O τελικός του 1955 με τον Παναθηναϊκό

Τη συγκεκριμένη ημέρα ο ΠΑΟΚ διεκδίκησε το Κύπελλο Ελλάδος για τρίτη φορά στην ιστορία του, μετά τις ήττες στους τελικούς του 1939 κόντρα στην ΑΕΚ και του 1951 κόντρα στον Ολυμπιακό. Και πάλι έδρα του τελικού θα ήταν το γήπεδο της Λεωφόρου.

Εκείνη την περίοδο οι φίλοι του ΠΑΟΚ καμάρωναν την ισχυρή ομάδα που είχε δημιουργήσει ο «δάσκαλος» Νίκος Πάγκαλος και κυρίως τη «χρυσή τριπλέτα» των Γεντζή, Παπαδάκη και Κουιρουκίδη. Στον ημιτελικό ο ΠΑΟΚ είχε αποκλείσει στην παράταση τη σπουδαία ομάδα της Δόξας Δράμας με 1-0, με τους οπαδούς να θεωρούν ότι πλέον είχε φτάσει η ώρα για την κατάκτηση του πρώτου πανελλήνιου τίτλου.

Η σύνθεση του Παναθηναϊκού έγινε γνωστή προ ημερών με τον Γιουγκοσλάβο προπονητή των πράσινων, Σβέτισλαβ Γκλίσοβιτς, να παίζει με ανοικτά χαρτιά. Στο στρατόπεδο του ΠΑΟΚ, ο Πάγκαλος είχε άλλη στρατηγική. «Η ενδεκάδα θα καταρτιστεί ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα», είπε στους δημοσιογράφους μετά την τελευταία προπόνηση στο γήπεδο του Σιντριβανιού.

O πονοκέφαλος
Η αναχώρηση της ομάδας του ΠΑΟΚ προγραμματίστηκε δύο ημέρες πριν τον τελικό. Οι παίκτες, ο προπονητής και οι παράγοντες με επικεφαλής τον πρόεδρο Γιώργο Χαραλαμπίδη συναντήθηκαν στο αεροδρόμιο, προκειμένου να αναχωρήσουν με την τελευταία πτήση, στις 19.30. Κοντά τους βρέθηκαν εκατοντάδες φίλαθλοι, που ευχήθηκαν στην ομάδα να επιστρέψει με το Κύπελλο. Λίγα λεπτά πριν την επιβίβαση, όμως, δημιουργήθηκε αναταραχή. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Μακεδονία», το αστέρι της ομάδας, ο Λάμπης Κουιρουκίδης ένιωσε έντονο… πονοκέφαλο. Αμέσως διακομίστηκε στην κλινική Ανδρέαδη, έχοντας στα χέρια το αεροπορικό του εισιτήριο, προκειμένου να αναχωρήσει για την Αθήνα μόλις αισθανθεί καλύτερα. Ο προπονητής Νίκος Πάγκαλος μάταια περίμενε τον Κουιρουκίδη, που παρέμεινε στην κλινική για τέσσερις ημέρες με κεφαλαλγία.

Την ημέρα του αγώνα, ο κόσμος που κατευθύνθηκε στο γήπεδο της Λεωφόρου δεν ήταν αρκετός. Από τη Θεσσαλονίκη ταξίδεψαν «ειδικά λεωφορεία» που μετέφεραν οπαδούς του ΠΑΟΚ, ο αριθμός των οποίων δεν αναφέρθηκε στις εφημερίδες της εποχής. Η καταμέτρηση των εισιτηρίων ήταν απογοητευτική. Μόλις 5.387 φίλαθλοι πλήρωσαν για να μπουν στο γήπεδο, ενώ 1.500 ήταν οι επίσημοι, μεταξύ των οποίων και ο βασιλιάς Παύλος. Ο λόγος της χαμηλής προσέλευσης ήταν οι ακριβές τιμές των εισιτηρίων (15, 25 και 40 δραχμές), σε μία περίοδο που το ακριβό εισιτήριο των αγώνων πρωταθλήματος δεν κόστιζε περισσότερες από δέκα δραχμές.

Το κλάμα του Πρόγιου
Διαιτητής της αναμέτρησης ορίστηκε ο Διαμαντόπουλος, που ήταν διεθνής και εγγυόταν ότι δεν θα υπήρχε αδικία εις βάρος του ΠΑΟΚ. Από το πρώτο σφύριγμά του, οι παίκτες των δύο ομάδων βρήκαν αντίπαλο τον ισχυρό άνεμο, που σήκωνε ένα σύννεφο σκόνης πάνω από τον αγωνιστικό χώρο και τους δυσκόλευε ακόμη και να δουν την πορεία της μπάλας. Από αυτές τις συνθήκες, όμως, κερδισμένος βγήκε ο Παναθηναϊκός.

Στο 24’ ο Κουρτζίδης που βρισκόταν μπροστά από τους αμυντικούς του Παναθηναϊκού και πίσω από το κέντρο του γηπέδου, απομάκρυνε τη μπάλα προς την περιοχή του ΠΑΟΚ. Η μπάλα πήρε περίεργη τροχιά και ο τερματοφύλακας Λάκης Πρόγιος επιχείρησε επέμβαση. Σύμφωνα με την περιγραφή της εφημερίδας ‘Πρωινή ώρα’ «η σφαίρα του ξεφεύγει και εισέρχεται στα δίχτυα. Ο φιλότιμος γκολκίπερ ξεσπά σε κλάματα». Επτά λεπτά αργότερα ο Παναθηναϊκός πέτυχε και δεύτερο γκολ με τον Βαγγέλη Πανάκη. Ο ΠΑΟΚ που δεν κατάφερε να ξεπεράσει την απώλεια του Κουιρουκίδη, δεν κατάφερε να απαντήσει.

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ανιαρό, σύμφωνα με τις περιγραφές των εφημερίδων, με τον άνεμο να καταστρέφει τις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών. Το μόνο αξιοσημείωτο ήταν οι αποβολές των Πετρόπουλου (μετέπειτα προπονητή του ΠΑΟΚ) και Δουκάκη για αψιμαχία.

Οι συνθέσεις των δύο ομάδων:
Παναθηναϊκος: Χάλαρης, Αγγελόπουλος, Κουρτζίδης, Καζάκος, Λινοξυλάκης, Νεμπίδης, Ασημακόπουλος, Φωτεινός, Ζιέμης, Πετρόπουλος, Πανάκης.

ΠΑΟΚ: Πρόγιος, Κεμανίδης, Γερούδης, Καλογιάννης, Χασιώτης, Δουκάκης, Τσίντογλoυ, Καραφουλίδης, Γεντζής, Παπαδάκης, Κιουρτζής.

Για αρκετούς μήνες μετά τον τελικό, στα στέκια των φίλων του ΠΑΟΚ κυριαρχούσαν δύο ερωτήματα. Τι θα γινόταν αν αγωνιζόταν ο Κουιρουκίδης και… αν δε φυσούσε;