Για το κλάμα του Μπάνε στη Ναντ...

Είναι η στιγμή όπου το τμήμα μπάσκετ του Δικεφάλου αφήνει οριστικά πίσω του δεκαετίες ταλαιπωρίας, μετριότητας και αβεβαιότητας, κοιτάζοντας ξανά ψηλά, εκεί όπου έμαθε να ζει τη χρυσή δεκαετία των ’90s, στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης.

Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το φως, μεσολάβησαν πολλά σκοτάδια. Περίπου από το 2000 και μετά, ο ΠΑΟΚ «φυτοζωούσε». Με οικονομικές ασφυξίες, ελλείψεις, δυσκολίες και νύχτες που έμοιαζαν ατελείωτες. Έφτασε να κινδυνεύει με υποβιβασμό, να παλεύει για την επιβίωση ενός ιστορικού τμήματος.

Και τότε, μέσα σε αυτόν τον βούρκο, βρέθηκε ένας άνθρωπος. Ο Θανάσης Χατζόπουλος. Αυτός που δεν άφησε την ομάδα να σβήσει, που έβαλε πλάτη όταν όλοι νόμιζαν πως το καράβι βουλιάζει. Έγινε ασπίδα, έγινε ελπίδα. Κι αν σήμερα μιλάμε για το μέλλον, είναι γιατί εκείνος κράτησε ζωντανό το παρόν.

Και τώρα έρχεται ο Αριστοτέλης Μυστακίδης. Ένας πανίσχυρος επενδυτής, που φέρνει αυτό που έλειπε περισσότερο από όλα. Τη βεβαιότητα πως ο ΠΑΟΚ στο μπάσκετ αποκτά επιτέλους σταθερότητα, προοπτική, δύναμη. Με ιδιόκτητη έδρα, το Παλατάκι και έναν ολόκληρο κόσμο που διψά να δει ξανά τον Δικέφαλο να μεγαλουργεί, η λέξη «απογείωση» παύει να ακούγεται υπερβολή.

Όμως το μπάσκετ δεν είναι μόνο αριθμοί, επενδύσεις και σχέδια. Είναι μνήμες, ιστορίες, συναισθήματα. Είναι εκείνο το κλάμα του Μπάνε Πρέλεβιτς στη Ναντ, η στιγμή που έγινε σύμβολο μιας εποχής. Είναι οι πατεράδες που σήμερα λένε στα παιδιά τους τι είδαν τα μάτια τους στα ’90s.

Τον ΠΑΟΚ να σηκώνει τρόπαια, εγχώρια και ευρωπαϊκά, να λυγίζει κολοσσούς, να γράφει ιστορία με παίκτες που έγιναν θρύλοι. Κάθε οικογενειακή αφήγηση, κάθε σκουριασμένο βίντεο με αγώνες, κάθε φωτογραφία από το Αλεξάνδρειο είναι υπενθύμιση του ποιο είναι αυτό το ασπρόμαυρο τμήμα.

Και ίσως αυτό είναι που κάνει τη σημερινή μέρα τόσο ξεχωριστή. Δεν είναι μόνο ότι ο ΠΑΟΚ αποκτά οικονομική ευρωστία, είναι ότι αποκτά ξανά όνειρο. Ότι ο κόσμος του δεν θα χρειάζεται πλέον να αναπολεί το παρελθόν για να νιώσει υπερηφάνεια. Μπορεί να αρχίσει να περιμένει το μέλλον.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς. Τίποτα δεν θα χτιστεί σε μια νύχτα. Αλλά για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ο ΠΑΟΚ έχει όλα όσα χρειάζεται για να ξαναγράψει ιστορία. Έχει το σπίτι του, έχει τον επενδυτή του, έχει τον λαό του και κυρίως, έχει το μέταλλο του συλλόγου.

Η νέα εποχή δεν έρχεται. Ξεκίνησε ήδη. Και ο Δικέφαλος κοιτά ξανά ψηλά. Εκεί όπου ανήκει.