Απτή απόδειξη βελτίωσης...

(41' Πέλκας, 72' Σαχόφ – 46' Γιακουμάκης) στο άδειο από θεατές Καυτανζόγλειο. Για τον κάτοχο του περσινού τροπαίου, ήταν πάρα πολύ σημαντικό τη δεδομένη χρονική στιγμή να φτάσει σ' ένα θετικό αποτέλεσμα πετυχαίνοντας να το συνδυάσει με μια καλή εμφάνιση, πειστήριο της προσπάθειας που καταβάλεται για βελτίωση σε όλα τα επίπεδα. Και τα κατάφερε – τουλάχιστον – ως προς το ήμισυ, καταφέρνοντας να ξεπεράσει διάφορα εμπόδια που μέχρι τώρα δυσκολευόταν σημαντικά να το κάνει.

Δίχως κανείς να μεγαλοποιεί τη δυναμική του αντιπάλου, δίχως κανείς να παραγνωρίζει τις αρκετές αλλαγές που είχαν οι Βοιωτοί στη σύνθεσή τους, αλλά έχοντας κατά νου πως έπαιζαν και δίχως το παραμικρό άγχος και πίεση, αφού σ' έναν τέτοιο αγώνα μόνον να κερδίσουν κάτι είχαν, ο Ραζβάν Λουτσέσκου κι οι ποδοσφαιριστές τους πήραν αρκετά σημεία. Κι αυτό γιατί ο «Δικέφαλος» είχε αλλαγή σχηματισμού (σ.σ. μπορεί να παρουσιάστηκε ως 4-2-3-1 αλλά στην πράξη περισσότερο 4-4-2 ήταν με τον Μπίσεσβαρ στο πλάι του Κουλούρη, τους Τσίμιροτ – Μουρίτσιο υποστήριξη πίσω τους και τους Πέλκα – Λημνιό στην ίδια ευθεία αριστερά και δεξιά αντίστοιχα, κάτι που φαινόταν έντονα σε συνθήκες άμυνας) κι ανταποκρίθηκε θετικά, αρκετά διαφορετικά πρόσωπα στο αρχικό σχήμα σε σχέση με την περασμένη Κυριακή, επτά συνολικά (σ.σ. μ' εξαίρεση τους Ρέι, Μάτος, Τσίμιροτ, Μπίσεσβαρ), πραγματοποίησε το καλύτερο φετινό του ημίχρονο κι αντέδρασε στη – σχετικά – γρήγορη ισοφάριση της ομάδας του Ζοζέ Ανιγκό.

Ολοκλήρωσε το πρώτο ημίχρονο με κατοχή 78%-22%, ενώ παρόμοιο ήταν και το τελικό στατιστικό σ' αυτήν την κατηγορία, έκανε είκοσι δυο τελικές και δέχτηκε μόνον μια, από την οποία προήλθε και το γκολ των αντιπάλων. Βρήκε χώρο για το ντεμπούτο του Ζαμπράνο, για να δώσει χρόνο κι αγωνιστικό ρυθμό σε Μαλεζά, Δεληγιαννίδη, Μαουρίτσιο, Κουλούρη και για πρώτη φορά έβγαλε αποτελεσματική ορμή στο παιχνίδι του, απέδωσε συνδυαστικό ποδόσφαιρο κι αν οι ποδοσφαιριστές του ήταν πιο αποτελεσματικοί στην τελική προσπάθεια το σκορ θα ήταν κατά πολύ διαφορετικό. Να σημειωθεί πως απώλεσαν και πέναλτι, το οποίο κέρδισε ο Μαουρίτσιο στο 40' σε έξοδο του Ναμάσκο αλλά απέτυχε να μετουσιώσει σε γκολ ο Πέλκας. Ενας Πέλκας πάντως, που μαζί με τους Δεληγιαννίδη και Λημνιό στο πρώτο σαρανταπεντάλεπτο ήταν χάρμα ιδέσθαι. Ηταν αυτοί που με την ενέργεια που απέρρεαν, την κινητικότητα, τη διεισδυτικότητα και το καλώς εννοούμενο θράσος προσέδωσαν στο παιχνίδι της ομάδας τους στοιχεία που έλειπαν καιρό τώρα.

Μια και ο λόγος για τα νέα πρόσωπα, ήταν απόλυτα εμφανής η έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού σε Ζαμπράνο και Μαουρίτσιο. Ο πρώτος έδειξε στοιχεία του, ειδικά αυτό που τον χαρακτηρίζει με το να βγαίνει πρώτος πάνω στην μπάλα προ του αντιπάλου του, ενώ διαθέτει και την ικανότητα να «κουβαλάει» την μπάλα λίγα μέτρα έξω από την περιοχή ξεκινώντας το παιχνίδι της ομάδας του δημιουργικά με ασφαλή μεταβίβαση. Ο Βραζιλιάνος από την άλλη, μπορεί και κάνει «αθόρυβη» δουλειά, όμως για τα δεδομένα του έχει σημαντικά περιθώρια βελτίωσης κι αυτό οφείλεται στην απουσία αγώνων στα πόδια του. Ταχύς, δυναμικός, με ουσία στο παιχνίδι του, θέλει λίγο χρόνο ακόμη για να βρεθεί καλύτερα με τους συμπαίκτες του αλλά και το αντίστροφο. Ο Δεληγιαννίδης έδωσε και μια νέα προοπτική για το αριστερό άκρο της άμυνας, πέραν των Λέοβατς – Λεβέκ, μένοντας στο τέλος από δυνάμεις, για τον ίδιο λόγο με τους περισσότερους ... νέους αυτής της αναμέτρησης.

Για τον Λημνιό, ότι και να πει κανείς είναι λίγο. Δεν ήταν μόνον η δημιουργικότητά του, οι συνεργασίες που έβγαλε αλλά κι η μαχητικότητα μέχρι τέλους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα φάση στα τελευταία λεπτά του αγώνα με αντεπίθεση του Λεβαδειακού και τον νεαρό μεσοεπιθετικό του ΠΑΟΚ να επιστρέφει πρώτος για να τον ανακόψει. Στο 62' Βιεϊρίνια και Σαχόφ αντικατέστησαν τους Πέλκα και Μαουρίτσιο αντίστοιχα. Ειδικά ο Ουκρανός, που τον τελευταίο καιρό έμεινε διαδοχικές φορές εκτός αποστολής, επέδειξε ζήλο, εγωϊσμό και διάθεση να (απο)δείξει, κάτι που το κατάφερε και με το παραπάνω με την εν γένει παρουσία του που είχε ως επιστέγασμα το νικητήριο γκολ της ομάδας του. Στο 72' πέρασε ως αλλαγή κι ο Ελ Καντουρί αντί του Μπίσεσβαρ. Αν συνυπολογίσει κανείς πως ο «Δικέφαλος» είχε ταυτόχρονα στην ίδια ενδεκάδα τον Μαροκινό μαζί με τους Ζαμπράνο, Μαλεζά, Σαχόφ γίνεται ευρύτερα αντιληπτό πως πλέον διαθέτει την πολυτέλεια να προσαρμόζει το παιχνίδι του και στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών του, που στην προκειμένη περίπτωση είναι – και – το ύψος. Απλά θέλει πολύ δουλειά και στα στημένα. Ο Κουλούρης κατέβαλε σκληρή προσπάθεια, έδωσε πολλές μάχες, μετείχε σε άλλες τόσες φάσεις, όμως ήταν άστοχος και στον επιθετικό αυτό ... κοστίζει.

Πάντως πήρε και ... μαθήματα, όπως τ' ότι ανεξαρτήτου αντιπάλου η δυσκολία κάθε αγώνα θα είναι μεγάλη μέχρι να την κάμψει η ίδια η ομάδα. Ελαβε μάθημα συγκέντρωσης, καθώς και αυτήν έπαιξε το ρόλο της στην (αν)αποτελεσματικότητα στην επίθεση, ενώ κόστισε στη φάση της ισοφάρισης με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Μια στιγμή χαλάρωσης, ένας κακός υπολογισμός (σ.σ. του Μάτος συγκεκριμένα) έδωσε την ευκαιρία στον Γιακουμάκη να αλλάξει πρόσκαιρα τις ισορροπίες του αγώνα. Κι ακολουθούν αντίπαλοι με πολύ μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας όπου δεν επιτρέπεται το παραμικρό λάθος. Σ' αυτό βασική παράμετρος αποτελεί η πειθαρχία, εντός κι εκτός γραμμών. Από αυτήν υπήρξε μια ένδειξη πως μπορεί να παρέκκλινε ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης. Ωστόσο επειδή τα φαινόμενα απατούν, πρώτα θα δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις εντός της ομάδας κι ακολούθως θα βγουν τα όποια συμπεράσματα. Συνεπώς ας μην προτρέχει κανείς να προβεί σε συμπεράσματα.

Οπως και να 'χει ήταν ένας αγώνας στον οποίον δόθηκαν βάσιμοι λόγοι αισιοδοξίας. Αν αυτοί θα υποστηριχτούν στην πράξη μελλοντικά είναι κάτι που θα φανεί στο άμεσο μέλλον. Ηταν σημαντική η ευκαιρία που πήραν όσοι αγωνίστηκαν κι έδειξαν ότι αξίζουν και ταυτόχρονα είναι πολύ σημαντικό για όσους δεν πήραν χρόνο συμμετοχής να γνωρίζουν πως έχουν δυνατό ανταγωνισμό. Ολα αυτά μαζί συγκροτούν χαρακτήρα ομάδας που είναι άκρως απαραίτητως για κομβική χρονιά σε όλα τα επίπεδα. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους ....