Ώρα Κύπρου!

Ότι περνάει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τα δύο τελευταία, περνάει η Κύπρος μέσα σε μία εβδομάδα. Από τη μία στιγμή στην άλλη, πολύς κόσμος χάνει χρήματα από τις καταθέσεις του και ειδικά όσοι έχουν καταθέσεις πάνω από 100.000 ευρώ στη Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου, καλούνται να «ξεχάσουν» ουσιαστικά όλο το ποσό που υπερβαίνει το πλαφόν αυτό, μέχρι να γίνει η εκκαθάριση της πτωχευμένης τράπεζας, όταν και μετά από αρκετά χρόνια θα πάρουν πίσω μόνο ότι ελάχιστο περισσέψει από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Παράλληλα, με 22% «κουρεύονται» οι καταθέσεις πάνω από το ίδιο πλαφόν στην Τράπεζα Κύπρου και με 4% στις υπόλοιπες Κυπριακές Τράπεζες, την Ελληνική και τις Συνεργατικές.

Το υπερήφανο «όχι» της Τετάρτης εξελίχθηκε σε ένα ταπεινωτικό «ναι» σε όλα! Αποδεκτή εναλλακτική πρόταση δεν υπήρξε και η εξέλιξη αυτή μονοδρομήθηκε. Όπως η Ελλάδα πληρώνει το τίμημα της μίζας και του ρουσφετιού που γιγάντωσε το τέρας του δημοσίου, κάτι αντίστοιχο πληρώνει η Κύπρος με την υπέρμετρη αύξηση του τραπεζικού της τομέα. Ο τουρισμός και το τραπεζικό σύστημα ήταν οι δύο βαριές «βιομηχανίες» της μεγαλονήσου. Ειδικά οι τράπεζες και οι off shore εταιρίες αποτελούσαν φορολογικό παράδεισο για πολλά μεγάλα κεφάλαια. Κύπριοι, Έλληνες και κυρίως Ρώσοι μεγαλοεπιχειρηματίες προσέφευγαν στην Κύπρο, όπου η φορολογία ήταν πραγματικά αστεία.

Τα θέματα είναι δύο: ποιος ευθύνεται για όλα αυτά και τι θα γίνει από δω και πέρα.

Για το δεύτερο, ένα είναι το σίγουρο. Ότι τίποτα δεν θα είναι από την Τρίτη στο νησί, όπως ήταν πριν από μία εβδομάδα. Αυτό που έγινε σήμερα είναι ο σεισμός και το τσουνάμι έπεται δριμύτερο!Κλείσιμο επιχειρήσεων, τεράστιο ποσοστό ανεργίας και φτώχεια για μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι προ των πυλών! Φόβος, ανασφάλεια και απογοήτευση κυριαρχούν παντού. Η Κύπρος μπαίνει και αυτή σε μια μακρά περίοδο ύφεσης από την οποία ουδείς γνωρίζει πότε θα εξέλθει!

Για το πρώτο, για τις ευθύνες δηλαδή, τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά, όπως ακριβώς και στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί οι ανευθυνουπεύθυνοι που εκλέγουμε εμείς οι ίδιοι με την ψήφο μας (έχουμε τεράστιες ευθύνες και μεις γι' αυτό) και που σε καμία περίπτωση δεν είχαν τη δύναμη να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να πουν την αλήθεια στο λαό και το θάρρος να πάρουν κάποιες αποφάσεις, όταν ήταν ο καιρός που έπρεπε. Ηγέτης δεν είναι αυτός που φοβάται το όποιο πολιτικό κόστος, αλλά αυτός που έχει τα κότσια να πει την αλήθεια στον λαό και να λαμβάνει έγκαιρα δύσκολες αποφάσεις, προλαμβάνοντας τα χειρότερα για το λαό του! Και τέτοιος πολιτικός δεν υπάρχει κανένας, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Κύπρο, δυστυχώς! Προβλήματα που συσσωρεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια και έσκασαν πάνω στο πρόσωπο των δύο Ελληνικών λαών, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν το τίμημα της ανικανότητας των πολιτικών του. Μετά τον πόλεμο του 1974 στη μαρτυρική μεγαλόνησο, έχουμε από χθες και ένα νέο πόλεμο, οικονομικό αυτή τη φορά με σίγουρο χαμένο τον Κύπριο νοικοκύρη που χάνει, άλλος μικρό και άλλος μεγάλο, μέρος των καταθέσεών του. Και τα χειρότερα έρχονται, αφού η οικονομική βοήθεια των 10 δις που θα δωθούν από την τρόικα, θα απαιτήσουν την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίου, ανάλογου με αυτό που ισχύει στη χώρα μας.

Στον πόλεμο αυτό πήγε η Κύπρος χωρίς εναλλακτική πρόταση, εξετέθη με τις φρούδες ελπίδες που έτρεφε στους Ρώσους και που ουσιαστικά την έδιωξαν κακείν κακώς, φοβούμενοι να έρθουν σε κόντρα με την Ευρωπαϊκή ένωση, της οποίας η αγορά αποτελεί το κυρίως target group της Ρώσικης παραγωγής. Υπερεκτιμήθηκε πρόωρα ο πλούτος του φυσικού αερίου, που ακόμα δεν το είδε η Κύπρος και Γιάννη το εβάφτισε! Ξεβράκωτη στα αγγούρια κυριολεκτικά! Και «πέτυχε» με το αρχικό «όχι» να κάνει τα πράγματα χειρότερα και να σκύψει το κεφάλι, ενώ θα έπρεπε να καταδείξει παγκοσμίως τον στιγνό εκβιασμό που δέχτηκε. "Take it, or leave it... that's it". Δεν της δόθηκε ο χρόνος να αντιδράσει και οι Γερμανοί απαίτησαν να παρθούν εν μία νυκτί οι αποφάσεις, τις οποιές αυτοί ήθελαν και με την επίφαση της στήριξης και της εξυγίανσης των χρηματοπιστωτικών φορέων της χώρας, να χτυπηθούν τα Ρώσικα κεφάλαια και να φύγουν από το νησί το συντομότερο δυνατό.

Η Κύπρος (ούτε η Ελλάδα) ζήτησε ποτέ από τον Ευρωπαίο φορολογούμενο να πληρώσει και να φεσωθεί τα δικά της λάθη, όπως ισχυρίζεται ο αυταρχικός κ. Σόιμπλε. Η Κύπρος (και η Ελλάδα) ζήτησαν δάνειο (τονίζω τη λέξη δάνειο), το οποίο και θα επιστρέψουν στους δανειστές τους, σε εύλογο χρονικό διάστημα. Αυτό γίνεται τώρα στην Ελλάδα και η πρώτη που πληρώνεται σήμερα από τα έσοδα του κράτους είναι η τρόικα. Από που κι ως που, η λήψη χρηματικής βοήθειας και η αποληρωμή της, είναι το ίδιο με το «να πληρώσει πρώτα ο Κυπριακός λαός τα λάθη του»! Θα πάρει ποτέ τίποτα πίσω ο Κύπριος από αυτά που θα δώσει; Ο Ευρωπαίος, όμως, θα τα πάρει έντοκα και με το αζημίωτο!

Έπρεπε η Κύπρος και η Ελλάδα να μπουν στο ευρώ; Ατέρμονες συζητήσεις μπορούν να γίνουν εδώ πάνω και εάν κάποιος μπορεί βάσιμα να ισχυριστεί το «ναι» για την Ελλάδα, δεν μπορεί να πει το ίδιο εύκολα το «ναι» και για την Κύπρο. Η Κύπρος μπήκε στη νομισματική ένωση κυρίως για πολιτικούς και στρατηγικούς λόγους ασφαλείας της χώρας και όχι τόσο για να ισχυροποιήσει το ήδη δυνατό νόμισμα (τη λίρα) που είχε. Βλέπει, όμως, σήμερα ότι η έκφραση «Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» μοιάζει περισσότερο σαν ανέκδοτο και όχι σαν κάποιο σλόγκαν που έχει ουσιαστική σημασία!

Η Κύπρος ήταν η τέταρτη χώρα σε εξαγωγές για την Ελλάδα και από τις πρώτες, αναλογικά του πληθυσμού της, σε αριθμό τουριστών. Αυτό θα αλλάξει άρδην πλέον, διότι η αγοραστική δύναμη του Κύπριου πολίτη θα υποπολλαπλασιατεί. Ξεκαθαρίζω ότι, αυτό είναι μια ελάχιστη μόνο προέκταση των πραγμάτων, για να αναδείξω ότι εγχώριες συνέπειες θα υπάρξουν άμεσα και στην Ελλάδα από τη μεγάλη αυτή κρίση. Σαφώς και βλέπω τον Κύπριο σαν αδελφό και ομοεθνή μου και πρώτα από όλα νιάζομαι για τις συνέπειες της κρίσης στην ίδια τη μεγαλόνησο.

Ενώ θα έπρεπε θα είμαστε ήσυχοι και αμέριμνοι και να ασχολούμαστε με άλλα ζητήματα, όπως είναι η ομάδα μας και οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας προσφέρει χαρά και ψυχαγωγία, είμαστε αναγκασμένοι να ασχολούμαστε πρωτίστως με τους πολιτικάντηδες που μας κυβερνούν και που μας έχουν καταντήσει επαίτες με την απύθμενη ανικανότητά τους. Άραγε, υπάρχει έστω και ένας, που να πιστεύει ότι αυτό που τους αξίζει είναι τίποτε άλλο, πέραν της πίσσας και των πούπουλων;

Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή, είναι να ευχηθώ καλό κουράγιο και καλή δύναμη στους Κύπριους αδελφούς μου. Ότι και να συμβεί πρέπει να κοιτάξουν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο. Είμαστε ουσιαστικά μόνοι μας σαν έθνος. Έθνος ανάδελφο! Με τα πρωτερήματα και τα ελαττώματά μας. Αυτή τη δύσκολη στιγμή, όμως, πρεοέχει να αναδειχτούν οι αρετές που μας κράτησαν ζωντανούς αιώνες ολόκληρους: ενότητα, ομοψυχία, αλληλοβοήθεια και να πρυτανεύσει η σύνεση, η λογική και κανενός είδους πανικός, όταν ανοίξουν την Τρίτη οι τράπεζες!

ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚάρα μου,
ζω ΜΟΝΟ για σένα ομαδάρα μου!