία της ομάδας, δεν είναι σε θέση να συνεχίσουν να το κάνουν.

Μπίσεσβαρ, Βαρέλα, Βιεϊρίνια, Μαουρίσιο (οι δύο τελευταίοι και λόγω τραυματισμών) μοιάζουν ανήμποροι να συνεχίσουν και η εικόνα τους είναι τραγική. Αν προσθέσουμε και την απώλεια του Κρέσπο , αλλά και το γεγονός πως ο Ελ Καντουρί ακόμη και σε εμφανώς καλύτερη μέρα από τους υπόλοιπους αδυνατεί να κάνει τη διαφορά, το παζλ του ρόστερ γίνεται ακόμη πιο δύσκολο.

Ωστόσο, η «παλιά φρουρά» δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Παίκτες όπως ο Λημνιός και ο Πέλκας απογοητεύουν φέτος εξίσου. Ο πρώτος είναι ίσως ο πιο ακίνδυνος ακραίος του πρωταθλήματος, ενώς ο δεύτερος αδυνατεί να κάνει το βήμα παραπάνω και παραμένει ένα τεράστιο ερωτηματικό.

Το τρίτο επίπεδο είναι θέμα προπονητικό και είναι και το πιο μεγάλο πρόβλημα δεδομένης της επένδυσης που έχει κάνει ο ΠΑΟΚ στο πρόσωπο του Άμπελ Φερέιρα.

Ο Πορτογάλος από την αρχή της χρονιάς, έχει αλλάξει πολλές φορές τον σχηματισμό της ομάδας σε όλες τις γραμμές, έχει μπερδέψει τους πάντες και κανείς δεν ξέρει τι προσπαθεί να παρουσιάσει η ομάδα στο γήπεδο. Η εικόνα πάντως είναι μιας ομάδας αγύμναστης, χωρίς ρόλους που ό,τι κάνει είναι αποτέλεσμα ατομικής ποιότητας και όχι ομαδικής δουλειάς.

Επιπλέον, ο ρόλος του προπονητή μέσω των αλλαγών του είναι, επιεικώς κακός. Δεν μπορεί να είναι στον πάγκο παίκτες όπως ο Λάμπρου και ο Στοχ που ενδεχομένως μέσω της ατομικής ποιότητας να αλλάξουν τη ροή του αγώνα και αντί αυτών να αγωνίζονται παίκτες χωρίς καμία επιθετική αρετή (Εσίτι), παίκτες που δεν έχουν δείξει τίποτα μέσα στη χρονιά (Σοάρες) και παιδιά χωρίς ενεργό ρόλο (Τζόλης). Είναι κόντρα σε κάθε λογική και ακυρώνει κάθε ομαδικό πλάνο.

Συμπερασματικά στην ομάδα πρέπει να γίνουν αλλαγές σε όλα τα επίπεδα και σίγουρα δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία για το τέταρτο σερί κύπελλο, όσο δύσκολο και αν φαίνεται αυτό.

Το να κατακτήσει ο Δικέφαλος έναν τίτλο αποκλείοντας το μεγάλο του αντίπαλο σε μια χρονιά στην οποία είναι εμφανώς κατώτερος, θα αποτελέσει παράσημο και φυσικά φάρο ελπίδας για το μέλλον.

TAGS:

Διαβάστε ακόμη...