Σκέτη κατάντια!

Δεν είναι δυνατόν να έχουν φτάσει στο σημείο κάποιοι να πηδάνε τα κάγκελα και να επιτίθενται σε συνοπαδό μας, που αντέδρασε στο άκουσμα υβριστικών συνθημάτων κατά ποδοσφαιριστών της ομάδας μας!

Ο άμυαλος δεν αντελήφθη καν ότι επιτέθηκε σε ένα παιδί, που έρχεται στο γήπεδο για να ακούσει την ομάδα του και όχι για τη δει... γιατί, όσο και να θέλει, δεν μπορεί να τη δει! Δεν μπορεί να δει καμία ομάδα, κανένα αντικείμενο, κανένα άνθρωπο. Ο Στέλιος αισθάνεται, αφουγκράζεται, ακούει, αλλά δεν βλέπει! «Βλέπει», βέβαια, αλλά «βλέπει» μόνο με τα «μάτια» της ψυχής του. Με αυτά τα «μάτια» έρχεται κάθε Κυριακή για να «δει» τον ΠΑΟΚ του... τον ΠΑΟΚ του που τον αγαπάει από μικρό παιδί! Παρέα με το μπαστουνάκι του! Και έρχεται για να ξεχαστεί και να ξεχάσει για λίγο αυτό το τόσο άδικο παιχνίδι που του έπαιξε η μοίρα! Και η οποία συνεχίζει τα δικά της κόλπα και τον έφερε προχθές αντιμέτωπο, αυτή τη φορά, με έναν διαφορετικό «τυφλό»... δυο φορές «τυφλό», γιατί η ζαλάδα πολλές φορές «τυφλώνει» σοβαρά! Σκέτη κατάντια!

Θα μπορούσε κάλλιστα στη θέση του Στέλιου να ήταν κάποιος άλλος, χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας. Άλλωστε, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο μωρός συνοπαδός αντιλήφθηκε ότι έχει να κάνει με ΑΜΕΑ. Από όποια σκοπιά και να το δει κανείς, είναι απαράδεκτο το φαινόμενο αυτό! Καμία δικαιολογία! Η ΠΑΕ, όπως υποσχέθηκε, οφείλει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να εντοπίσει και να τιμωρήσει παραδειγματικά το συγκεκριμένο οπαδό. Καμία ανοχή σε τέτοια φαινόμενα βίας.

Σίγουρα ακραία αντίδραση σε ένα θέμα γνωστό εδώ και χρόνια. Και εδώ πρέπει να αναζητηθεί η αφορμή. Διότι περί αφορμής πρόκειται και όχι για την αιτία, της οποίας οι ρίζες πρέπει να αναζητηθούν ακόμα πιο βαθιά, πράγμα που δεν είναι δικής μας αρμοδιότητας!

Η παθολογική αγάπη του κόσμου για ένα δικό του παιδί έφτασε να γίνει για μια μικρή μερίδα από αυτούς (που ομολογουμένως είναι μεγάλη στους οργανωμένους οπαδούς) μίσος! Μάλιστα, μίσος! Όπως ακριβώς αισθάνεται κάποιος για την προδοσία του συντρόφου του, το ίδιο φαινόμενο έχουμε και δω! Τα γεγονότα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Όσο και να τα σκαλίσει κανένας, δεν θα μπορέσει να βρει γιατρειά! Το γυαλί είναι ραγισμένο και τίποτα δεν δείχνει ικανό να μπορέσει να το κολλήσει!

Τίποτα ή μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε μια ύστατη προσπάθεια για να κλείσει αυτή η πληγή που διχάζει τον κόσμο και αποτελεί τροχοπέδη σε κάποια θέματα που έχουν να κάνουν με το κλίμα ηρεμίας που απαιτείται για να επιτύχει η ομάδα μας τους στόχους της; Μήπως το ατυχές αυτό περιστατικό με θύμα τον Στέλιο Ιωαννίδη, μπορέσει να ταρακουνήσει λίγο κάποιους σκληροπυρηνικούς και να γίνει μία προσπάθεια να δούμε και να προσεγγίσουμε το θέμα για ακόμα μία φορά, λίγο διαφορετικά, βέβαια τώρα, με λιγότερη προκατάληψη και περισσότερη δεκτικότητα;

Είναι πέρα για πέρα αληθινό ότι η φυγή του Δημήτρη στεναχώρησε τότε όλο τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Ένα γέννημα θρέμμα δικό μας παιδί αναγκάζονταν η ομάδα να τον παραχωρήσει στην Αθήνα που καιροφυλακτούσε σαν ύαινα, όπως κάνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν οσμίζεται βορά. Πήγε, αγωνίστηκε, διέπρεψε (ως όφειλε σαν επαγγελματίας αθλητής) και αγαπήθηκε με την βρόμικη πράσινη φανέλα. Δεν ξέρω πραγματικά εάν γνώριζε για τα χρήματα της συναυλίας. Θέλω να τον πιστέψω, όμως, όταν δήλωνε ότι δεν το γνώριζε. Τον δικαιολογώ ότι φοβήθηκε τότε στο αεροδρόμιο! Δεν τον δικαιολογώ, όμως, που ζήτησε ο ίδιος την μπάλα για το πέναλτι. Με «έσφαξε», τότε! Με «μαχαίρωσε»! Ούτε για το «σσσσς» τον δικαιολογώ!

Ήρθε, μίλησε, έδωσε εξηγήσεις. Παραδέχτηκε ότι έκανε λάθη. ΟΚ! Δεν μίλησε συγκεκριμένα, αλλά είναι προφανές τι εννοούσε! ΟΚ! Δεν είπε τη λέξη, αυτή τη γαμημένη τη «συγγνώμη», που την είπε, βέβαια, περιφραστικά, αλλά εάν την έλεγε στα ίσα ίσως να ήταν καλύτερα τα πράγματα σήμερα! Ίσως να μην τον συγχωρούσε μόνο η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, αλλά σχεδόν όλοι!

Είναι αδιανόητο να υβρίζονται παίκτες της ομάδας και μάλιστα εν ώρα αγώνα! Είναι σαφές ότι, όλοι οι λογικά σκεφτόμενοι φίλαθλοι αποδοκιμάζουν και αποστρέφονται τέτοιες ενέργειες. Είναι λογικό, λογικότατο να αντιδρούν! Σαν το Στέλιο! Και πως να μην αντιδράς όταν αυτή η αρρωστημένη κατάσταση συνεχίζεται για τέταρτη φέτος χρονιά; Συνθήματα που ακούστηκαν ξανά μετά από πολλά χρόνια! Όχι παιδιά! Γνωρίζουμε όλοι ότι, ουδέν αναληθέστερο του «ΠΑΟΚ δεν ήσουνα ποτέ», αλλά το φωνάζουμε για να πικάρουμε και για να αποσυντονίσουμε. Δεν είναι σε καλή αγωνιστική κατάσταση ο Σάλπι, αυτό είναι γεγονός, αλλά τι προσπαθούμε να επιτύχουμε έτσι; Να οδηγήσουμε την αντιπαράθεση στα άκρα; Να τεντώσουμε το σχοινί όσο δεν πάει άλλο;

Θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να κάνουν την αυτοκριτική τους. Είναι η στιγμή κατάλληλη για να δοθούν οι τελικές εξηγήσεις! Νηφάλια και πολύ πιο πειστικά αυτή τη φορά. Νισάφι! Φτάνει πια με αυτήν την άθλια κατάσταση! Πηγαίνουμε στο γήπεδο για να στηρίξουμε την ομάδα μας και δεν ξέρουμε εάν θα αρπαχτούμε με το διπλανό μας για τον «κοντό», για τα συνθήματα, για τα γιουχαητά.

Ας είναι το δυσάρεστο αυτό περιστατικό το τελευταίο παρατράγουδο αυτού του σίριαλ. Ας το σκεφτούμε όλοι μας, μπας και βρεθεί μία λύση. Ας βρεθεί κάποιος τρόπος προσέγγισης των δύο πλευρών. Ίσως με μία νέα συνέντευξη, εφ' όλης της ύλης και χωρίς ενδοιασμούς αυτή τη φορά. Ίσως να το έβλεπαν με μεγαλύτερη συμβιβαστική διάθεση οι σύνδεσμοι από την πλευρά τους. Ίσως να γίνει, τελικά, αυτή η συνάντηση της ΠΑΕ με τους οπαδούς και να συζητηθεί και το θέμα του Σάλπι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει, επιτέλους, να βρεθεί λύση. Γιατί, το φαινόμενο αυτό έχει ξεπεράσει τα όρια μιας φυσιολογικής αντίδρασης. Και εν τέλει, αυτοί που τόσο κόπτονται για το καλό της ομάδας, ας βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους...

Ντίνος Λαζαρίδης

ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚάρα μου,
ζω μόνο για σένα ομαδάρα μου!