Οι τεχνοκράτες και τα «αφεντικά»

Ολοι οι υπόλοιποι, ήταν υπό το μεγαλομέτοχο. Η αρχή του ενός κυριάρχησε σε όλη την εξέλιξη του έθνους. Επομένως, οι κατά καιρούς κολεκτιβοποιήσεις και λαϊκές δημοκρατίες, αντιμετωπίζονταν με τη γραφικότητα της εξαίρεσης. Ο Ολυμπιακός στην παντοκρατορία του είχε τον Γουλανδρή, τον Νταϊφά, τον Κόκκαλη και τώρα το Μαρινάκη. Ο Παναθηναϊκός, την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Η ΑΕΚ τον Μπάρλο και το Μελισσανίδη.

Εξ ανάγκης, μεθοδεύτηκαν προσπάθειες όχι ακριβώς του ισπανικού μοντέλου της Ρεάλ ή της Μπαρτσελόνα, αλλά ομαδοποίησης παραγόντων προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα ομάδας που θα έμπαινε σε διαδικασία ανταγωνισμού. Η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και ο Αρης ήταν αυτές που το επιχείρησαν. Οι δυο πρώτες το πλήρωσαν με οδυνηρούς υποβιβασμούς. Ο ΠΑΟΚ βρήκε το λαχείο Σαββίδη.

Ο πρόλογος αυτός, αποσκοπεί στο να καταδείξει ότι η πρόσληψη του κ. Ιάκωβου Αγγελίδη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμη έμπνευση του μεγαλομετόχου στο να ανακατέψει την τράπουλα για να βγάλει την κέντα. Το αν ο κ. Αγγελίδης αποδειχτεί κομβικής σημασίας πρόσωπο στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ μένει να αποδειχτεί, αλλά με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, ο Σαββίδης θα είναι εκείνος που θα λαμβάνει τις αποφάσεις. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο, προτού μπουν οι τεχνοκράτες που θα πιάσουν το χαρτί και το μολύβι για να κρίνουν εκ του μηδενός πρόσωπα και καταστάσεις, θα πρέπει προηγουμένως να έχουν εντρυφήσει σε μια πραγματικότητα η οποία δύσκολα αλλάζει. Τεχνοκράτες θεωρούνται και οι τροϊκανοί, αλλά τα προγράμματα προσαρμογής ήταν τόσο βάναυσα διότι αγνοούσαν τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής επικράτειας.

Για παράδειγμα, το τμήμα μάρκετινγκ της ΠΑΕ ΠΑΟΚ γνωρίζω ότι έχει κάποιες ιδέες οι οποίες εφαρμόστηκαν με επιτυχία σε μεγάλες ομάδες του εξωτερικού, προηγμένων πρωταθλημάτων όπως του γερμανικού. Η εφαρμογή τους στον ΠΑΟΚ όμως θα εξαρτάται πάντοτε από το αν ο Σαλπιγγίδης βρήκε δίχτυα την μία Κυριακή, αν ο Κλάους σημάδεψε το δοκάρι το άλλο Σάββατο κι αν ο Αναστασιάδης δεν είχε τα μπουρίνια του επειδή τον κριτικάρισε ένας δημοσιογράφος από αυτούς που «αγαπάει». Από το αν η εξέδρα δεν συνθηματολογεί εναντίον ενός εκ των συνεργατών του νέου προέδρου, ποδοσφαιριστή ή ακόμη και μεγαλομετόχου. Αν ο Αγγελίδης αναλάμβανε ομάδα της Πρέμιερσιπ, πιθανότατα θα γνώριζε πώς να διαχειριστεί κρίσεις. Όταν όμως, η κρίση σχετίζεται με την ελληνική εξέδρα, τότε κανένας μεταπτυχιακός τίτλος, διδακτορικό ή εργατοώρες διοίκησης ποδοσφαιρικού Club δε θα ήταν ωφελιμότερο από την κοφτή απόφαση στιγμής ενός εμπνευσμένου αφεντικού. Και αφεντικό δεν υποκαθίσταται από κανέναν τεχνοκράτη πρόεδρο που θα κουβαλά στην πρώτη ... στραβή την ταμπέλα του «υπαλλήλου».

Δημήτρης Δραγώγιας