Χωρίς τον Καλογερόπουλο θα το είχαμε ξεχάσει...

Για να είμαστε βεβαίως απόλυτα ειλικρινείς, αν δεν υπήρχε η φάση με το... δήθεν χέρι του Πέτριτς στο 92', που έσπευσε να υποδείξει ο Αθηναίος διαιτητής για να μας αφήσει με την αγωνία του πώς θα τελείωνε τη φάση ο Ατζαγκούν, μπορεί και να μην το θυμόμασταν καθόλου μετά από λίγες μέρες.

Ενα από τα χειρότερα ντέρμπι όλων των εποχών με το χαμηλότερο ποδοσφαιρικό επίπεδο ανάμεσα σε έναν κακό Ολυμπιακό και σε έναν παθητικό χωρίς δυνατότητες για πολλά πράγματα Παναθηναϊκό, έληξε με νικητή τον πρώτο που είχε τον έλεγχο σε όλο το ντέρμπι, χωρίς όμως να κάνει φάσεις χάρη σε ένα γκολ από στημένη φάση με κεφαλιά του new entry σε ελληνικό «clasiko», Tάσου Αυλωνίτη.

Θέλετε να μιλήσουμε και για διαιτησία; Αλίμονο... Κανένα πρόβλημα! Ο Καλογερόπουλος δίνει σε όλη τη διάρκεια του ντέρμπι τα σπόρια στον γηπεδούχο Ολυμπιακό (είναι ανόητο να ασχοληθούμε με μεμονωμένα φάουλ και... πλάγια), αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη ελέγχεται σοβαρά για δύο περιπτώσεις. Τα μόλις επτά λεπτά της καθυστέρησης, όταν μόνο μετά το «ερυθρόλευκο» γκολ το ματς είχε διακοπεί για πέντε λεπτά μέχρι να γίνει η σέντρα, και τη φάση του 92ου λεπτού όταν βεβαίως δεν υπάρχει κανένα χέρι του Πέτριτς, αλλά αντίθετα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις στον Ατζαγκούν για να ισοφαρίσει.

Ο Παναθηναϊκός δικαιούται οπότε να φωνάζει, αλλά ο Γιάννης Αλαφούζος δεν δικαιούται να λέει ότι... «αν δεν ήταν ο Καλογερόπουλος θα τους είχαμε πατήσει όπως πέρυσι». Πολύ απλά γιατί δεν υπήρχε καμία σχέση ανάμεσα στον περσινό Παναθηναϊκό του «Καραϊσκάκης» και στον εφετινό παθητικό και άχρωμο Παναθηναϊκό που δίστασε να ξεμυτίσει ακόμα και μετά το γκολ του Αυλωνίτη.

Η διαφθορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι δεδομένη σε όλα τα επίπεδα, όπως είναι και δεδομένο ότι είναι και εξαιρετικά χαμηλό το επίπεδο της Super League όπως καθρεφτίστηκε σε ένα ντέρμπι στο οποίο αγωνίστηκαν δύο εκ των κορυφαίων ομάδων της.

Και αυτό είναι εξίσου οδυνηρό με το... όνειρο που είδε ο Καλογερόπουλος στο «χέρι» του Πέτριτς.

Ανδρέας Δημάτος