Η απογοήτευση του κόσμου

Παρουσιάζεται σε χρονικά διαστήματα που η ομάδα καταρρέει αγωνιστικά, διοικητικά ή οικονομικά. Ο συνδυασμός των τριών αυτών παραγόντων δημιουργεί τον βαθμό της απογοήτευσης της εκάστοτε εποχής. Για παράδειγμα υπήρξαν συγκρούσεις με τους προέδρους που πέρασαν από τον ΠΑΟΚ κυρίως όταν αυτοί πουλούσαν παίκτες ή έδειχναν αδυναμία να διατηρήσουν τους υπάρχοντες στην δύναμή τους. Πολλές φορές ήταν και ο αυταρχικός τρόπος διοίκησης ή ακόμη και οι λανθασμένες επιλογές.

Ωστόσο δεν είναι λίγος ο κόσμος που του έχει δημιουργηθεί ή εντύπωση ότι η τελευταία τριετία ήταν σχεδόν καταστροφική όσο αφορά την αγωνιστική και διοικητική εικόνα του Δικεφάλου. Γνώμη μας είναι ότι γενικά και η περίοδος Σαββίδη εντάσσεται στα κοινά γενικά χαρακτηριστικά με κάποιες διαφορές που πρέπει να θεωρηθούν σημαντικές (οικονομική ευταξία) . Όμως για όλους όσους έχουν καλή μνήμη, περίεργα φαινόμενα απογοήτευσης είχαμε και παλαιότερα ακόμη κι όταν ο ΠΑΟΚ διεκδικούσε κάτι σημαντικό. Αυτό μοιάζει και ίσως είναι περίεργο για να μην πούμε παράταιρο. Συγκεκριμένα το 2003 όταν ο οικονομικός ήλιος του Μπατατούδη προχωρούσε προς την δύση του ο ΠΑΟΚ διεκδικούσε την είσοδό του στον τελικό του κυπέλλου.

Αντίπαλός του ήταν η ΑΕΚ. Στον πρώτο ημιτελικό ο Δικέφαλος νίκησε την ΑΕΚ μέσα στο Ν. Γκούμας με 0-1. Κάποιοι θεωρούσαν την πρόκριση σίγουρη. Βέβαια με αντίπαλο την ΑΕΚ τίποτε δεν μπορεί να θεωρείτο σίγουρο. Κι όμως παρά το κάλεσμα όλων να γεμίσει η Τούμπα, μόλις 8.500 θεατές προσήλθαν. Μάλιστα η ΑΕΚ προηγήθηκε με 0-1 και ισοφάρισε ο Γιαννάκης Οκάς στο 88΄και γλύτωσε τον ΠΑΟΚ από την παράταση οδηγώντας τον παράλληλα στο δεύτερο κύπελο της πιο σύγχρονης ιστορίας του. Οι εισπράξεις έφτασαν μετά βίας τις 30.000€ σε ένα ματς που καθόρισε τελικά τον τελευταίο τίτλο του ΠΑΟΚ. Το προαναφερόμενο παιχνίδι διεξήχθη σαν σήμερα. (Σ.Σ. 7/5/2003)

Για κάποιον οπαδό της δεκαετίας του 70 αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει κατανοητό. Είναι μια αντίδραση αναπάντεχη που όμως μπορεί να εξηγηθεί από κανόνες που διέπουν την ψυχιατρική επιστήμη και αναφέρονται στην ψυχολογία του όχλου. Συγκεκριμένα χρειάζεται ένα κλικ για την αναγέννηση και ένα κλικ για την αποδόμηση. Στα ενδιάμεσα διαστήματα αντίστοιχα παρατηρούμε αύξουσες και φθίνουσες πορείες στην συμμετοχή του κόσμου.

Ανάλογο φαινόμενο παρατηρήσαμε και φέτος. Ο κόσμος μέσα του δεν πίστευε στον ΠΑΟΚ. Και αυτό φάνηκε κυρίως στο τέλος του πρώτου γύρου όπου ο Δικέφαλος είχε ακόμη και βαθμολογική διαφορά από τον Ολυμπιακό. Για παράδειγμα στο παιχνίδι με την Κέρκυρα στην Τούμπα το γήπεδο θα έπρεπε να είναι γεμάτο. Κι όμως σε έναν μεγάλης σημασίας αγώνα δεν παραβρέθηκαν παραπάνω από 8-9.000 οπαδών. Μετά βίας τα εισιτήρια διαρκείας δηλαδή. Αυτό δεν είναι νούμερο για τον μεγάλο ΠΑΟΚ και μάλιστα σε μια χρονική στιγμή που διεκδικεί τον μέγιστο των στόχων του.

Δυστυχώς όμως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με την ψυχοσύνθεση του κόσμου που πολλές φορές ξεφεύγει και από τον χρυσό κανόνα της κοινής λογικής.

Ο φίλαθλος δεν είχε ελπίδα. Έβλεπε το σύστημα, την διαιτησία, την ομάδα του και ακόμη κι αν δεν το παραδεχόταν πίστευε ότι τελικά θα έρθει η κατάρρευση. Αυτή ίσως να ήρθε και εξαιτίας της απουσίας του κόσμου ή έστω να συνέβαλλε και αυτή. Γιατί όπως και να το κάνουμε μέχρι να αποσπαστεί ο Ολυμπιακός οι διαιτητές δρούσαν ανεξέλεγκτοι σε μισοάδεια γήπεδα.

Αυτά πρέπει να μελετήσει το επιτελείο Σαββίδη. Δεν είναι μόνο το χρήμα, είναι η οργάνωση και κυρίως η αναβλητικότητα. Η τελευταία είναι και το μειονέκτημα του Σαββίδη. Αργεί να πάρει αποφάσεις και όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι παίρνει αυτές τις αποφάσεις χωρίς καθαρό μυαλό. Αν δεν το καταλάβει αυτό πολύ φοβούμαι ότι και του χρόνου μπορεί η ομάδα να εμφανιστεί αρκετά καλύτερη αλλά η παρουσία του κόσμου θα συνεχίσει να μην είναι ανάλογη.