Plan B': Πετάω πορτοκάλια!

Η ιστορία βασίζεται σε αληθινό περιστατικό ...

"Μάης 92. Πρωτοετής στο ΑΠΘ, η εξεταστική του Ιουνίου πλησιάζει, αλλά ποιος νοιάζεται; Βιβλίο δεν ανοίξαμε. Έχουμε σημαντικότερα πράγματα να κάνουμε. Οι μέρες και οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα. Έχουμε αποκλείσει τη σπουδαία ΑΕΚ του Μπάγεβιτς στον ημιτελικό με εκείνο το επιβλητικό 3-0 της Τούμπας, με σφραγίδα Αλέξη Αλεξίου, και η γλυκιά προσμονή του τελικού δεν αφήνει περιθώρια για άλλες σκέψεις. Η κληρωτίδα μίλησε: πρώτος τελικός Τούμπα! 'Στην Τούμπα θα το πάρουμε, στο Καραϊσκάκη θα το σηκώσουμε γράφουν τα "Σπορ του Βορρά" την επομένη.

Τα προγνωστικά είναι σε βάρος μας. Δεν είναι μόνο που η ρεβάνς θα γίνει στο άντρο των 'επιστημόνων', αλλά είναι και η γενικότερη δυναμική της ομάδας μας, που έχει αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα: έχουμε μπει για τα καλά στην εποχή-παρακμή Βουλινού, η τελευταία αναλαμπή είναι το διπλό-πρόκριση στο Μέχελεν λίγους μήνες νωρίτερα με το γκολ του Στέφανου. Το μόνο που έχουμε σχετικά πρόσφατα για να καμαρώνουμε είναι οι αναμετρήσεις με τη Νάπολη του θεού επί γης Μαραντόνα. Ο τελευταίος τελικός μας ήταν το 1985 και δε θέλουμε ούτε να τον θυμόμαστε.. Τα όπλα μας είναι η φλόγα και η δίψα του λαού μας για έναν τίτλο, και, μέσα στο χορτάρι, το ασίγαστο πάθος των Αλέξη Αλεξίου, Τζόνυ Αναστασιάδη, Μιχάλη Λεοντιάδη, Κώστα Λαγωνίδη, Μητσάρα Μήτογλου, Γιώργου Σκαρτάδου, Γιώργου Μητσιμπόνα, Στέφανου Μπορμπόκη και το αυθεντικό ταλέντο του Γιώργου Τουρσουνίδη. Αυτός ήταν όλος ο ΠΑΟΚ τότε, με τα δικά του παιδιά και ελάχιστη βοήθεια από ξένους, πάγκο και διοίκηση.

Από την άλλη έχουμε την ομάδα-σκάνδαλο-δημιούργημα του Κοσκωτά που έχει μαζέψει ό,τι καλό υπάρχει εκείνη την εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, κυρίως βορειοελλαδίτες, και τριπλέτα ξένων διεθνών, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που πολλές ομάδες στην Ευρώπη θα ζήλευαν: Προτάσοφ, Λιτόφτσενκο, Σάβιτσεφ. Σα ρομαντικό παραμύθι ακουγότανε, με καρδιά και ψυχή πάμε να χτυπήσουμε τα ρώσικα μινγκ! Ποιος νοιάζεται;

Και πέρσι τους είχαμε πετάξει έξω από το κύπελλο με 3-0 με το Στέφανο να κάνει όργια! Μόνο εσύ μπορείς, ΠΑΟΚ είσαι!

Απογευματάκι, η ώρα ζυγώνει. Το ραντεβού είναι 2 ώρες πριν τη σέντρα, έξω από την Θ5 με παλιούς συμμαθητές από το σχολείο. Ετοιμάζομαι. 'Να προσέχεις, μη γίνουν φασαρίες' η κλασική παρότρυνση της μάνας, 'Ασ' τον, άσ' τον! Ποιο κανάλι το 'χει;' Ο μπαμπάς, είχε κόψει το γήπεδο, μόνο στην Καλαμαριά πήγαινε αραιά και που, με τον τρόπο του όμως έδινε την ευχή του για το αποτέλεσμα και περίμενε νά 'ρθει η μεγάλη ώρα. Η μεγαλύτερή του απόλαυση (εκτός από το μπαχτσέ του στο Κολχικό, βέβαια) ήταν να νικάμε τις ομάδες της Αθήνας!

Ο καιρός ακόμα κάνει τα κόλπα του, έχει ήλιο με ξεροβόρι. Το μαύρο φλάι απαραίτητο. Μποτάκια, στενό τζην εξυπακούονται! Το γνώριμο, προαιώνια αρχαία ιεροτελεστία θαρρείς, ανηφορικό δρομολόγιο από την Κοσμά Αιτωλού. Φοιτητής, πάντα ακούρευτος, τα μαλλιά ανεμίζουν ακανόνιστα στο άνοιγμα Κλεάνθους με Παπάφη. Στην τσέπη το εισιτήριο, ένα πεντοχίλιαρο (για μετά) και το κασκόλ μου στο λαιμό. Το μόνο κασκόλ που ταιριάζει στην περίσταση και επιτρέπει η συνείδησή μου να έχω μαζί μου σε ένα τέτοιο ματς, είναι το πιο αγαπημένο μου, που μου το έχει δώσει ο αδερφός μου (και το κρατάω ακόμα και σήμερα μόνο για τα μεγάλα ματς): απλό ασπρόμαυρο, δε γράφει τίποτα, με λίγα κρόσσια που ανεμίζουν στις κερκίδες της Τούμπας από τις αρχές της δεκαετίας του 80.

Έχει 'δει' το Πρωτάθλημα του 85, έχει 'δει' όλους αυτούς που με έχουνε κάνει κι εμένα ΠΑΟΚ. Ονόματα ιερά στροβιλίζουν στο κεφάλι, γλυκές ιλουστρασιόν αναμνήσεις από τα άλμπουμ της panini (χαρτζιλίκι δεν περίσσευε ούτε για κουλούρι): Κούδας, Γκουερίνο Δαμανάκης, Ιωσηφίδης, Γούναρης, Αλαβάντας, Κωστίκος, Δημόπουλος, Φορτούλα, Βασιλάκος, Σίγγας, Ψαρράς, Τρίμχολτ, Παντέλης, Πάπριτσα, Γιούρισιτς, Τσουρέλας, Γεωργόπουλος, Τριανταφυλλίδης, Αλεξανδρίδης, Μαλιούφας, Μπανιώτης, όλοι αγαπημένοι παιδικοί ήρωες σε αυτοκόλλητα χαρτάκια..! Η Άιντραχτ και η Μπάγερν τα χρειάστηκαν!

Στις γωνιές και στα στενά της τούμπας μαυραγορίτες μου κλείνουν το μάτι: 'φιλαράκι, θες εισιτήριο;', τσίκνα και κάπνα, παντού μυρίζει σουβλάκι και κρεμμύδι, καλαμπόκι και μαύρα σπόρια, 'σποράκι, μαξιλαράκι, παιδιά;'. Οι μικρές καθημερινές χαρές της ΠΑΟΚτσήδικης ζωής μας! (ακόμη δεν πίναμε ρετσίνα!). Παραδίπλα, ένας πιτσιρικάς, σίγουρα σκαστός από το σπίτι, πλησιάζει έναν καλοντυμένο κύριο: 'θείο, θα με βάλεις μέσα;'.

Πιάνουμε θέση, πάνω από το μεσαίο διάζωμα της Θ5, στο ύψος της μεγάλης περιοχής. 1 ώρα πριν την έναρξη στο γήπεδο δεν πέφτει καρφίτσα, τύμπανα, σημαίες, πανό, βεγγαλικά και τα ντεσιμπελόμετρα να σπάνε σε κάθε 'ΠΑΟΚ' – σιωπή – 'ΠΑΟΚ' – σιωπή – 'ΠΑΟΚ' – σιωπή! Με το ίδιο εισιτήριο και το κλασικό κόλπο να-το-πετάνε-από-πάνω-κρυμμένο-σε-ένα-πακέτο-τσιγάρα, έχω δει να μπαίνουνε καμιά δεκαριά άτομα! 10 λεπτά πριν τη σέντρα δεν μπορούμε ούτε όρθιοι να σταθούμε! Οι τελευταίοι κάνανε ντου και μπήκανε. 'Δεν έμεινε κανείς έξω, όλοι μέσα αδέρφια!' κάποιος πανηγυρίζει! 25 χιλιάδες εισιτήρια; Ναι καλά, πρέπει να έχει 40 χιλιάδες στοιβαγμένους στα 3/4 του γηπέδου να κρέμονται σαν τα σταφύλια! Είμαι βραχνιασμένος ήδη! Και όταν αρχίσει το ματς με τι λαρύγγι θα φωνάζω; Και τότε.. ξαφνικά μέσα στον απόλυτο χαμό..

Κοιταζόμασταν μεταξύ μας αν είναι αλήθεια, βλέπαμε έναν παππούλη γύρω στα ογδόντα, να περπατάει με το μπαστούνι του σιγά σιγά με μικρά και προσεκτικά βηματάκια και να μπαίνει στην κερκίδα, τον έβλεπες εύθραυστο, το βλέμμα του όμως αγέρωχο και σαν να μη συμβαίνει τίποτα, έψαχνε να βρει πού θα κάτσει!

Μπροστά μου είδα ολοζώντανο το θαύμα της Παλαιάς Διαθήκης: το κατάμεστο διάζωμα άνοιξε ως δια μαγείας να περάσει ο παππούς όπως άνοιξε η θάλασσα στον Μωυσή για να περάσει απέναντι! Η απόλυτη σύμπτωση είναι ότι έμοιαζε με τον δικό μου τον παππού, τον Κώστα, που μας είχε αφήσει χρόνους τώρα: μπαστουνάκι, κούτσα κούτσα, λίγα κοντά γκρίζα μαλλιά στη-μέση-ίσα-ίσα-για-να-μην-θεωρείται-φαλακρός, χοντρό γυαλί πατομπούκαλο με κοκάλινο σκελετό! 'έλα παππού, εδώ, εδώ!' προσφέρθηκαν αμέσως θέσεις για τον, με όλη τη σημασία, VIP-οπαδό του γηπέδου! Για καλή μου τύχη διάλεξε αυτή ακριβώς μπροστά μου. Είχε ένα φθαρμένο κασκόλ σαν το δικό μου!

Στα γερασμένα, αλλά γεμάτα σπιρτάδα μάτια του, έβλεπες τον πόθο να δουν έναν τελευταίο τίτλο πριν κλείσουν για πάντα! Και αρχίζει η μεγαλύτερη οπαδική μου εμπειρία στην Τούμπα:

Σκέφτομαι τι να πρωτορωτήσω αυτόν τον άνθρωπο! Αυτός βλέπει ΠΑΟΚ από τη δεκαετία του 50, μπορεί και προπολεμικά, από τότε που το γήπεδό μας ήταν στο συντριβάνι, στην τωρινή Φιλοσοφική Σχολή, που εμείς δεν το είδαμε ποτέ αλλά μόνο το ακούγαμε από τους πατεράδες μας. Αν αρχίσει να μου λέει ιστορίες δε θα ξέρω ούτε ονόματα παικτών ούτε παιχνίδια, μπορεί να έχει χτίσει και τα τσιμέντα που καθόμαστε! Ένα πράγμα μόνο ρώτησα:

-'Παππού, πώς τα βλέπεις σήμερα;'

(Η μασέλα που έλειπε τον έκανε ακόμα πιο εκφραστικό και αξιολάτρευτο!)

-'Να μη φάμε γκολ παιδάκι μου, γιατί κάτω θα τα φάμε!' και έγνεψε το ελαφρώς τρεμάμενο χέρι του σαν να μαλώνεις ένα μωρό όταν κάνει αταξία και του λες ότι θα τις φάει!

Κάτι θα ξέρει, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία στο κακό σενάριο. Σε ένα λεπτό είχαμε σέντρα και μόλις μπήκανε και οι 'επιστήμονες' στην κενή Θ7 και τους υποδεχόμασταν όπως προβλέπεται, με πολύ 'αγάπη και πάθος': το κλασικότερο σύνθημα του ελληνικού ποδοσφαίρου δονούσε την ατμόσφαιρα:

'Γ. Ο. Θ. Κ. Ο. Π !, Γ. Ο. Θ. Κ. Ο. Π !, Γ. Ο. Θ. Κ. Ο. Π ! '

Εκείνη τη στιγμή, ο μόνος από τους 40 χιλιάδες που πρόσεξε μέσα από τον πορτοκαλί καπνό των βεγγαλικών μια όμορφη με πλούσια ξανθά μαλλιά αστυνομικίνα που περιπολούσε στα κουλουάρ της Τούμπας, ήταν ο γέρος (μόνο στα χρόνια):
-

'Δε μου λες παιδάκι μου, η ξανθιά, φοράει γούνα ή μούνα;'

Έκλαιγα και πόνεσε το στομάχι μου από τα γέλια, αυτός δεν είναι ένας από μας, είναι χειρότερος από μας! Το ματς ξεκίνησε.

Αναγνωριστικό ποδόσφαιρο, σαματάς, σπάνε τα τύμπανα των αυτιών από τη φασαρία, έπρεπε να φωνάξεις για να σ' ακούσει ο διπλανός σου. Ο γαύρος προσπαθεί να κόψει το ρυθμό, πέφτουν με το παραμικρό για να περάσει το πρώτο τέταρτο. Οι φάσεις γίνονται δύσκολα, αλλά όσο περνάει η ώρα όλο και ανεβαίνουμε, δείχνουμε ότι τους έχουμε και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

-'Παππού, πώς τα βλέπεις;'

-'Να μη φάμε γκολ, να μη φάμε γκολ παιδάκι μου!'

30' λεπτό περίπου, ο παππούς σηκώνεται.

-'Να πάω λίγο προς νερού μου..παιδιά. Κράτα μου το κασκόλ'

Η Παλαιά Διαθήκη και πάλι το θαύμα της, ανοίξανε όλοι το δρόμο να περάσει, κυριολεκτικά τον πήρανε σηκωτό από αγκαλιά σε αγκαλιά για να φτάσει γρήγορα. Επευφημίες ακούγονται από παντού:

-'Μπράβο ρε γίγαντα, να γίνουμε όλοι σαν και σένα!'

Λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου επιστρέφει με την ίδια μέθοδο διακτινισμού που θα ζήλευε κι ο Σποκ στο Σταρ Τρεκ!

-'Πώς πάει;' με ρωτάει φορώντας και πάλι το κασκόλ του.

-'Τίποτα, το βγάλανε το ημίχρονο με μηδέν'

Β ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ φουριόζος και καλύτερος από ποτέ! η πίεση ασφυκτική, έχει ανοίξει και πάλι η φωνή μου και είμαι έτοιμος πλέον να βγάλω το είναι μου, όταν ο Λεοντιάδης κάνει εκπληκτική ενέργεια από αριστερά, σεντράρει, και πιο ψηλά απ' όλους στο:

52', Σκαρτάδος και ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛΛΛ! 1-0!

Είμαι σίγουρος ότι μας άκουσε ο Λευκός Πύργος!

Ο παππούς όρθιος μαζί μας, με τα 2 χέρια γροθιές ψηλά στον αέρα! Δε βγάζει άχνα, μόνο ρουφάει τις στιγμές, απολαμβάνει να βλέπει ότι η τελευταία του επιθυμία παίρνει σάρκα και οστά!

-'Καλά πάμε!' μου ψιθυρίζει, σαν να ήταν το επτασφράγιστό του μυστικό!

Το επόμενο 10λεπτο είναι βγαλμένο μέσα από τα καλύτερα ποδοσφαιρικά όνειρά μας, αυτό που όλοι τόσο πολύ λαχταρούσαμε να δούμε εκείνη τη μέρα, αλλά δεν το λέγαμε για να μη το γρουσουζέψουμε, ίσως και γιατί δεν το πολυπιστεύαμε:

Η ΠΑΟΚΑΡΑ ΣΦΥΡΟΚΟΠΕΙ ΑΝΕΛΕΗΤΑ το δύσμοιρο θρήνο των κοσκωτόπαιδων! Σαν τη γάτα με το ποντίκι, κερδίζουμε αλλεπάλληλα φάουλ, κόρνερ, σέντρες, τους έχουμε κλείσει στην περιοχή τους, ο γαύρος είναι στα σκοινιά, τους βαράμε αλύπητα, είναι θέμα χρόνου το 2ο μπαλάκι και ο διασυρμός τους, Θεέ μου, νοκ-άουτ από το πρώτο ματς! Οι 'παικταράδες' με τα κόκκινα κάνουν τους τραυματίες για να παγώσουν το παιχνίδι, η σφυρίχτρα πλέον αρχίζει να τους κάνει και τα χατίρια, αλλά ο ΠΑΟΚ είναι πλέον ο μεγάλος ΠΑΟΚ του ένδοξου παρελθόντος και μπροστά από τα μάτια μου περνάει ήδη το αυριανό πρωτοσέλιδο του Μπούζα: 'Ασπρόμαυρος χείμαρρος λάβας καταβρόχθισε τα πάντα στο διάβα του!' Με λίγα λόγια, ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΜΠΑΛΑ!

Ο Τουρσού μοιράζει σακούλες ως μετενσάρκωση του Κούδα, ο Σκαρτάδος είναι παντού απόλυτος άρχοντας στο κέντρο, Λαγωνίδης και Αλεξίου δαγκώνουν λαρύγγια, ο Λεοντιάδης, όπως πάντα, ταύρος όταν βλέπει κόκκινα, ο Μπόρμπι τους έχει ανακατέψει τ' άντερα και τραβάει πάνω του τις απεγνωσμένες κλοτσιές των αμυντικών όπως με τα μαγνητισμένα πηνία μαζεύαμε τις βιδούλες στο εργαστήριο της ηλεκτρονικής Ι!

Το γήπεδο κοχλάζει! Σέντρα φαρμάκι του Μιχάλη, κάποιος αμυντικός παίρνει τη μπουκιά από το στόμα του Τζόνυ, στο τσαφ πριν το παστελώσει από τη μικρή περιοχή! Νέα κοντινή κεφαλιά του Σκαρτάδου η μπάλα χτυπάει σε μια πλάτη και κόρνερ! Σουτ του Στέφανου, σύριζα άουτ! Τα αχ ακούγονταν και πάλι στο Λευκό Πύργο!

-'Παππού τους έχουμε πατήσει! Ψήνεται το 2ο!'

Ο παππούς δεν μιλάει, σίγουρα η καρδιά του φτερουγίζει!

Και τότε..

63' λεπτό. Να 'μαι ειλικρινής, ούτε το 'δα, δεν κατάλαβα, έγινε λάθος, καραμπόλα, γκέλα, δεν ξέρω. τσαλουχίδης 1-1. Τι ειρωνεία, πόντιος και μακεδόνας, σαν προδοσία ακουγόταν.. Ο ορισμός (για το λεξικό του Μπαμπινιώτη) αυτού που λέμε 'κόντρα στη ροή του αγώνα'!

Ο γαύρος σε όλο το Β δεν είχε περάσει τη σέντρα! Παγωμάρα, όλοι σαστισμένοι, τραβάμε τα μαλλιά μας, άλλοι κλωτσάνε τα τσιμέντα, κάποιος βαράει μπουνιά τις διαφημιστικές πινακίδες στα ψηλά της κερκίδας και το διαπεραστικό μεταλλικό 'μπαμ' που αντηχεί σε όλο το γήπεδο αληθινή μαχαιριά στις καρδιές μας.. Απόγνωση! Κάτσαμε στις θέσεις μας. Ε όχι κι έτσι!

Ο παππούς με κοιτάει, κουνάει το κεφάλι του, τα λένε όλα τα υγρά μάτια του: το όνειρο του έσβηνε..

65' λεπτό. Ο ρυθμός έχει πέσει εντελώς, πλέον η ψυχολογία δεν είναι με το μέρος μας. Το πανδαιμόνιο έχει αντικατασταθεί από εφιαλτική ησυχία, ακούγεται κάθε γδούπος της μπάλας, οι φωνές των προπονητών, οδοντογλυφίδα να πέσει θ' ακουστεί κι αυτή. Δικό μας πλάγιο άουτ ο επόπτης το δίνει ανάποδα, ακριβώς μπροστά μας, και ο καραταΐδης (πόντιος και μακεδόνας επίσης) πάει να το εκτελέσει παίζοντας με τα νεύρα μας: ο παππούς με το μπαστούνι πιο γρήγορα θα περπατούσε από αυτόν.

Βλέπω τον παππού για πρώτη φορά οργισμένο. 'Παλιόπαιδα!' Σηκώνεται σιγά σιγά και βγάζει από τις φουσκωμένες τσέπες του σακακιού του, τις οποίες και δεν είχα προσέξει μέχρι τότε, ένα πορτοκάλι!. Το πιάνει σαν τανάλια με τα χοντρά δάχτυλά του, τα οποία προδίδανε χιλιάδες σκληρά μεροκάματα, και το εξαπολύει αστραπιαία και ευθύβολα, με ταχύτητα και ακρίβεια που θα ζήλευε κι ο Λούκυ Λουκ (ποιος Τσακ Νόρις!): θα έσκαγε κατευθείαν πάνω στην πλάτη του επόπτη αν δεν ανέκοπτε την πορεία του το κάγκελο της κερκίδας!

Η βουβαμένη εξέδρα μας, άρχισε και πάλι να ζωντανεύει! Γέλια και 'μπράβο ρε παππού!', ακούγονταν από παντού. Επανέφερε τη μαχητικότητα που είχαμε χάσει! Αυτός, απόλυτα συγκεντρωμένος, ετοιμάζεται να ξαναοπλίσει (είχε 5-6 πορτοκάλια, τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον για την περίπτωση που στραβώσει το ματς, γιατί ΠΑΟΚ-είσαι-πρέπει-να-έχεις-πάντα-plan-B). Είμαι σίγουρος ότι αυτή τη φορά θα βρει στόχο: ή τον επόπτη ή τον καραταΐδη!

-'Όχι, όχι παππού, θα μας τιμωρήσουνε', δεν τον αφήσανε οι διπλανοί του.

Έκατσε κάτω πληγωμένος όπως ένα παιδί όταν του πέφτει το παγωτό μέσα από τα χέρια.. για τα επόμενα λίγα λεπτά δεν ξαναμίλησε και περίπου στο 70' λεπτό μάς αποχαιρετά:

-'Ε, ας πάω κι εγώ τώρα παιδιά μου.. αφού φάγαμε γκολ..'

-'Γεια σου, ρε παππού! Σ' ευχαριστώ!' με τις δύο παλάμες του σφίγγω το χέρι.

Συνειδητοποιώ ότι βίωσα όλα τα συναισθήματα της ίδιας της ζωής κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα! Προσμονή, λαχτάρα, γέλιο, πάθος, ένταση, αγωνία, χαρά, ενθουσιασμός, απογοήτευση, πίκρα, δάκρυ, πόνος, οργή, θυμός. Και πάντα επικρατεί η πανανθρώπινη ανάγκη να ξανασταθείς όρθιος, να συνεχίσεις και να παλέψεις. Γιατί αυτό που μετράει τελικά είναι να αγαπάς αληθινά, με ανιδιοτέλεια, για πάντα! Και όταν έρθει η ώρα της 'αποχώρησης' να σε χειροκροτήσουν!

Standing ovation! 'Λεβέντη! Παλλήκαρε!'. Αποθέωση, γνήσια υπόκλιση, αγκαλιές και χτυπήματα πατρικά στην πλάτη, απόλυτος σεβασμός σε έναν άνθρωπο που ήρθε στα στερνά του στο πλευρό αυτού που αγαπάει, πάλεψε με όλη τη δύναμη της ψυχής του και αποχωρεί όρθιος, μαχητής, περήφανος, νικητής! Αληθινό μάθημα ζωής!

Βουρκώνω..

Δεν ξέρω πώς τον λέγανε, δε θυμάμαι ούτε καν αν τον ρώτησα πώς τον λένε, δεν ξέρω πόσο ακόμα έζησε αυτός ο άνθρωπος, σου έδινε την εντύπωση ότι θα 'φύγει' όπου να 'ναι. Ξέρω όμως ότι είναι από αυτούς τους ανθρώπους που τους βλέπεις μια φορά στη ζωή σου και τους θυμάσαι για πάντα.

Στον επαναληπτικό η μοίρα μας ήταν προδιαγεγραμμένη. Δύο πράγματα μου μείνανε: οι 500, κυριολεκτικά ηρωικοί, οπαδοί μας που δεν αφήσανε την ομάδα μόνη στο λάκκο των λεόντων και φωνάζανε 'ΠΑΟΚ' μέχρι το τέλος, με τις γροθιές στον αέρα λεβέντικα σαν τον παππού, γιατί ΠΑΟΚ-είμαστε-νικάμε-ακόμα-κι-όταν-δεν-κερδίζουμε, και οι λυγμοί του Γιώργου Τουρσουνίδη όταν έπαιρνε το μετάλλιο του ηττημένου..

Τα δάκρυα τρέχανε από τα μάγουλά του γιατί έβλεπε να χάνει μια από τις μοναδικές του ευκαιρίες να πάρει τίτλο με τον ΠΑΟΚ. Είμαι, όμως, απόλυτα σίγουρος ότι εκείνη τη στιγμή από τα μάτια του Γιώργαρου τρέχανε τα δάκρυα αυτού του παππούλη που έβλεπε να πλησιάζει το τέλος και το ταξίδι στο άγνωστο χωρίς να προλάβει να δει ένα ακόμα κύπελλο..

Υ/Σ:

1) Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό.

2) Το κύπελλο ήρθε κάποια χρόνια αργότερα στη Φιλαδέλφεια με τον ίδιο αντίπαλο. Η ψυχή του παππούλη τότε μόνο θα σταμάτησε να 'πετάει πορτοκάλια'..

grlazaridis