Γιατί να απασχολεί τον ΠΑΟΚ ποιος πέφτει και ποιος σώζεται;

Κι αυτό γιατί στους αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής ενός Πρωταθλήματος δεν "παίζονται" μόνο οι βαθμοί, "παίζεται" και η αξιοπρέπεια των ομάδων.

Η κατάσταση το έφερε έτσι που ο ΠΑΟΚ εμπλέκεται σε διάφορα σενάρια, τα οποία σχετίζονται με την τύχη των ομάδων που κινδυνεύουν με υποβιβασμό. Και ο καθένας λέει, ως συνήθως, το μακρύ και το κοντό του. Αλλος ότι μπορεί ο ΠΑΟΚ να χαριστεί στον Πανιώνιο γιατί δεν κάνει κέφι τον Κομπότη και τον Λεβαδειακό. Αλλος ότι θα χαριστεί στον Πανιώνιο γιατί έχει άριστες σχέσεις μαζί του. Αλλος ότι θα προσπαθήσει να κερδίσει τον Πανιώνιο για να απαλλαγεί από έναν "δορυφόρο" του Ολυμπιακού. Και άλλος ότι "δορυφόρος" του Ολυμπιακού είναι και ο Λεβαδειακός, οπότε ο ΠΑΟΚ θα επιλέξει ποιον πρέπει να "ρίξει".

Θα ήθελα πολύ να μπορώ να μπω στο μυαλό των παικτών του ΠΑΟΚ για να ξέρω πώς σκέφτονται και αν, τελικά, τους αγγίζουν όλα αυτά. Δεν πιστεύω, πάντως, ότι δίνουν σημασία. Και δεν διανοούμαι ότι μπορεί να εμφανιστεί κάποιος για να τους ζητήσει να έχουν οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά στο παιχνίδι εκτός από εκείνη που θα τους οδηγήσει στη νίκη. Επομένως, θέλω να πιστεύω ότι θα παίξουν μόνο για τους τρεις βαθμούς, χωρίς να δίνουν δεκάρα για το ποιος σώζεται και ποιος υποβιβάζεται από το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα.

Από την άλλη πλευρά, γιατί πρέπει να νοιάζεται ο Ιβάν Σαββίδης ή οποιοσδήποτε άλλος στην ΠΑΕ για τις ομάδες που θα υποβιβαστούν; Εχουν κάτι να κερδίσουν ή να χάσουν; Πιστεύω ότι δεν δίνουν δεκάρα. Και πολύ καλά κάνουν.

Περισσότερο με απασχολεί πόσο μπορεί να βελτιωθεί η ομάδα για να πετύχει τον στόχο της στα πλέι οφ. Από τους αντιπάλους κανείς δεν πείθει ότι βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση, εκτός ίσως από τον Ατρόμητο, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο ΠΑΟΚ δεν "πατάει" καλά. Ισως να... ξέμειναν από κίνητρο οι παίκτες στην κανονική διάρκεια.

Ισως κάνουν αγγαρεία. Ισως είναι υπερβολικά πιεσμένοι, όπως πιστεύει ο Γεωργιάδης. Ισως να ισχύουν όλα αυτά μαζί, σε ένα μείγμα οξύμωρο και περίπλοκο, ανάλογα με την προσωπικότητα κάθε παίκτη. Ισως όμως η εξήγηση να είναι πολύ πιο απλή και να συνοψίζεται σε μία μόνο φράση: Τόσο μπορούν, τόσο παίζουν.

Από άποψη ποιότητας, έτσι είναι. Δεν μπορεί αυτή η ομάδα να βγάλει στο χόρτο ποιότητα που δεν έχει. Πρέπει όμως τουλάχιστον να βγάλει το στοιχείο που τη χαρακτήριζε μέχρι και τη νίκη επί του Ολυμπιακού στο "Γ. Καραισκάκης". Να ξαναγίνει ομάδα, με όλη τη σημασία της λέξης. Ομάδα συμπαγής, ομοιογενής, "δεμένη", αγωνιστικά πειθαρχημένη. Μ' αυτή την αρετή έφτασε στο σημείο να προπορεύεται στο Πρωτάθλημα. Κι αυτό το στοιχείο οφείλει να ξαναβρεί στη διάρκεια των πλέι οφ.

Με την ευκαιρία, αυτή η σαχλαμάρα με τα πλέι οφ πρέπει κάποτε να τελειώνει. Ούτε νόημα έχουν τα πλέι οφ, ούτε με δίκαιο βαθμολογικό σύστημα διεξάγονται. Ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι να δείχνει περισσότερα ματς η συνδρομητική τηλεόραση. Κανέναν άλλον σκοπό δεν εξυπηρετούν.

Καιρός είναι αυτό το καλοκαίρι να θέσουν θέμα οι ομάδες για να απαλλαγούμε από αυτή την ανιαρή και άστοχη διαδικασία. 34 αγωνιστικές στο ταλαίπωρο ελληνικό Πρωτάθλημα είναι υπεραρκετές για να να αναδείξουν τον πρωταθλητή, τον δεύτερο, αυτούς που θα παίξουν Ευρώπη και αυτούς που θα υποβιβαστούν.

Αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να έχει ζητήσει ο ΠΑΟΚ κατάργηση των πλέι οφ. Ούτε και καμιά άλλη ομάδα. Σε κανέναν δεν αρέσουν, αλλά κανείς δεν αντιδρά. Γιατί άραγε; Μήπως για λίγα χιλιάρικα περισσότερα από τη ΝΟVA; Αν ναι, δεν είναι αυτός ένας από τους τρόπους για να αναβαθμίσουμε το Πρωτάθλημα...

Tου Στέλιου Γρηγοριάδη