Λίνο και Βούκιτς στην εφηβεία

Ωστόσο, το λέει η καρδιά τους και καταθέτουν διαπιστευτήρια με κάθε ευκαιρία. Ο ένας είναι ο Λίνο και ο άλλος ο Βούκιτς, που περνούν αγωνιστική εφηβεία διαρκείας...

Έχοντας παίξει ένα φουλ 90λεπτο σε υψηλή ένατση στο ματς με την Μπενφίκα, ο λατρεμένος Μπαρμπα –Λίνο, ήταν στο πρώτο μέτριο πρώτο μέρος της ομάδας ο πλέον κεφάτος παίκτης ομάδας. Άντεξε για μια ώρα πριν γίνει αλλαγή, άδειος και στεγνός από δυνάμεις. Οι λέξεις έχουν τελειώσει για τον συμπαθέστατο Βραζιλιάνο. Έτρεχε να δημιουργήσει, να κόψει, να μοιράσει, να καλύψει χώρους.

Το έχω ξαναγράψει και μου το είπε ακροατής αλλά είναι τόσο πετυχημένο: «Ο Λίνο πρέπει να είναι ο μόνος μαύρος που λέει ψέματα για την ηλικία του όχι προς τα κάτω, αλλά προς τα πάνω προσθέτοντας χρόνια».

Αν δεν ξέρεις ότι απέναντι βλέπει τα 40, τον κάνεις για πολύ πολύ νεότερο που τα δίνει όλα για να καθιερωθεί. Δικαίως λοιπόν αποθεώνεται από όλο το γήπεδο σε κάθε του παρουσία με το «Λίνοοο Λίνοοο». Ένα φόβο μήπως και «κλατάρει» τον έχω βέβαια και φαντάζομαι πως προφανώς το τιμ των γυμναστών έχει το νου του και διαχειρίζεται αναλόγως την κατάσταση.

Ο άλλος που επίσης τα' χει τα χρονάκια του και ξεχειλίζει από ποιότητα, είναι ο Βούκιτς. Μπαίνει στο δεύτερο ημίχρονο και βλέπεις από την αρχή ότι δεν πρόκειται να συμμορφωθεί με την ισοπαλία που ισοδυναμεί με ήττα. Κυνηγάει την κάθε φάση και δίνει άλλη αύρα και ώθηση στην ομάδα. Στο πρώτο γκολ παίρνει την πάσα πάρε-βάλε του Τζαβέλα και με ένα απλό άγγιγμα την στέλνει εκεί που πρέπει. Η ομορφιά του απλού. Η τέχνη του απέριττου.

Ο Παρτιζάνος έχει βέβαια αν χρειαστεί και ρεπερτόριο με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο σκοράρισμα. Θυμίζω, είναι αυτός που στο εντός έδρας ματς με τον Πλατανιά, είχε περάσει την μπάλα πάνω από τον αμυντικό-άγαλμα και πριν σκάσει η μπάλα στο έδαφος ζωγράφισε το ωραιότερο γκολ της σεζόν.

Πέρα από το αγωνιστικό, ο Βούκιτς είναι υπόδειγμα και σε ότι αφορά στην συμπεριφορά του. Μπαίνει όποτε τον χρειαστούν και για όσο τον χρειστούν.

Το σίγουρο είναι ότι ο ο Ιβάν που επέμεινε προσωπικά για τον Σέρβο δικαιώνεται πανηγυρικά. Και το ερώτημα που τίθεται κάθε φορά είναι τι πράγματα θα έκανε αυτός ο παίκτης στα 28-30 του.

Το θέμα επίσης είναι ο ΠΑΟΚ να βρει κι άλλους «Βούκιτς». Και πλέον με τη δύναμη που του δίνει οικονομικά ο Ιβάν να τον φέρει όντως στα 28 του στον ΠΑΟΚ.

Όσο για τον Κάτσε. Περίμενε καιρό μετά το σοβαρό του ατόπημα και την επιστροφή του, να σκοράρει και να μπορέσει να ευχαριστήσει όχι μόνο αγωνιστικά, αφού σκυλιάζει σε κάθε ματς, αλλά και μέσα από τις δηλώσεις του τους πάντες που τον συγχώρεσαν και του έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία. Το κυνηγούσε καιρό αυτό το γκολ και θέλω να πιστεύω ότι η κίνηση του να φιλήσει τον Δικέφαλο στη φανέλα ήταν ειλικρινής.

Κωστής Τσατσαρός