Το δόγμα του Σοκ...

Το πλάνο λιτότητας που εφαρμόσθηκε το περασμένο καλοκαίρι στον ΠΑΟΚ προέβλεπε τη δημιουργία μίας νέας ομάδας με σταθερές (Κλάους-Κάτσε-Τζιόλης-Βίτορ-Γλύκος) και λίγες ποιοτικές προσθήκες (Ρατς-Φακ-Μακ) υπό την καθοδήγηση ενός ποδοσφαιρανθρώπου που γνώριζε "qu' est-ce que c'est PAOK".
Outlaw
Το δόγμα του Σοκ...

Ο πήχης του budget και των συνολικών δαπανών μειώθηκε και εξισορροπήθηκε με τα έσοδα-έξοδα του club και το στοίχημα της χρονιάς εκκίνησε γκρινιάρικα από το 1ο παιχνίδι και την ήττα με 1-0 από κάποια zimbru στο εξωτικό Κισινάου της Μολδαβίας. Κάθε αρχή και δύσκολη.

Μέχρι και την δύση της 3ης Δεκεμβρίου όλα έμοιαζαν ιδανικά. Ο ΠΑΟΚ πέρασε με παλικαρίσιο διπλό από το "Καραϊσκάκης" και στρογγυλοκάθησε στην κορυφή με το +5 να έχει αποκαρδιώσει τον αντίπαλο και να τον οδηγεί στην απόλυση του προπονητή του-σε ένα ευρύτερο κλίμα κατακραυγής-απορρέοντας μία εικόνα διάλυσης. Σαδιστικά ηδονικό.Εκείνη την εποχή είχα μιλήσει για την πειθώ της ομάδας και του προπονητή (ΕΔΩ).

Από εκεί κι έπειτα η ιστορία αλλάζει. Σε πρώτη φάση εμφανίζεται η γύμνια του ρόστερ με αποτέλεσμα όταν λείπουν παίκτες κλειδιά (Ρατς, Τζιόλης, Κάτσε, Μακ, Βίτορ) η ομάδα να δείχνει σημάδια αποδιοργάνωσης. Επιπρόσθετα, το παρασκήνιο έχει ενταθεί με ξεκάθαρο ΣΤΟΧΟ την αποκαθήλωση του 1ου ΠΑΟΚ και την αποκατάσταση της ΑΤΑΞΙΑΣ. Και τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ γίνονται πειράματα πρόκλησης της κοινωνικής ψυχραιμίας με αμέτρητα ανθρώπινα λάθη. Ένα ασταμάτητο ροντέο.

Η προσοχή, πλέον, εστιάζεται εκεί και το αγωνιστικό στο διάστημα Δεκέμβρης-Γενάρης πάει περίπατο. Η ομάδα παρουσιάζει ψυχολογική και σωματική κόπωση, σε κάθε παιχνίδι κατεβαίνει ή να νικήσει ή να χαθεί, ο πρωταθλητισμός αντί απόλαυσης γίνεται αυτο-καταστροφικός για την ομάδα και τον κόσμο της.

Ο ποδοσφαιρικός κυνισμός της ΟΜΑΔΑΣ του πρώτου γύρου χάνεται. Ο εγωισμός του ΠΑΟΚ πλήττεται από βαριές ήττες σε Ξάνθη, Γιάννενα και Τρίπολη. Εσχάτως, στη διαβολοβδομάδα που πέρασε, το ποδόσφαιρο αποδεικνύεται σκληρό. Ήττα με κακή εμφάνιση στην τελευταία στιγμή του αγώνα της Τούμπας με τον Παναιτωλικό, συνακόλουθα, ήττα-σφαλιάρα στην Κρήτη από τον ΟΦΗ των χιλίων προβλημάτων. Στις δύο αυτές περιπτώσεις, μάλιστα, ο ΠΑΟΚ πληγώνεται από φιλικό βόλι.

Ο Αναστασιάδης όλο αυτό το διάστημα συμπεριφέρεται συναισθηματικά, αποκορύφωμα του συναισθηματισμού του η υποβολή παραίτησής του μετά και το μεσοβδόμαδο παιχνίδι που εν τέλει δεν έγινε-ορθά-δεκτή. Ο Αναστασιάδης επικαλείται το συναίσθημα ξεχνώντας πως ο προπονητής της ομάδας πρέπει να λειτουργεί κυνικά, με λογική και τακτική σκέψη, να διατηρεί το στόχο του ΨΗΛΑ καθώς είναι το μεγαλύτερο διακύβευμα. Το καλοκαίρι όταν ξανα-συστήθηκε είπε "Δικαιολογίες ΤΕΛΟΣ". Στη διαχείριση της κρίσης που ακολούθησε έδειξε τόσο κακά αντανακλαστικά που λησμόνησα τη Δυτικοευρωπαϊκή ψυχραιμία του Στέφενς. Ο Αναστασιάδης πρέπει να επανέλθει στον ρεαλισμό του πρώτου γύρου αν θέλει να αφήσει έργο.

Η αφέλεια και ο αυτο-τραυμαστισμός του Άγγελου καταδεικνύεται από το τακτικό στήσιμο της ομάδας στο χόρτο. Έχασα το μέτρημα πόσες φορές σε αυτό το δίμηνο της "αγωνιστικής καθίζησης" έχουμε φάει ΙΔΙΑ γκολ και η ομάδα τρέχει στο αμυντικό transition να μαζέψει τη μπάλα από τα δίχτυα της. Μάζεψε τις γραμμές σου επιτέλους, τράβα την ομάδα μερικά μέτρα πίσω και με τους αντιπάλους που σε παίζουν ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΑ ταμπούρι, δώστους τη μπάλα για ποδόσφαιρο κατοχής. Και pressing ψηλά. Δε μπορεί συνέχεια ο γυαλός να είναι στραβός, κάπου στραβά αρμενίζουμε.

Και τώρα τι;

Τώρα ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Χτίσε ΟΜΑΔΑ. Αυτός ήταν ευθύς εξ αρχής ο ΣΤΟΧΟΣ. Κάντο σωστά. Τέρμα οι δικαιολογίες. Τέρμα η κλάψα.

Επιπλέον, είναι καιρός να ωριμάσει και η κερκίδα. Δεν είμαι καθόλου σύμφωνος με την επιστροφή των εισιτηρίων από συνδέσμους. Ποιός θα χάσει; Μόνο ο ΠΑΟΚ. Καιρός και η κερκίδα να θυμηθεί τις βασικές αρχές που πρεσβεύει το "είμαι ΠΑΟΚ". Γιατί ΠΑΟΚ δε γίναμε ούτε για τις νίκες, ούτε για τους τίτλους. Είναι το status quo των αρχών και των αξιών του "είμαι ΠΑΟΚ" που μας καθορίζει.

Αύριο ηχεί το ξυπνητήρι. Δε με νοιάζει ο αντίπαλος. Από εδώ περάσανε και δεν περάσανε πολλοί. Είναι η ατμόσφαιρα του χώρου που θα βρεθώ, η μυρωδιά της ιστορίας και το κάθισμα στο οποίο (δεν) θα κάτσω. Είναι μία στιγμή ευλάβειας.

Είμαι ΠΑΟΚ με τον ΠΑΟΚ.

Διαβάστε ακόμη...