Οι Πόντιοι, ο ΠΑΟΚ και μια λέξη που τελειώνει σε -ιδι.

Πολλοί άνθρωποι.

Ήταν συγκινητικό. Μόνο και η σκέψη τους με βοήθησε πολύ. Ευγνώμων!

Λοιπόν που λες Νικόλα(Φίλη) το επίθετο των περισσοτέρων έληγε σε –ίδης.

Οι περισσότεροι απ' αυτούς υπέγραφαν: ΠΑΟΚ είσαι!

Ρε συ έχεις δίκιο.

Δεν ήταν γενοκτονία αυτά που υπέστησαν οι Πόντιοι...

Ναι... ναι... δεν τους έφαγαν όλους κι όλες... Μερικοί καταφεραν και ξέφυγαν...

Ήταν τα εγγόνια και τα δισεγγονά τους αυτά τα παιδιά που με στηριξαν. Πόσο δίκιο έχεις αδελφέ... Ευτυχώς δηλαδή.... Πώ ρε πούστη μου...τι θε έκανα αν ηταν τελικά γενοκτονία;

Δεν μου λες ρε Νικόλα(Φίλη) αλήθεια πώς σου'ρθε; Και τότε που το'πες και τώρα που το επιβεβαιώνεις....

Ακόμα και να μην ήταν γενοκτονία (που ήταν)... εσύ γιατί χώθηκες;

Δηλαδή τι καταφερες;...εκτός από το να κάνεις ορκισμένους εχθρούς τόσα εκατομμύρια κόσμο;

Ωραια πολιτική σκέψη δάσκαλε....

Όχι, δεν μου ξέφυγε! Δάσκαλος είσαι... ή μάλλον θα 'πρεπε να'σουν. Υπουργός Παιδείας ντε... αν αυτός δεν είναι «δάσκαλος»... όχι καθηγητής.... Δάσκαλος Νικόλα (Φίλη) μου... έχει διαφορά.

Αλήθεια δεν σου'χει περάσει από το μυαλό ότι μια ωραία μέρα το Υπουργείο σου παίζει να περικυκλωθεί ασφυκτικά από χιλιάδες μαθητές και μαθητριες Ποντιακής καταγωγής και να σε λιώσουν με τα συνθήματα τους.

Τι θα κάνεις δηλαδή;

Θα βγάλεις ανακοίνωση: «Ειδατες είχα δίκιο Δεν ήταν γενοκτονία. Εδώ είστε!»

Η θα στείλεις τα ΜΑΤ να βοηθησουν μπας και γίνει τελικά ψιλο-γενοκτονία.

Ρε συ Νικόλα(Φίλη) ΟΚ την είπες την παπαριά παλιότερα... τότε που σας λέγανε «εξουσία» και γκουγκλάρατε τη λέξη...ΟΚ... ήθελες να είσαι διαφορετικούλης... το καταλαβαίνω.... Μαλακία ολκής ήταν αλλά άντε και το προσπερνάμε.... Σήμερα την επιβεβαιώση τι την ήθελες;

Η λύση ήταν απλή:

-Συγγνώμη. Εκανα λάθος! Ζητω συγγνώμη! Ξέρεις γιατι δεν το'κανες Νικόλα(Φίλη);

Επειδή η εξουσία διαγράφει αυτομάτως επι τη εμφανίση της τη φράση: «Συγγνώμη. Εκανα λάθος!» Σαυτη η χωρα εφτασε εδώ που έφτασε γιατι κανένας απ' αυτούς που τη διοικησε δεν παραδεχτηκε ποτέ ότι έκανε λάθος...

Γάματα δάσκαλε!

Ουψ αυτό δεν είναι αριστερό Νικόλα(Φίλη).

Καραδεξιό φασιστικό του κερατά είναι...

Η αλήθεια είναι πιο ρομαντική:

Τα λάθη είναι το αλάτι της ζωής.

Ξέρω ότι οι γιατροί σε έχουν συμβουλέψει: Μακρυά από το αλάτι... αλλά δεν εννοούσαν αυτό το αλάτι....

Εχω έναν φίλο Πόντιο. Τον Ηλία Τανιμανίδη. Ο,τι ξέρω για τηλεόραση βασικά το οφείλω σε εκείνον. Ενας από τους καλύτερους story-tellers που ξέρω.... Μεγάλος δάσκαλος ... ήταν βλέπεις Υπουργός των Καμεραμεν στον ΑΝΤ1...και όφειλε να είναι δάσκαλος... είναι αυτό που λέγαμε παραπάνω.

Τα-νι-μα-νί-δης...πιο Πόντιος πεθαίνεις....

Κάποτε λοιπόν παντρεψε την κορούλα του.Ημουν στην Πάτμο και ήρθα γι' αυτό. Πήγα. Στο κέντρο φαγαμε, γελάσαμε, φιληθήκαμε, είπαμε παλιές ιστορίες... Τέλειωνε η βραδιά... ξαφνικά χαμηλώνουν τα φώτα και αναβει μόνο ένα κανονάκι (προβολέας που στέλνει ευθεία το φως) άσπρο φως.... Ένα βιολί αρχίζει έναν σπαρακτικό ποντιακό ήχο... άδεια η πίστα... και ξαφνικά πίσω από μια κολώνα εκεί που φωτίζει απόκοσμα το κανονάκι εμφανίζεται σκυφτή μια γυναικεία φιγούρα... μια μεγάλη σε ηλικία κυρία.... Η αδελφή του Ηλία ... η θεία της νύφης... και χορεύει ένα τίκ (Τι να σε λέω τώρα!).... Μια σκιά που χόρευε....

Σκατζόχοιρος έγινα από την ανατριχίλα Νικόλα (Φίλη) μου...

Εχω και μιαν άλλη ιστορία.

Είμαστε με μια παρέα στον Πολύγυρο και τρώμε σε μια ταβέρνα.

Είναι φθινόπωρο ... καθόμαστε έξω γιατι μέσα στην αίθουσα γιορτάζουν έναν ποντιακό γάμο.

Στην παρέα μας είναι και ο Σάββας. Ενας από τους πιο κουκουρούκου ανθρώπους που΄χω συναντήσει στη ζωή μου... Πιτσιρικάς... γύρω στα 24-25... Νάδα... κουκουρούκου λέμε.

Μέσα γίνεται χαμός.

Βλέπω τον Σάββα νευρικό. Ολο κοιτάει μέσα. Τι διάολο...

Ο ήχος του πυρρίχιου δονεί. Θεέ μου, πόσο μ 'αρέσει....

Ο Σάββας πετάγεται από τη θέση του, ανοίγει την πόρτα πάει στην πίστα, πιανεται χέρι χέρι με τους άλλους –γίνονται δηλαδή ένα) και χορεύει μέχρι το πρωί.

Τι έπαθε καλέ αυτό το παιδί που αδιαφορεί για τόσα;

Είναι Πόντιος.Δεν το'ξερα.

Ο πυρρίχιος τον κάλεσε και εκείνος πήγε χωρίς δευτερη κουβέντα.

(Σημείωση: Καλό είναι να ξέρουν τα Παοκτσάκια μου γιατί τους αγαπώ).

Ξέρεις Νικόλα (Φίλη).... Μια εσωτερική υπερδύναμη σήκωσε αυτό το παιδί από την καρέκλα, από την παρέα των φίλων και τοστειλε να χορέψει με κάτι άγνωστους.... Θα εκοβα το χέρι μου ότι δεν ασχολείται με τέτοια. Θα'χα κάνει ΜΕΓΑΛΟ λάθος...

Ξέρεις τι τον φωναξε Νικόλα(Φίλη);

Οι χαμένες πατρίδες τον φωναξαν.

Αυτο δεν είναι βιδωμένο στο DNA του...ΕΙΝΑΙ το DNA του.

Καλα ρε συ Νικόλα(Φίλη) δεν έτυχε να τους δεις ποτέ να χορεύουν φορώντας τις πολεμικές στολές τους ... με εκείνο το αργοσυτρο χορό.... Δεν σου θυμίζουν τίποτα;

Τίποτα ε;

Περίεργο! Εμένα μου θυμίζουν τους Νίντζα.

Δεν τους έχεις δει στη ΘΥΡΑ4 να μη μασάνε ...ούτε στον ρωσικό χειμώνα δεν μασήσανε.

Με αυτούς άνοιξες πόλεμο Νικόλα (Φίλη) μου.

Και ένα πολιτικό. Ακρως πολιτικό:

Ξέρεις που τους στέλνεις όλους αυτούς τους θυμωμένους μαζί σου ;

Όχι στη Νέα Δημοκρατία... στην Χ.Α. τους στέλνεις κατευθείαν. Πιο κατευθείαν δεν γίνεται. Επειδή εκεί υποστηρίζουν με πάθος το αυτονόητο... τη γενοκτονία που εσύ αμφισβητείς.

Όταν λοιπόν δουμε μια μέρα ένα μεγάλο μέρος της Βουλής να γεμίζει από βουλευτές της Χ.Α. θέλω να δω τι θα πεις τότε στα παιδιά... Τα δικά μου, τα δικά σου, όλων μας...

Τότε και «συγγνωμη» να τους ζητήσεις...θα'ναι πολύ αργά.

Νικόλα (Φίλη)... αντιλαμβάνομαι γιατί τις κάνετε όλες αυτές τις αηδίες (ντυσιμο-Πόντιοι κ.λ.π.) Είναι το αριστερό προφιλ κάθε γιαλαντζί επαναστάτη να αμφισβητει το σύστημα...δηλαδή τα εύκολα σημεία του συστήματος... π.χ. τη γραβάτα... ξέχνωντας όμως ότι ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και κομψός και βιομήχανος ήταν. Αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι ιστορικός αριστερός. Ευρωπαίος Αριστερός. Ο γκουρού των πιστεύω σου... έτσι; Όχι δεν είμαι Πόντιος. Ούτε ήταν ποτέ κανένας στην ευρεία οικογένεια μου.

Είμαι αδελφός όμως με όλους εκείνους που πάλεψαν για πράγματα που εγω δεν χρειάστηκε να παλέψω ποτέ.

Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Είχα αγαπημένη πρόσφυγα. Τη Νάνσι... ο πιο ακεραιος άνθρωπος που γνωρισα ποτέ... ξερω το μεγαλείο της ψυχής του πρόσφυγα....

Αλλωστε μ αρεσουν οι λέξεις που τελειώνουν σε-ιδι.

Αρχίδι... ας πουμε!

του Μάνου Αντώναρου