Περί … ονοματοδοσίας συλλόγων

Νομικά όλοι οι σύλλογοι είναι ίδιοι και ιδρύονται με την ίδια διαδικασία. Μαζεύονται, τουλάχιστον, είκοσι νοματαίοι, Έλληνες πολίτες ενήλικοι που δεν έχουν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα, υπογράφουν ένα καταστατικό με τον σκοπό του υπό ίδρυση σωματείου και με δικαστική απόφαση αναγνωρίζεται αυτό, επισήμως, ως ένα νέο νομικό πρόσωπο και διατάσσεται η εγγραφή του στο οικείο βιβλίο του Πρωτοδικείου.

Αυτό είναι όλο. Γέμισε η Ελλάδα σωματεία. Θέλουν να παίξουν μπάλα σε μια γειτονιά … ιδρύουν έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο. Θέλουν να διοργανώνουν πολιτιστικές δραστηριότητες… ιδρύουν έναν ανάλογο πολιτιστικό ή αν θέλουν να κατοχυρώσουν επαγγελματικά συμφέροντα… ιδρύουν έναν επαγγελματικό. Βρίσκουν και ένα όνομα με το οποίο θα γίνει γνωστό το νέο νομικό πρόσωπο και τέλειωσε η υπόθεση.

Η επιλογή της ονομασίας του νέου φορέα συνήθως είναι τυπικό θέμα για τα μέλη του. Όμως, μερικές φορές, το όνομα του νέου νομικού προσώπου μπορεί και να μην είναι απλή διαδικασία. Και αυτό γιατί θα πρέπει το όνομα να συμβολίζει πολλά και ιερά πράγματα ταυτόχρονα, και αυτό γίνεται, κυρίως, όταν ο λόγος ίδρυσης του σωματείου είναι, πέρα από τα τετριμμένα, βαθύτατα ιστορικός και συναισθηματικός και έχει να κάνει με την κοινή καταγωγή, ιστορία, κουλτούρα και αξίες των ιδρυτικών μελών του και προορίζεται αυτό να συνεχίσει στους αιώνες με κάθε τρόπο να υπενθυμίζει στους πάντες όλα τα παραπάνω κοινά δεσμά των μελών του.

«ΠΑΝΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΩΝ».

Τέσσερις λέξεις σταθμός στην νεότερη Ελληνική ιστορία. Αποτελούν, ως όνομα, την επιθυμία των ιδρυτικών μελών του να ξεχωρίζουν από όλους τους άλλους, να δηλώνουν την κοινή καταγωγή τους, τις κοινές επιδιώξεις τους και, επίσης, καλούσε αυτή η σύνθετη ονομασία και όλους τους μη πρόσφυγες συμπολίτες της εποχής εκείνης να συσπειρωθούν κάτω από την ίδια στέγη για την δημιουργία ενός πραγματικά μεγάλου συλλόγου που θα εκπροσωπούσε στους αιώνες, από μόνο του, όχι μόνο τους πρόσφυγες αλλά και όλους τους πολίτες της έδρας του.

Το εάν πέτυχαν τον σκοπό τους οι ιστορικοί ιδρυτές της αγάπης μας το ξέρουν ακόμα και οι πέτρες. Οι τέσσερις λέξεις αποτελούν μία φράση που κανένας ΠΑΟΚτσης δεν μπορεί ούτε μία φορά να ολοκληρώσει χωρίς να μυρμηγκιάσει από ανατριχίλα το κορμί του.

Τι γίνεται όμως όταν δεν παίζει κανένας από τους παραπάνω σοβαρούς λόγους για την ίδρυση ενός σωματείου; Όταν δηλαδή αυτό ιδρύεται πιο πολύ για να περνάνε ευχάριστα κάποιες ελεύθερες ώρες των μελών του χωρίς να συνυπάρχει το ιστορικό και συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ τους;

Σε αυτές τις περιπτώσεις (που είναι και οι πιο συνηθισμένες) το όνομα μπορεί να αρδευτεί, γενικώς και αορίστως και χωρίς κάποια ιδιαίτερη εξήγηση μέσα από τα πρόσωπα της Ελληνικής ιστορίας ή και μυθολογίας έτσι για να καλυφθεί και αυτή η ιδρυτική υποχρέωση του νέου συλλογικού φορέα.

Μπορεί να ονομάσουν το σωματείο εμπνευσμένοι και από το όνομα ενός …σκύλου, όπως συνέβη και με τον ιστορικό σύλλογο της εξ΄ ανατολών μας συνοικίας (οι ίδιοι, άλλωστε, το έχουν ομολογήσει αυτό).

Όσο σοβαρή μπορεί να είναι η διαδικασία βάπτισης ενός σκύλου άλλη τόση σοβαρότητα μπορεί να συνοδεύει και τη ονοματοδοσία του εν λόγω σωματείου…

Όταν γίνεσαι Π.Α.Ο.Κ. δεν διαλέγεις απλά μία ομάδα. Συσπειρώνεσαι γύρω από το όνομά του, γύρω από μία ιδέα που συμπυκνώνει χαμένες πατρίδες, χιλιάδες χρόνια Ελληνισμό και ιστορία, αντίσταση στο κατεστημένο, στην κάθε λογής αδικία ακόμα και τη μη αθλητική, μαθαίνεις ότι η ζωή είναι μαύρο και άσπρο δηλ. λύπες και χαρές μαζί. Νιώθεις θλίψη για αυτά που χάθηκαν και αισιοδοξία για αυτά που επιδιώκεις.

Στον αντίποδα τι σοβαρό μπορεί να συμπεριλαμβάνει το όνομα ενός μη υπαρκτού μυθολογικού προσώπου που δίνει το όνομά του σε σωματείο που ποτέ κανείς δεν κατάλαβε για ποιον συγκεκριμένο ιστορικό ή κοινωνικό λόγο ιδρύθηκε, πέρα από το να περνάνε ευχάριστα κάποιες ώρες και να σπάει η ανία των τότε αστών ιδρυτών του, αλλά και για ποιο λόγο συνεχίζει να υπάρχει, πέρα από το να μισεί και να φθονεί τυφλά τους άλλους γύρω του;

paokmania.gr
"Outsider"