Καντήλι που σιγοκαίει…

Ο τρόπος που ήρθε η εντός έδρας ήττα από τον Ολυμπιακό μαρτυρά πολλά περισσότερα για τις παθογένειες του ΠΑΟΚ.

Ότι ρεκόρ είχε το έχασε. Ότι σερί είχε, όλα τερματίστηκαν. Το αήττητο σταμάτησε στους 51 αγώνες στο Κλεάνθης Βικελίδης. Το σερί με τουλάχιστον ένα γκολ ολοκληρώθηκε στο ΟΑΚΑ στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Η ήττα από τον Ολυμπιακό ήταν η πρώτη στην Τούμπα σε αγώνα πρωταθλήματος από τον Μάιο του 2017 κι εκείνο το freak 2-3 με τον Παναθηναϊκό την τελευταία αγωνιστική των πλέι-οφ.

Ο ΠΑΟΚ απέτυχε να σκοράρει σε εντός έδρας παιχνίδι Super League για πρώτη φορά από τον ίδιο Μάιο και ένα παιχνίδι από τα ίδια πλέι-οφ με την ΑΕΚ. Ηττήθηκε σε επίσημο ματς από τον Ολυμπιακό, ξανά μετά από τρία χρόνια. Κοινώς, επιστρέφει σε μέρες 2017. Τότε που είχε ένα πρωτάθλημα και τρία κύπελλα λιγότερα. Σημειολογικά, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι μοιάζει με το κλείσιμο ενός τέλειου κύκλου. Θα μπορούσε...

Αφού πιάσαμε την σημειολογία, ας την συνεχίσουμε. Ο Ολυμπιακός του 2019-20 μοιάζει με τον ΠΑΟΚ του 2018-19. Καρμπόν. Το μυστικό του είναι η ατσάλινη δομή του. Δεν κάνει δώρα. Για να του βάλεις γκολ πρέπει να φτύσεις αίμα. Όσο δυσκολότερη η έδρα που έχει να παίξει, τόσο περισσότερο σκληρός γίνεται. Ακριβώς ότι έκανε κι ο ΠΑΟΚ πέρσι.

Ακόμα και το 0-1 της Τούμπας μοιάζει διαβολικά με το περσινό 0-1 του Καραϊσκάκης. Αμφότερα τα διπλά ήρθαν με ένα freak αυτογκόλ που δεν μπαίνει παρά μόνο σε βίντεο από bloopers. Αμφότερα από τρομερές κούρσες των δύο αριστερών μπακ. Πέρσι ήταν ο Βιεϊρίνια. Φέτος ο Τσιμίκας. Εκείνο το περσινό διπλό δημιούργησε μία ψυχολογική και βαθμολογική συνθήκη που δεν ανετράπη ποτέ στην ροή της χρονιάς. Το ίδιο ενδέχεται να γίνει και με αυτό το 0-1.

Το σκορ είναι μία πραγματικότητα. Έληξε 0-1 από μία τυχερή καραμπόλα, στην οποία 99 στους 100 παίκτες θα έκαναν το αντίθετο από τον Ραντζέλοβιτς -θα άφηναν την μπάλα να βγει κόρνερ. Θα μπορούσε κάλλιστα να λήξει 0-0 ή 1-1. Το γκολ της ισοφάρισης του Βαρέλα ακυρώνεται για μερικά εκατοστά σε μία φάση που στην πραγματικότητα ο Αφρικανός δεν συμμετέχει. Άκυρο στα δικά μου μάτια, αλλά συμπτωματικά άκυρο. Είτε 0-1, είτε 0-0, είτε 1-1, η εικόνα όμως δεν λέει ψέματα.

Ο ΠΑΟΚ ήταν ελλειμματικός. Και ήταν ελλειμματικός παρότι είχε πολλές ενεργειακές συνθήκες με το μέρος του. Είχε ένα γήπεδο που έβραζε, γεμάτο ως τα μπούνια, που προσπαθούσε να τον σπρώξει με κάθε τρόπο. Είχε έναν αντίπαλο που θα έπρεπε να είναι σκασμένος, πριν από 68 ώρες έπαιζε απαιτητικό ματς με την Άρσεναλ. Είχε το κίνητρο να κερδίσει και να προσπεράσει. Είχε την παράδοση με το μέρος του, τρία χρόνια δεν είχε χάσει από τον Ολυμπιακό. Έχασε όμως. Κι όχι μόνο έχασε. Δεν δημιούργησε σε κανένα σημείο την πεποίθηση ότι είναι καλύτερος στο γήπεδο.

Οι... ξένοι έχουν ένα τέλειο ρήμα για να περιγράψουν όταν μία ομάδα πνίγει τον αντίπαλο της με τα φυσικά της προσόντα. Outmuscle. Κι αυτό ακριβώς έπαθε ο ΠΑΟΚ. Ας τα πάρουμε ζώνη – ζώνη. Ο Σβιντέρσκι έμοιαζε σαν νάνος απέναντι σε Σεμέδο και Μπα. Το δίδυμο του Καμαρά με τον Γκιγέρμε έμοιαζε με δεκαθλητές απέναντι στους πιο... λάιτ Μίσιτς και Μαουρίσιο. Ο Μπίσεσβαρ μοιάζει δύο ταχύτητες κάτω από τον Βαλμπουενά σε αθλητικά προσόντα. Ο Ραντζέλοβιτς και ο Ελ-Αραμπί έβγαλαν την γλώσσα στα μπακ του ΠΑΟΚ. Ο Ολυμπιακός είχε τα μούσκουλα και τα πνευμόνια να πρεσάρει ψηλά και να βραχυκυκλώσει την κυκλοφορία του ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ δεν το είχε. Δεν μπορούσε να το κάνει, διότι δεν έχει τα κορμιά για να το κάνει. Ο πιο αθλητικός του παίκτης στην μπροστινή ζώνη (Λέο Ζαμπά) λείπει καιρό και ο Άκπομ ήρθε από τον πάγκο, όταν ο Ολυμπιακός είχε κλειστεί στο καβούκι του.

Η ήττα αυτή ότι κι αν γίνει στην συνέχεια της σεζόν είναι διδακτική για την επόμενη ημέρα. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται να γίνει ακόμα πιο αθλητικός, ακόμα πιο ταχυδυναμικός, ακόμα πιο σκληρός. Η ποιότητα και η φινέτσα δεν αρκεί.

Μία ακόμα απόδειξη; Ο Δικέφαλος είχε 12 κόρνερ, αλλά ούτε μίση κερδισμένη μάχη από αυτά. Ούτε μία επικίνδυνη κατάσταση. Τόσα φάουλ γύρω – γύρω και ούτε μία επικίνδυνη στιγμή. Το γκολ του Βαρέλα ουσιαστικά έρχεται από λανθασμένη απόκρουση του Μπουχαλάκη προς την εστία του.

Ο ΠΑΟΚ έχασε, αλλά ο συνολικός οργανισμός του κέρδισε. Ο κόσμος του δέχθηκε κόσμια και πολιτισμένα την ήττα κι έδειξε ότι ξέρει και να χάνει. Το γήπεδο έμοιαζε με εκκλησία σε σχέση με το επίπεδο τοξικότητας που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τις απανωτές προκλήσεις από παντού. Όσοι ανησυχούσαν ότι το PAOK TV θα κλείσει τα μάτια ή θα μεροληπτήσει στις αμφισβητούμενες φάσεις κατάπιαν την γλώσσα τους. Η κάλυψη ήταν ξανά υποδειγματική, ακόμα και σε φάσεις που δεν... βόλευαν τον γηπεδούχο. Μία νίκη του κανονικού ποδοσφαίρου. Με ξένο διαιτητή που σφύριξε ότι είδε, με VAR, χωρίς επιτροπές υποδοχής, χαλασμένες πόρτες, καφρίλες. Με αποδοχή της ανωτερότητας του νικητή.

Για τον ΠΑΟΚ τίποτα δεν τελείωσε. Τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, τις βρήκε όταν κανείς δεν τον υπολόγιζε, όταν τον υποτιμούσαν, όταν όλοι τον είχαν ξεγραμμένο. Έχει ακόμα 4 ραντεβού με τον Ολυμπιακό, οι διαφορές στο γήπεδο ανάμεσα τους είναι πολύ μικρότερες από αυτό που μαρτυρά το μεταξύ τους +5 αυτή τη στιγμή...