«Το όνειρο μου; Να ζήσω την ζωή μου…»

Η Κεάνι Αλμπάνεζ απαντάει σε όλα αποκλειστικά στο SDNA σε μια... διαφορετική συνέντευξη!
Με ρίζες από την Ισπανία, το Μεξικό και την Αμερική, η Κεάνι Αλμπάνεζ είναι μία από τις αθλητικές προσωπικότητες που σίγουρα δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. 'Έως τώρα τη θαυμάζαμε για το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της που τη συγκαταλέγει στα μεγαλύτερα ονόματα του γυναικείου μπάσκετ.

Μετά τη συνέντευξη όμως που παραχώρησε στο SDNA βλέπουμε... παραπέρα. Ένα κορίτσι που παρά το νεαρό της ηλικίας του, αλλάζει ήπειρο, για να αγωνιστεί και να ζήσει στη χώρα που από παιδί θαύμαζε τον πολιτισμό της. Η εξαιρετική σουτέρ θα μπορούσε να είναι Ελληνίδα αφού όπως δήλωσε λατρεύει τον ήλιο, την ελληνική κουζίνα και τον...καφέ!

Η απόφαση και η «τρέλα» των οπαδών

«Ήμουν πολύ... νευρική τότε, φοβισμένη θα έλεγα γιατί μετά το κολλέγιο δεν ξέρεις τι θα κάνεις, που θα είσαι... το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω κάπου. Τότε είχα ζητήσει από τον ατζέντη μου να πάω κάπου που θα έχει ζέστη, δεν με ένοιαζε που, αρκεί να ήταν ο καιρός σαν την Καλιφόρνια. Μου είπε πως βρήκε μια ομάδα στην Ελλάδα. Κοίταξα στο ίντερνετ για να δω ποιος είναι ο Παναθηναϊκός και είδα τους "τρελούς" οπαδούς τους, είδα τις καταπληκτικές εγκαταστάσεις και ήταν κάτι το εξαιρετικό για εμένα. Δεν βλέπεις αυτό το πάθος στην Αμερική όπως στην Ελλάδα, δεν είναι τόσο... παθιασμένοι» θυμάται για την απόφαση της να έρθει στην Ελλάδα.

Η ελληνική μυθολογία...
Τι σου ήρθε πρώτα στο μυαλό όταν συνειδητοποίησες πως θα βρεθείς στην Ελλάδα;

«Για να πω την αλήθεια, όταν σκέφτηκα ότι πάω στην Αθήνα, μου ήρθε στο μυαλό η Ελληνική μυθολογία, οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου, ο Ηρακλής, η Μέδουσα, και όλα αυτά τα οποία τα μαθαίνουμε στο σχολείο και μετά ο Παρθενώνας, γενικά η ιστορία περισσότερο».

Μπόρεσες τελικά να τον δεις τον Παρθενώνα;

«Ακόμα δεν έχω πάει! Ήμουν σχεδόν τρία χρόνια στην Αθήνα αλλά δεν πήγα ποτέ. Είναι λίγο κακό αυτό βέβαια αλλά τουλάχιστον τον έβλεπα όταν περνούσα από εκεί. Η κουλτούρα στην Ελλάδα όμως είναι καταπληκτική».

Οικονομική κρίση, πορείες και ρατσισμός
Γνώριζες όταν ήρθες ότι θα βρεις μια χώρα η οποία βρισκόταν υπό την σκέπη της οικονομικής κρίσης;

«Όχι! Δεν γνώριζα για την οικονομική κρίση και τα προβλήματα που έχει ο κόσμος στην Ελλάδα. Ήταν πολύ λίγα τα άρθρα στην Αμερική που μιλούσαν για το πρόβλημα που έχει ο κόσμος τώρα με την οικονομική κρίση...

Δεν με επηρέασε αυτό, όταν πήγα όμως στο κέντρο της πόλης για να κάνω ψώνια τότε κατάλαβα περισσότερα. Τα πάντα ήταν κλειστά γιατί ήταν σε εξέλιξη πορεία. Θυμάμαι να περπατάω στο κέντρο και να βλέπω κόσμο να διαδηλώνει, να είναι απογοητευμένοι με όλα αυτά που περνάνε, δεκάδες κόσμου να φωνάζει και εγώ τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Στη συνέχεια άρχιζα να καταλαβαίνω και να μαθαίνω περισσότερα για όλα αυτά και το πόσο δύσκολα περνούσε ο κόσμος στην Ελλάδα.

Πάντως ακόμα και εκείνη την ημέρα δεν ένιωσα φοβισμένη, γενικά στην Ελλάδα ένιωθα και νιώθω πάντα ασφάλεια και σε σχέση ακόμα και με την πόλη μου. Στην Αμερική γίνονται πολλά το τελευταίο διάστημα, όπως με το νέο πρόεδρο, κόσμος σκοτώνεται πολλές φορές στο δρόμο, αυτά όλα δεν τα ζω εδώ, όπως και οι φυσικές καταστροφές που ταλανίζουν την χώρα μου. Δεν βλέπω ρατσισμό στην Ελλάδα, νομίζω ότι η Ελλάδα είναι κοντά στην Αμερική σε αυτό, γιατί έχει δεκάδες τουρίστες και ο κόσμος είναι νορμάλ με αυτά. Προσωπικά και γενικά στο δρόμο δεν έχω δει ρατσισμό».

«Ήθελα να τους αποδείξω ότι κάνουν λάθος...»

Το μπάσκετ πως μπήκες στην ζωή σου;

«Ο πατέρας μου είναι προπονητής σε μπασκετική ομάδα, από τα έξι μου έμαθε το άθλημα! Πάντα ήμουν στο προπονητήριο μαζί του, είμαι το κορίτσι του μπαμπά! Από μικρή κατάλαβα ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου. Ξεκίνησα να παίζω με αγόρια όταν ήμουν μικρή. Ήμουν η μοναδική που έπαιζε μαζί τους αλλά δεν ήταν εύκολο... δεν μου έδιναν ποτέ πάσα, πότε όμως, ενώ ήθελα να κάνω περισσότερα στο παιχνίδι και αυτό με έβγαλε μεγάλο εγωισμό.

Ήθελα να τους αποδείξω ότι κάνουν λάθος... δεν με πίστευαν και όλο αυτό με έκανε να αγαπήσω το άθλημα και να κάνω μεγαλύτερη προσπάθεια. Τότε θυμάμαι πως είχα κλάψει που δεν μου έδιναν για ακόμα ένα παιχνίδι τη μπάλα και είχα πάει... τρέχοντας στον πατέρα μου. Τότε ο μπαμπάς μου είπε: "Μην περιμένεις τίποτα από κανέναν στη ζωή σου. Μην περιμένεις να σου δώσουν πάσα. Κάνε κάτι μόνη σου, τρέξε να πάρεις το ριμπάουντ, προσπάθησε να κλέψεις την μπάλα, κάνε κάτι μόνη σου".

Ποτέ δεν αμφέβαλε για εμένα ο πατέρας μου, ήξερε ότι θα το κάνω, μόνο το πόσο σύντομα θα γίνει αυτό δεν ήξερε. Αυτό νομίζω είναι κάτι που πήρα στη ζωή μου, δεν περιμένω ποτέ κάποιον, θα δώσω τον αγώνα μου και ότι κάνω, θα το κάνω με το 100% της ψυχής μου».

«Αυτό είναι το όνειρο μου...»

Πλέον είσαι στον άθλημα που αγαπάς, το μεγάλο σου όνειρο ποιο είναι;

«Παλιά το όνειρο μου ήταν να παίζω στο WNBA, τώρα όμως θέλω να ζω την ζωή μου και να νιώθω ότι έχω και μπάσκετ αλλά και αληθινή ζωή. Οι γονείς μου λένε "γιατί δεν πας να δοκιμάσεις κάπου αλλού;" και τους απαντάω "μπορεί να μην έχω κάνει κάτι τεράστιο ακόμα στην αθλητική μου καριέρα, αλλά έχω δημιουργήσει μια καταπληκτική ζωή. Νιώθω ότι έχω μια όμορφη ζωή εδώ. Γιατί να πάω να παίξω για παράδειγμα στην Ρωσία; Θα πάρεις μεγαλύτερο συμβόλαιο αλλά θα παγώσεις ολόκληρος! Τώρα κάθεσαι εδώ βλέπεις την θάλασσα, απολαμβάνεις τους φίλους σου με ένα καφέ, ζεις....

Όταν αποφοίτησα ένιωθα πως μου ανήκει ο κόσμος, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, ήμουν χαρούμενη, ενθουσιασμένη για όλα αυτά που είχα μπροστά μου να κάνω. Τώρα, νιώθω πιο ανεξάρτητη, άλλαξα χώρα, άλλαξα ζωή, γνώρισα καινούργιο κόσμο, καινούργιος φίλους, νέες εικόνες, όλα. Ήταν μια τεράστια ευκαιρία για μένα. Έχω μεγάλη οικογένεια, εγώ είμαι η μεγαλύτερη από τα πέντε αδέρφια που είμαστε. Η αδερφή μου είναι 21 και μόλις γέννησε το μωρό της και έχω και τρία αδέρφια. Ο πατέρας μου είναι μισός Ισπανός και μισός Μεξικανός, ενώ η μητέρα μου είναι από την Αμερική».

«Αγωνίστηκα μπροστά σε 20.000 κόσμο»

Ποια είναι η μεγαλύτερη σου αθλητική στιγμή;

«Συμμετείχα σε ένα εθνικό τουρνουά και εγώ ήμουν μέλος της ομάδας που αντιμετώπισε την ομάδα του Τένεσι, η οποία ήταν πολύ ιστορική, μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ. Κερδίζαμε, λοιπόν, με 20 πόντους διαφορά, ήταν ένα από τα κορυφαία παιχνίδια στη ζωή μου, ήταν ένας αγώνας που προβαλλόταν στον εθνικό κανάλι και είχε μεγάλη προβολή. Σκεφτείτε ότι στο γήπεδο ήταν παραπάνω από 20 χιλιάδες οπαδοί. Ήταν η κορυφαία μου στιγμή σε όλη την μπασκετική μου ιστορία στο κολέγιο, κερδίζαμε κάναμε κάτι κορυφαίο, αλλά στη συνέχεια έπεσε η απόδοση μας και δεν τα καταφέραμε...».

Ο ΠΑΟΚ και η... Τούμπα

Για τον ΠΑΟΚ τι πληροφορίες είχες πριν έρθεις στην Θεσσαλονίκη;

«Ξεκίνησα να βλέπω ποδόσφαιρο όταν ήρθα στην Ελλάδα (σ.σ. γέλια). Δεν ξέρω τις θέσεις, δεν είμαι μεγάλη οπαδός, αλλά αρχίζει να μου αρέσει. Τα τελευταία τρία χρόνια ο ΠΑΟΚ τα πηγαίνει καλά και είχα δει αρκετά παιχνίδια. Ένα από τα πλάνα μου είναι να πάω στην Τούμπα! Θέλω να δω από κοντά την ατμόσφαιρα, είναι άλλο να το βλέπεις από μια... τηλεόραση».

Το... σοκ με το Παλατάκι

«Η πρώτη μου αντίδραση όταν μπήκα στο Παλατάκι, έπαθα... σοκ. Η ομάδα έχει τον καλύτερο εξοπλισμό σε σχέση με τις ομάδες που αγωνίστηκα στην Ελλάδα. Έδειξα σε φίλους μου το γήπεδο, το γυμναστήριο, το γήπεδο που υπάρχει κάτω από το κεντρικό στο Παλατάκι. Όταν έπαιξα πρώτη φορά κόντρα στον ΠΑΟΚ, δεν είχε καθόλου κόσμο, δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό γιατί έβλεπα στο ποδόσφαιρο και στο αντρικό μπάσκετ ότι είχε αρκετό και παθιασμένο κοινό. Αυτό είναι κάτι που θέλω να αλλάξω, θέλω να κάνω τον κόσμο του ΠΑΟΚ να έρθει και να μας στηρίξει, δύσκολος στόχος, αλλά αυτό θέλω! Κάθε χρόνο θέλω να είμαι όσο πιο κοντά γίνεται στο πρωτάθλημα. Πάντα υπάρχει πρόοδος. Πρώτα θέλω να κερδίσουμε τους αγώνες του Κυπέλλου και μετά να κοιτάμε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Έχουμε καλό σύνολο στον ΠΑΟΚ. Στα χρόνια που είμαι στην Ελλάδα και όπου έπαιξα, πάντα ήμασταν στην 2η θέση. Όταν είσαι σε μια ομάδα, δείχνεις σεβασμό στον κάθε έναν που έρχεται για να σε στηρίξει, να σε χειροκροτήσει».

Η φέτα, τα fast food και...

Πλέον είσαι αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, οπότε θα πρέπει να έχεις αγαπήσει και την ελληνική κουζίνα...

«Όταν ήρθα στην Ελλάδα είχα ένα φούρνο δίπλα στο σπίτι όπου δεν μπορούσα να αντισταθώ. Γενικά το φαγητό εδώ είναι καταπληκτικό, πρέπει να έβαλα περίπου 10 κιλά όταν ήρθα! Η ποιότητα του φαγητού εδώ είναι εξαιρετική, υπάρχουν δεκάδες μαγειρευτά φαγητά εδώ και ο κόσμος δεν είναι τόσο συνδεμένος με το fast food όπως στη Αμερική. Το αγαπημένο μου είναι τα γεμιστά, οι κολοκυθοκεφτέδες και εννοείται με φέτα, πάντα, πολύ φέτα! (σ.σ. γέλια)».

Καφές, μια συνήθεια που δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί...

Να φανταστώ πως πλέον έχεις γίνει μια... οπαδός και εσύ του καφέ;

«Για να είμαι ειλικρινείς, μπορεί να ήπια καφέ 1-2 φορές στο κολλέγιο, δεν είναι κάτι συνηθισμένο στην Αμερική. Από την ημέρα που ήρθα, άρχισα και τώρα αν δεν πιω καφέ κάθε πρωί δεν μπορώ να ξυπνήσω! Είναι δέκα φορές καλύτερος από έναν καφέ στην Καλιφόρνια αλλά και δέκα φορές πιο φθηνός. Είναι μέρος της ζωής μου πλέον, ακόμα και όταν βρέθηκα στην πόλη μου τα Χριστούγεννα, έλεγα τους δικούς μου θέλω καφέ! Ο πατέρας μου στο γυμναστήριο που δουλεύει βρήκε έναν έλληνα ο οποίος φορούσε φανέλα του Διαμαντίδη, δεν άργησαν να γνωριστούν και του είπε πως χρειάζομαι καφέ για την κόρη μου (σ.σ. γέλια)».

Ο αγαπημένος σου Έλληνας τραγουδιστής;

«Ο Βέρτης! Επίσης μου αρέσουν πάρα πολύ τα τραγούδια του Παντελίδη, θυμάμαι ακόμα εκείνες τις ημέρες που έφυγε από την ζωή...».

Το αγαπημένο σου κομμάτι;

«Κοριτσάκι μου... αστεράκι μου (σ.σ. γέλια). Με βοηθάνε πάρα πολύ τα τραγούδια στο να μάθω τις ελληνικές λέξεις καλύτερα».

Οι αγαπημένοι σου Έλληνες μπασκετμπολίστες τώρα;

«Έχω δυο αγαπημένους τώρα. Τον Σλούκι Λουκ και τον Πρίντεζη! Παρακολουθούσα τους πρόσφατους αγώνες της Εθνικής Ελλάδας και αυτοί δυο μου άρεσαν αρκετά στο παιχνίδι τους».

Και στην Αμερική;

«Ήταν ο Κόμπι Μπράιντ!».

Ο Τζόρνταν όχι;;;

«Ο Τζόρνταν είναι ο... Τζόρνταν! Είναι μια κατηγορία μόνος του!».

Να φανταστώ πως υποστηρίζεις τους...;

«Φυσικά τους Λος Άντζελες Λέικερς! Το γήπεδο είναι μια ώρα μακριά από το σπίτι μου, οπότε δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο. Θα επιστρέψουν στην κορυφή, θα το δεις!».