Με παρακάλια, δε γεμίζεις γήπεδο…

Λες και από τη στιγμή που εγκαινιάστηκε το δικό του "παλατάκι", μια απροσδιόριστη κατάρα αιωρείται πάνω από την οροφή του. Σα να καταδικάστηκε να μη ζήσει ποτέ τις χαρές και τις δόξες του Παλέ Ντε Σπορ, εκεί όπου ο Δικέφαλος έχτισε τον δικό του μύθο.

Το υπερσύγχρονο PAOK Sports Arena δεν εκμεταλλεύτηκε σχεδόν ποτέ τις πάμπολλες λειτουργίες του, η ομάδα δεν είχε σχεδόν ποτέ τη βοήθεια από την εξαιρετική ηχητική που δημιουργείται στον χώρο, τα καλάθια "παραπονιούνται" που δεν έζησαν σχεδόν ποτέ τα μεγάλα σουτ και τις μεγάλες συγκινήσεις.

Η εικόνα ενός αχανούς γηπέδου με άδεια καρεκλάκια και πέντε παίκτες που φορούν ασπρόμαυρα στο παρκέ έχει γίνει δυστυχώς συνήθεια στο μάτι και στη συνείδηση του κόσμου, των παραγόντων, των δημοσιογράφων, των παικτών, των προπονητών.

Μια τέτοια παρακολουθήσαμε και στο πρόσφατο παιχνίδι κυπέλλου με το Ρέθυμνο. Ήταν το πρώτο παιχνίδι της σεζόν. Ήταν ένας προημιτελικός για το δεύτερο τη τάξει θεσμό. Ήταν το ντεμπούτο του Κώστα Βασιλειάδη. Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν συγκίνησε το απλό φίλαθλο του ΠΑΟΚ για να ανηφορίσει προς την Πυλαία.

Προσωπικά, δε μου προξένησε μεγάλη εντύπωση η εικόνα που αντίκρισα όταν μπήκα στο γήπεδο. Είναι συνήθεια στο μάτι και στη συνείδηση που αναφέρθηκε παραπάνω. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που "ματώνουν" καθημερινά για αυτήν την ομάδα, που έχουν ανάγκη τη στήριξη, τη φυσική παρουσία στο γήπεδο, ίσως περισσότερο κι από το χρηματικό αντίκτυπο που θα έχει αυτή.

Τα πρώτα βήματα μου στη δημοσιογραφία ήταν μπασκετικά, έτσι έζησα από κοντά το μαράζι που είχαν οι εκάστοτε διοικήσεις της ΚΑΕ. Μια ζωή θυμάμαι να προσπαθούμε όλοι μαζί να παρακινήσουμε τον κόσμο να έρθει στο γήπεδο. Να στηρίξει την ομάδα που του έδωσε τόσες χαρές. Πάντα όμως θεωρούσα ότι αυτό ήταν μάταιο.

Με παρακάλια, παραινέσεις, και... τσιμπήματα στο φιλότιμο δεν μπορεί να γεμίσει κανένα γήπεδο. Ο φίλαθλος ήταν και είναι πελάτης. Ίσως πελάτης της νίκης, ίσως πελάτης των τίτλων, σίγουρα όμως πελάτης της προοπτικής. Μια προοπτικής που λείπει εδώ και πολλά χρόνια από τον ΠΑΟΚ, όχι φυσικά με την ευθύνη των ανθρώπων που διοικούν.

Είτε θέλει κανείς να το παραδεχτεί είτε όχι, ο κόσμος του ΠΑΟΚ γεννήθηκε, ανατράφηκε, γιγαντώθηκε και χαρακτηρίζεται... ποδοσφαιρικός. Το μπάσκετ αποτέλεσε το ιδανικό αποκούμπι στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 90′, εξελίχθηκε μια θυελλώδης ερωτική σχέση μεταξύ κόσμου και μπασκετικής ομάδας, αλλά όπως όλες οι σχέσεις πάθους, έμεινε από... καύσιμα.

Τα τελευταία 15 χρόνια, ο ΠΑΟΚτσής δεν είχε σχεδόν κανένα ερέθισμα για να αναθερμάνει αυτό το πάθος. Διοικήσεις πρωτοδικείου, πωλήσεις παικτών, χρέη, απολύτως καμία διάκριση, αλλά κυρίως, απολύτως καμία προοπτική.

Η διοίκηση του Μπάνε Πρέλεβιτς και όσοι αξιόλογοι άνθρωποι βρίσκονται δίπλα του, παλεύουν με τόξα και πέτρες αλλά χωρίς επενδυτή δεν πρόκειται ποτέ να τα φέρουν βόλτα. Δεν πρόκειται ποτέ να συγκινήσουν τον ΠΑΟΚτσή να έρθει στο γήπεδο, απλά για να στηρίξει. Οι εποχές αλλάξανε, το μπάσκετ άλλαξε. Η τρίτη θέση δεν προσφέρει σώνει και καλά ένα εισιτήριο στην Ευρωλίγκα. Ούτε καν η κατάκτηση του πρωταθλήματος! Για ποιο πράγμα να παλέψεις; Για ποιο πράγμα να δημιουργήσει όραμα;

Ο ΠΑΟΚτσής δυστυχώς έχει γυρίσει την πλάτη σε ένα άθλημα που το συνόδευσε για αρκετά χρόνια και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν τον νοιάζει κι ιδιαίτερα. Τα παρακάλια δε βοηθούν. Όπως λέει και μια άκρως αγοραία έκφραση: "παρακαλετό ..., ξινό...". Το μόνο που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα είναι το όραμα. Και πριν από τα αυτό: Τα ΛΕΦΤΑ.