Μα, η ρίψη μολότοφ δεν είναι βιαιοπραγία…

Ήταν, απλά, θέμα χρόνου! Κάποια στιγμή η καφρίλα που ζει και βασιλεύει εδώ και χρόνια στα ελληνικά γήπεδα θα γινόταν... εξαγώγιμο προϊόν. Κάποια στιγμή η προκλητική έως εξοργιστική ασυλία που παρέχουν οι μεγάλες ΠΑΕ στους «υπέροχους λαούς τους», θα γινόταν... όπλο αυτοκτονίας που θα παρέσερνε τα πάντα στο διάβα του. Έμελλε να είναι η ΑΕΚ η ομάδα που θα βρεθεί ξανά μετά από χρόνια αντιμέτωπη με τις συνέπειες των δικών της πράξεων!

Αυτή τη φορά, βλέπετε, δεν υπάρχει ούτε η... κακιά αστυνομία να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ούτε το εγχώριο μίσος να στρέψει τη συζήτηση προς μια πιο βολική – για όλους - κατεύθυνση. Αυτή τη φορά επιχειρήματα του τύπου «ναι, έγιναν επεισόδια, αλλά ο άλλος έκανε χειρότερα και δεν τιμωρήθηκε», δεν έχουν θέση στη ρητορική της επόμενης μέρας μιας νύχτας που θα αποτελεί μαύρη κηλίδα στην ιστορία της «Ένωσης».

Αυτή τη φορά υπάρχει μόνο η ΑΕΚ και ο καθρέφτης των δικών της ευθυνών. Της δικής της ανικανότητας – αν θέλετε – να προστατεύσει τους υγιείς φιλάθλους της, από τα αποβράσματα και τα παράσιτα της δικής της εξέδρας.

Όταν στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό εμφανίστηκαν περισσότερες από πενήντα μολότοφ σε απόσταση αναπνοής από μικρά παιδιά, το μόνο που έκανε η ΑΕΚ ήταν να... χώσει ως στρουθοκάμηλος το λαιμό της στο χώμα και να προσποιηθεί ως οργανισμός ότι δεν συνέβη και κάτι σοβαρό στο ΟΑΚΑ. Το μόνο που έκαναν οι άνθρωποι της ΑΕΚ ήταν να βρεθούν ενώπιον του Αθλητικού Δικαστή και να ισχυριστούν ότι «η ρίψη μολότοφ δεν συνιστά πράξη βιαιοπραγίας, αν δεν βρει τον στόχο της».

Υποθέτω, λοιπόν, ότι θα ακολουθήσουν την ίδια ρητορική ενώπιον της Πειθαρχικής Επιτροπής της ΟΥΕΦΑ. Άλλωστε και το βράδυ της Τρίτης η μολότοφ που πετάχτηκε στους οπαδούς του Άγιαξ δεν βρήκε το στόχο: Δεν είχαμε νεκρό! Τι να μας πουν μερικά ανοιγμένα κεφάλια. Το γεγονός ότι οι εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου στα διεθνή ΜΜΕ σοκάρουν, υποθέτω ότι σχετίζεται με την έλλειψη ποδοσφαιρικής κουλτούρας των ξένων που δεν αντιλαμβάνονται ότι η ρίψη μολότοφ συνιστά πλέον... μέρος του τελετουργικού της διεξαγωγής των αγώνων στο ΟΑΚΑ.

Όχι, δεν λυπάμαι πλέον καθόλου ούτε την ΑΕΚ, ούτε οποιαδήποτε μεγάλη ελληνική ΠΑΕ βρεθεί τυχόν στο μέλλον στη δική της θέση. Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Τους μόνους που λυπάμαι είναι τους υγιείς φίλους της «Ένωσης», τους γονείς και τα παιδιά τους που – όπως ακριβώς είχε συμβεί και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό – έτρεξαν να αλλάξουν θύρα για να προφυλαχθούν από τον... υπέροχο λαό της δικής τους ομάδας. Μόνο που τότε κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά μαζί τους. Όπως δεν ασχολείται ποτέ κανείς σοβαρά με τον υγιή φίλαθλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο!

ΥΓ: Αν υπάρχει εγχειρίδιο αυτοκαταστροφής στον αθλητισμό, τότε είναι σίγουρο ότι στην ΑΕΚ ξεφυλλίζουν από το καλοκαίρι ένα προς ένα τα κεφάλαιά του και τα θέτουν σε εφαρμογή. Ειλικρινά δεν θυμάμαι άλλη ομάδα στο παρελθόν να έχει δείξει τόσο αυτοκαταστροφικές τάσεις – σε όλα τα επίπεδα – όπως η φετινή ΑΕΚ. Και το οξύμωρο είναι ότι το δάχτυλο που πατάει επανειλημμένα από τον Ιούλιο το κουμπί της αυτοκαταστροφής είναι το ίδιο που μέσω της ανέγερσης της Αγια Σοφιάς έχει πατήσει και το κουμπί της αναγέννησης: Το δάχτυλο του Δημήτρη Μελισσανίδη!

ΥΓ2: Πρακτικές και λογικές «θα σου κρεμάσω το δελτίο στα αποδυτήρια», μπορεί να είχαν θέση στο ποδόσφαιρο στις αρχές του '90, αλλά εν έτει 2018 αποτελούν... εγγύηση αποτυχίας!

ΥΓ3: Τελικά τα 25 εκατομμύρια του Champions League δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία...