Η θερινή ραστώνη του ΠΑΟΚ

Συνηθίζω να ακούω τη γνώμη των ειδικών άμα δεν μπορώ να έχω δική μου. Με το στοίχημα πήξαμε στους ειδικούς που πιστεύουν ότι γνωρίζουν μια ομάδα από την στοιχηματική συμπεριφορά της. Αν παρ' όλα αυτά κάποιος βρίσκει κάπου δανέζικο, μολδαβικό και ισραηλινό πρωτάθλημα και κάθεται και το παρακολουθεί, πραγματικά τον θαυμάζω. Αυτή ήταν η παρένθεση, όχι το θέμα. Η αλήθεια είναι πως όπως και να παρουσιάζεται, στα χαρτιά, μια ομάδα η αλήθεια καταγράφεται μόνο μέσα στο γήπεδο και πολλές φορές με σκληρό τρόπο!

Αντε λοιπόν και ξέρουμε κάτι για τους αντιπάλους. Σίγουρα έχουμε εικόνα και για Παναθηναϊκό και για Αστέρα και μπορούμε να μετρήσουμε τις ελπίδες τους. Το θέμα μου είναι πλέον ο ΠΑΟΚ. Οχι μόνο για τους αγώνες του με τη Ζίμπρου όπου υπάρχει η υποχρέωση της πρόκρισης στους ομίλους (αν δεν μπορείς να περάσεις την 4η ομάδα της Μολδαβίας το κλείνεις το μαγαζί), αλλά ως ΠΑΟΚ γενικότερα. Ως η ομάδα που θέλει(;) αλλά και οφείλει να είναι μέσα στους διεκδικητές των τίτλων εντός των συνόρων, σαν μια από τις βασικές ελπίδες για ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Βλέποντας και μετρώντας τις μεταγραφές του ΠΑΟΚ και ενώ έχουμε φτάσει 14 μέρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος και ακόμα λιγότερες πριν από το πρώτο του ευρωπαϊκό παιχνίδι, δεν μπορείς παρά να απορήσεις. Μετά την αποχώρηση 13 παικτών που είχαν έρθει για να πάρουν φανέλα βασικού, οι -ουσιαστικά- μόλις τέσσερις προσθήκες βασικών (που και από αυτούς περιμένεις να δεις τι θα προσφέρουν) μέχρι τώρα δημιουργούν τουλάχιστον μούδιασμα. Αν ήταν κάποιος κακόπιστος δεν θα έλεγε ότι ο Σαββίδης και οι συνεργάτες του δεν ξέρουν τι κάνουν, αλλά -ακόμα χειρότερα- ότι δεν θέλουν να κάνουν. Οτι είτε βαριούνται είτε (συγκεκριμένα για τον Σαββίδη) ο ΠΑΟΚ δεν είναι πλέον μια επένδυση που τον ενδιαφέρει.

Για ακόμα μια φορά φαίνεται πως ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ βάζει μπροστά έναν προπονητή για να απορροφήσει την πίεση που δημιουργούν οι προσδοκίες. Πέρυσι ήταν το «ευρωπαϊκό» προφίλ του Στέφενς, φέτος το «λαϊκό» προφίλ του αγαπητού Αγγελου που μοιάζει διατεθειμένος να σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου. Το ερώτημα πλέον είναι αν υπάρχουν προσδοκίες. Η κίνηση (;) των διαρκείας το αποδεικνύει.

Δεν μπορούμε σίγουρα να βγάλουμε οριστικό συμπέρασμα από τα φιλικά. Ούτε από τα όσα αναιμικά και ανεπαρκή έχουμε δει μέχρι σήμερα ούτε και αν ο ΠΑΟΚ έκανε καλή εμφάνιση στο Λονδίνο με την ΚΠΡ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο «δικέφαλος» δεν έχει ούτε την ποιότητα ούτε την ποσότητα των παικτών που απαιτείται για (ελπίζουμε) διπλή προσπάθεια σε ανταγωνιστικό επίπεδο.

Η συντριβή στον τελικό του Κυπέλλου θα έπρεπε να πείσει ακόμα και έναν άσχετο από ποδόσφαιρο ότι οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι. Τον Ιανουάριο όσο περισσότερους παίκτες φέρεις τόσο πιο πιθανό είναι να αποτύχεις. Δυστυχώς αυτός που παίρνει τις αποφάσεις είτε δεν ξέρει μπάλα είτε δεν θέλει να ακούσει είτε αυτοί που τον συμβουλεύουν (για να δούμε και αυτήν την πτυχή) δεν είναι τόσο ικανοί όσο πιστεύαμε.

Τα θέματα «εμπιστοσύνης» του Ιάν

Δεν φέρνουμε την καταστροφή, αλλά τα σημάδια δεν δείχνουν τίποτα καλό για τον ΠΑΟΚ. Μακάρι ο Αναστασιάδης να χτίσει κάτι που θα μείνει στο ΠΑΟΚ του «ράβε-ξήλωνε» (και) της εποχής Σαββίδη. Θα είναι ένα κέρδος. Αλλά αν μια ομάδα δεν βρεθεί στον δρόμο που απαιτεί το όνομά της και οι προσδοκίες που υπάρχουν γι' αυτή, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παρασύρει στον βυθό και οποιαδήποτε καλή προσπάθεια.

Είναι θεμιτό και απαραίτητο να βρίσκεις σύγχρονους τεχνοκράτες μάνατζερ που θα οργανώσουν την επιχείρησή σου όπως πρέπει και θα τους έχεις εμπιστοσύνη, αλλά επιτέλους ο Ιβάν Σαββίδης πρέπει να τελειώνει με τα θέματα εμπιστοσύνης και επάρκειας των συνεργατών του. Και να μην κάνει κινήσεις την τελευταία στιγμή.

Ακόμα και να δεν τον ενοχλεί ή δεν το έχει καταλάβει όλο αυτή η οργανωτική Βαβέλ στον ΠΑΟΚ ανατανακλά 100% στο πρόσωπό του γιατί ο κόσμος από αυτόν περιμένει (ακόμα) να γυρίσει το χαρτί. Για πόσο ακόμα κανένας δεν γνωρίζει.

Δημήτρης Κωνσταντινίδης