Επιθέσεις σε γυναικόπαιδα, επιλεγμένα πεσίματα σε αγώνες με λίγο κόσμο και ελάχιστο οργανωμένο, καρτέρια στο σκοτάδι δέκα με έναν, φέιγ-βολάν που μιλάνε για ΠAOKτσήδες «μετανάστες στην πόλη τους». Όπως συμβαίνει σε κάθε απότομη και περίεργη αλλαγή ομαδικής συμπεριφοράς, ψάξε τον έναν που κρύβεται από πίσω. Τον έναν που ξεσηκώνει, οργανώνει, καθοδηγεί τα πρόβατα για να ικανοποιήσει τα συμπλέγματά του. Ποιος ξέρει πόσο ξύλο έφαγε μικρός στο σχολείο από έναν ΠAOKτσή ή ποιος ΠAOKτσής του έφαγε καμιά γκόμενα ή, τέλος πάντων, τι τον σημάδεψε στην παιδική του ηλικία και τον έκανε να μισεί τους ΠAOKτσήδες πιο πολύ από την αγάπη του για οτιδήποτε άλλο στη ζωή, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας παρακολουθώντας τον τρόπο που δρα η συγκεκριμένη συμμορία.
Οι λίγοι συμπλεγματικοί που τα τελευταία χρόνια κινούνται στο σκοτάδι ύπουλα και με το πουστριλίκι γαλανόλευκη σημαία τους δυνάμωσαν, συνέχισαν να χτυπάνε περαστικούς με ασπρόμαυρα μπλουζάκια, να κάνουν κοριτσάκια στο χάντμπολ να ουρλιάζουν, να κοπανάνε ζευγαράκια που περνάνε έξω από τη βάση τους. Καμία σχέση με οπαδισμό, καμία σχέση με αγάπη για την ομάδα τους, παρά μόνο εγκληματικές πράξεις στο όνομά της. Ατιμώρητοι, ασύλληπτοι, δήθεν «ελευθεριακοί» -λες και υπάρχει άνθρωπος με ελευθεριακή σκέψη και τρόπο ζωής που δέρνει κόσμο στα τυφλά. Ψεύτικοι. Υποκριτές. Αντιποιητές δοξασμένων ταυτοτήτων που ποτίστηκαν με ιδρώτα και αίμα από τη γενιά που διαδέχτηκαν.
Τώρα έχουν έναν άνθρωπο που χαροπαλεύει στα χέρια τους. Όχι οι γριές, όχι οι οπαδοί του Ηρακλή, όχι η Αυτόνομη Θύρα 10. Τον έχουν οι συγκεκριμένοι πέντε, δέκα μπάσταρδοι που επί χρόνια συνεχίζουν να ντροπιάζουν το οπαδικό μας σύμπαν λειτουργώντας ως μπράβοι των φασιστικών ιδεών τους στις οποίες φοράνε μάσκες ελευθεριακών πεποιθήσεων. Προσωπικά, δεν πρόκειται να βρίσω γριά, δεν πρόκειται να ασχοληθώ με κανέναν οργανωμένο του Ηρακλή για «εκδίκηση» ή «αντίποινα» -θα ψάξω τον έναν, τους δύο, τους πέντε-δέκα εγκληματίες με το αίμα στα χέρια τους. Οπαδικά, τους διαλύουμε όποτε θέλουμε, είμαστε δέκα προς έναν και είμαστε είκοσι προς έναν με τον αδερφό μας να δίνει μάχη να κρατηθεί στη ζωή. Αλλά ο Νάσος δεν ήταν θύμα καμίας οπαδικής μάχης, αλλά του κομπλεξισμού λίγων ηλίθιων, άσχετων με τις Ιδέες και τις Αρχές που μας χωρίζουν και μας ενώνουν.
Ο μόνος που συνεχίζει το ίδιο έγκλημα δίχως να κρύβει την ταυτότητά του και δε φοβάται τη σύλληψη είναι ο χαφιές. Θα περιμένουμε να δούμε αν οι μπάτσοι συλλάβουν τους χαφιέδες τους ή θα τους αφήσουν να συνεχίσουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να συνεχίσουν να χτυπάνε κρυμμένοι στα στενά τα ΠAOKτσάκια που γυρίζουν ένας-ένας από την Τούμπα, να συνεχίσουν να μπουκάρουν στη Μίκρα σε ματς όπου πηγαίνω με την επτάχρονη κόρη μου. Θα περιμένουμε. Θα κάνουμε ησυχία για να μην ενοχλήσουμε τον Νάσο όσο παλεύει. Μετά, δε θα περιμένουμε. Θα τους περιμένουμε. Θα τους περιμένουμε μέσα στο σκοτάδι τους να μας ορμήσουν, αλλά από 'δώ και πέρα δε θα είμαστε ένας-ένας.
