Ο ΠΑΟΚ στα χρόνια της χολέρας

Και σκέφτομαι το συμβολισμό αυτής της είδησης. Πόσο αγνή και ανιδιοτελής είναι η αγάπη για κάτι από το οποίο, ουσιαστικά, δεν κερδίζεις τίποτα. Πόσο καθαρή και αδιάφθορη είναι μία τέτοια σχέση, έστω και αν δεν είναι αμοιβαία. Είναι ηθική και βαθιά συναισθηματική.

Παρακολουθώ την ομάδα από την αρχή της σεζόν και με δεδομένο πως ο 1ος γύρος και τυπικά τελείωσε στην Τρίπολη, με ωθεί σε κάποια ασφαλή αγωνιστικά συμπεράσματα:

Έγινε ένα γενναίο ξεσκαρτάρισμα το καλοκαίρι στη λογική της δημιουργίας μίας νέας ομάδας με σταθερές, αρχές και αξίες που θα καθορίσει ο νέος προπονητής. Η ομάδα μέχρι και το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό έκανε πορεία πρωταθλητισμού παίζοντας σε υψηλό αγωνιστικό τέμπο.

Οι μεταγραφικές επιλογές, Ρατς, Φακ, Μακ σε πρώτο επίπεδο, Γκολάσα, Παπαδόπουλος σε δεύτερο, είναι value for money και είναι απαραίτητες σταθερές για το σύνολο.

Ο πήχης ανέβηκε απότομα ψηλά και ο πρωταθλητισμός έγινε αυτοσκοπός και ένα απρόβλεπτο ηθικό βάρος για τις πλάτες της ομάδας.

Το ρόστερ παρουσιάζει, ακόμα, αισθητά τις γνωστές αδυναμίες οι οποίες είναι εξαιρετικά ορατές σε κάθε παιχνίδι. Ο προπονητής έγινε συναισθηματικός και θυσίασε δύο διοργανώσεις στο βωμό της ηθικής υποχρέσωσης για τίτλο.

Η αλήθεια είναι αυτή. Μετά το μεγάλο διπλό στο "Καραϊσκάκης" ο ΠΑΟΚ έσκασε και από τότε παίζει με τεχνητές αναπνοές, με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης στην κορυφή. Κάθε παιχνίδι είναι win or die. Αυτό είναι μεγάλο βάρος για ένα ρόστερ μικρό και νεότευκτο. Θέλει ειδική διαχείρηση η πίεση του πρωταθλητισμού, θέλει χαρακτήρα και ενότητα. Γιατί οι μεγάλες ομάδες φαίνονται στην ΗΤΤΑ, όχι στη νίκη. Στα αντανακλαστικά του εσωτερικού μηχανισμού και στη διαχείρηση αυτής. Πάμε παρακάτω.

Συνεχίζεται το γαϊτανάκι με τη διαιτησία. Είναι οφθαλμοφανές. Γιατί πέφτουμε από τα σύννεφα; Όσοι παρακολουθούν το ελληνικό ποδόσφαιρο αντιλαμβάνονται την παρεμβατικότητα του παρασκηνίου στον αγωνιστικό χώρο. Απρόκλητα, εμφατικά, με επίδειξη δύναμης και ισχύος. Ακόμα και τα λόγια που ξεστομίζουν οι "κηφήνες" του παραγοντικού χώρου είναι μία ΠΡΟΚΛΗΣΗ. Φωνάζει ο κλέφτης. Αλλά αυτά είναι αρκετά γνωστά και υποτίθεται ότι ο ΠΑΟΚ, ασχολείται με το παρασκήνιο δια της πλαγίας οδού. Η διοικητική αφέλεια, όμως, μεταφέρεται στην ομάδα. Αυτό είναι πρόβλημα. Όταν ξανά-συστήθηκε ο Αναστασιάδης στην πρώτη του συνέντευξη ως προπονητής του ΠΑΟΚ έκανε λόγο για χρόνιες δικαιολογίες και για παύση αυτών. Χάθηκε λίγο αυτός ο προσανατολισμός και καιρός να επιστρέψουμε σε αυτήν την λογική. Η μάχη δεν είναι επί ίσοις όροις, αλλά αυτό το ξέραμε. Δικαιολογίες ΤΕΛΟΣ. Ώρα για μπάλα.

Ζούμε σε καιρούς ΠΟΛΩΣΗΣ. Προεκλογική η περίοδος που διανύουμε και αναμένονται σύντομα εξελίξεις. Αυτό είναι ευδιάκριτο αν ρίξεις μία ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Είτε είναι πολιτικές, είτε αθλητικές, όλες δείχνουν να έχουν πάρει ένα στρατόπεδο, μία πλευρά, ένα συμφέρον. Είναι απαραίτητη η κριτική σκέψη, πιο πολύ από ποτέ, αυτήν την περίοδο. Προσοχή στις ακρότητες. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας κι ας ανοίξουμε τα μάτια μας.

Η ήττα σε πληγώνει ναι, αλλά πρέπει να σε πωρώνει. Έτσι, χτίζεις μέταλλο νικητή, μυείσαι στον πρωταθλητισμό. (Π)άθος. (Α)γώνας. (Ο)ραμα. (Κ)ατάκτηση. Αυτό σημαίνει Π.Α.Ο.Κ. Τα λοιπά είναι λεπτομέρειες.

Ενότητα και συσπείρωση.

ΥΓ.1. Ούτε τη μεταγραφή του Νομπόα δε χαρήκαμε, αλλά ΠΑΟΚ ΕΙΣΑΙ. Κι όταν μπει κι αυτός θα ανατρέξουμε νοσταλγικά σε καλές εποχές. Χρειαζόταν έναν παίκτη-έμπνευση η ομάδα. Αυτός είναι ο Κριστιάν Νομπόα.

ΥΓ.2. Μάλλον μας έλειψε ο Τζιόλης, Φάνη. Μήπως κι ο Κατσικάς, Γιώργο;

ΥΓ.3. Η επιλογή προπονητή πρέπει να στηρίζεται μέχρι και το τέλος της σεζόν. Εκεί που θα γίνει το ταμείο. Αλλιώς δε λέγεσαι ΣΟΒΑΡΗ ΟΜΑΔΑ.

ΥΓ.4. Στα ερχόμενα παιχνίδια θα φανούν τα αντανακλαστικά των παικτών, αν θα σκυλιάσουν για να ξεπλύνουν τα τελευταία 5-6 κακά παιχνίδια ή θα υπογράψουν την παραίτηση του Αναστασιάδη.