Ο ΠΑΟΚ, ο μύθος του Syracuse και το... Τρις εξαμαρτείν!

Το κοινό του ήταν πάντα απαιτητικό. Καθισμένο στην πρώτη σειρά της κερκίδας μελετούσε προσεχτικά κάθε του κίνηση. Το ίδιο και στις αποκαλούμενες… ελεύθερες ώρες, τις οποίες επέλεγαν να περνάμε μαζί στο παρκέ. Ο Χάουαρντ λίγο έξω από το τρίποντο, στο φτερό, τού έδινε πάσα. Ο Μέλβιν έπαιρνε το ριμπάουντ. Ο Μάικ κρατούσε στατιστική. Ο Μπράντον στην κορυφή της ρακέτας σούταρε. Ήταν 22 χρονών, αλλά έμοιαζε να είναι και πάλι τριών, όταν ο ήχος της μπάλας τον έκανε να πετάγεται από τον ύπνο του και να τρέχει στην αυλή.

«Είτε ήταν πέντε το πρωί, είτε μία το βράδυ το παιχνίδι τους ήταν το ίδιο. Έκαναν ντρίμπλες, σούταραν κι έπαιζαν μεταξύ τους στην μπασκέτα που είχαμε στο γκαράζ», διηγείται η Ντέμπι, που ήθελε και τα… έπαθε. Ο Μπράντον Τρις είναι ο μικρότερος της οικογένειάς. Χρειάστηκε να μεγαλώσει αρκετά, πριν κερδίσει για πρώτη φορά τον τέσσερα χρόνια γηραιότερο Μέλβιν και τον εφτά χρόνια γηραιότερο Μάικ. Μέχρι την ηλικία των 15 ετών δεν είχε κανένα πρόβλημα με κανέναν από τους δύο!
Το άρθρο συνεχίζεται μετά τη διαφήμιση

«Τον γαλουχήσαμε καλά. Τόσο καλά, που ανεξαρτήτως τι μας έλεγαν, εμείς γνωρίζαμε. Γνωρίζαμε ότι θα παίξει σε ένα πολύ καλό κολέγιο», θα πει ο Μάικ που ήταν υπεύθυνος μαζί με τον αδερφό τους για τις περιορισμένες ώρες… ύπνου του μικρού. «Εκεί που έκλεινε τα μάτια του, εκεί τον έβλεπες να τρέχει έξω μόλις άκουγε φασαρία», θυμάται ο πατέρας του, Μέλβιν, σε μια οικογένεια που το μπάσκετ ήταν πάντα επιλογή και προτεραιότητα. Το γήπεδο ήταν άλλοτε στο πάρκο, άλλοτε στο κοντινό σχολείο, άλλοτε στην εβραϊκή κοινότητα και όταν δεν υπήρχε άλλη λύση, το σπίτι.

Και, φυσικά, υπήρχε και ο Χάουαρντ. Ο θείος του Μπράντον. Εκείνος που έκανε τη σπουδαιότερη καριέρα στο μπάσκετ, έστω κι αν όλοι τους πέρασαν από τις κολεγιακές ομάδες τους. Ο Χάουαρντ ήταν ο πρώτος στο Syracuse University. Και από το 1987 περίμενε τη στιγμή που θα ξόρκιζε τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες. Δαίμονες που γεννήθηκαν τη στιγμή που ο Κιθ Σμαρτ ευστοχούσε στην εκπνοή του τελικού και χάριζε τον πανεπιστημιακό τίτλο στην Ιντιάνα.

«Δεν έχω δει ακόμα το κινητό μου, όμως είμαι σίγουρος ότι μου έχει στείλει μήνυμα», έλεγε ο Μπράντον το 2013, όταν η οικογένεια Τρις ξόρκισε την κατάρα. Οι «πορτοκαλί» είχαν κερδίσει την Ιντιάνα 16 χρόνια μετά και την είχαν αποκλείσει από τα ημιτελικά της ανατολικής περιφέρειας. «Όταν έφτασα στο κολέγιο, κυριολεκτικά άκουγα κόσμο να με φωνάζει Χάουαρντ», έλεγε γελώντας ο νέος παίκτης του ΠΑΟΚ. «Τώρα θα με φωνάζουν θείο του Μπράντον και δε θα είναι πλέον εκείνος ο ανιψιός του Χάουαρντ», συμπλήρωνε ο πρώτος διδάξας στην οικογένεια και εκείνος που συμβούλευε τον Τρις σε κάθε βήμα της πορείας του. Από το γυμνάσιο κιόλας, όταν όλοι άρχισαν να μιλάνε για εκείνον…

«Δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο»

Ο Μπομπ ΜακΚίνεϊ ήταν ο προπονητής του στο γυμνάσιο. Ένας προπονητής που συχνά έμπλεκε σε περιπέτειες επειδή είχε την εμμονή να… παίζουν οι καλύτεροι στην ομάδα. Χρειάστηκε να έρθει σε κόντρα με τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων στο σχολείο Jamesville-DeWitt επειδή άφηνε τον Μπράντον να παίζει σε μεγαλύτερη από την ηλικία του ομάδα και ως εκ τούτου να… τρώει χρόνο από τα υπόλοιπα παιδιά.

«Μου μίλησαν πρώτη φορά για τον Μπράντον όταν πήγαινε τρίτη τάξη. Τρίτη. Μου έλεγαν πρέπει να δεις αυτόν τον Τρις. Είναι χαρισματικός. Έλεγαν ότι μπορούσε εύκολα να παίξει με παιδιά της έκτης ή της εβδόμης τάξης». Ο Μπομπ θα αντιλαμβανόταν γρήγορα ότι δεν ήταν υπερβολές όσα του έλεγαν. Είχε τον Μπράντον από κοντά και σύντομα πέρα από το ταλέντο του, αντιλήφθηκε ότι είναι εξαιρετικός χαρακτήρας.

Στα 26 του χρόνια ελάχιστες φορές έχει πιει αλκοόλ, ελάχιστες φορές έχει ξενυχτήσει και καμία εξ αυτών σίγουρα δεν έγινε στο κολέγιο. Είναι εσωστρεφής χαρακτήρας, απέφευγε τα πάρτι με αλκοόλ, του αρέσει να χορεύει, να γράφει και το κρυφό του ταλέντο είναι η ζωγραφική, κυρίως σε μορφή σκετς. «Το σημαντικότερο για μένα είναι πως μεγάλωσε κι έγινε ένας εξαιρετικός άνθρωπος», υπερθεματίζει ο πατέρας του, ο οποίος όταν χρειάστηκε έσωσε την καριέρα του παιδιού του.

Από εξώφυλλο, τεμπέλης!

Το κινητό του χτυπούσε σαν τρελό. Ξανά και ξανά και ξανά. «Πού είσαι;». «Γιατί δεν έχεις έρθει;». «Σε λίγο ξεκινάμε». «Πάλι άργησες ρε μαλ…». Ο Μπράντον Τρις είχε πίσω μια αξιοπρόσεχτη παρουσία στο γυμνάσιο παρά τον σοβαρό τραυματισμό στα 15 του χρόνια και μια σπουδαία υποτροφία στο κολέγιο. Έπαιξε τέσσερα χρόνια στο Syracuse με εξαιρετικά νούμερα, όμως απέτυχε να γίνει ντραφτ. Έγινε πρωτοσέλιδο στο Sports Illustrated το 2012, έπαιξε τέσσερις φορές στο «Sweet Sixteen» και το 2013 έπρεπε φύγει μακριά από το σπίτι του. Η δυσκολότερη διαδικασία που επέβαλλε ποτέ τον εαυτό του.  

«Έφτασα εκεί και ψυχικά δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος. Αργούσα στις προπονήσεις, δεν ξυπνούσα το πρωί και στην πραγματικότητα δεν ήμουν καν εκεί. Ήμουν τελείως ασυνεπής, όλα μου έμοιαζαν διαφορετικά», διηγείται για τους πρώτους τρεις μήνες στο Τρέντο, όπου βρήκε το πρώτο του συμβόλαιο. Τον Νοέμβριο ήταν έτοιμος να αφήσει τη Βόρεια Ιταλία και την Α2 κατηγορία και να επιστρέψει στο σπίτι του. Το τι θα έκανε μετά, τον άφηνε αδιάφορο. Του αρκούσε να είναι ξανά με την οικογένειά του.

Το πράγμα πήγε… ανάποδα. Το βουνό έγινε Μωάμεθ και ο πρεσβύτερος Μέλβιν ανέλαβε δράση. «Ποτέ δεν εγκαταλείπεις κάτι που ξεκίνησες. Υπέγραψες ένα συμβόλαιο και θα κάνεις ό,τι πρέπει για να το τιμήσεις. Στη διαδρομή της ζωής του, αυτή η εμπειρία θα σου κάνει καλό». Ο πατέρας Τρις ταξίδεψε στην Ιταλία για να δει από κοντά την κατάσταση. Εκτίμησε τον προπονητή του, εκτίμησε τους συμπαίκτες του γιου του και αντιλήφθηκε πως ο μοναδικός φταίχτης ήταν ο Μπράντον.

«Αν κάθεσαι σπίτι δεν πρόκειται να αλλάξει η κατάσταση. Πρέπει να γνωρίσεις τον κόσμο που συναναστρέφεσαι και να γίνεις μέλος της ομάδας σου», του είπε πριν φύγει και όλα άλλαξαν. «Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είπα «αγόρι μου, πρέπει να ωριμάσεις. Άρχισα να μαγειρεύω και να γίνομαι υπεύθυνος». Όταν ο Μέλβιν θα επισκεπτόταν το γιο του ξανά τον Μάρτιο, θα έβλεπε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. «Σε κάθε του πρόταση έβαζε το «εμείς». Η ομάδα του είχε γίνει η οικογένειά του».

Η Τρέντο του Τρις και του Πάσκολο ανέβηκε στην Α1 για πρώτη φορά στην ιστορία της και τα επιτεύγματα του Μπράντον (σ.σ. σημείωσε 43 πόντους σε έναν εκ των τελικών για την άνοδο) έφεραν μια νέα πρόκληση. Η πρωτεύουσα, η Ρόμα, το Eurocup και μια τρελή κι απαράδεχτη ιστορία.

25 Ιανουαρίου του 2015. Στην αναμέτρηση με τη Ρέτζια Κασέρτα ο Μπράντον Τρις θα παίξει 19 λεπτά. Θα χτυπήσει στη διάρκεια της αναμέτρησης στο γόνατό του και το συναίσθημα θα μοιάζει με εκείνον που ένιωσε 15 ετών. Ο γιατρός της ομάδας τον είδε, τον εξέτασε και το πόρισμα ήταν ότι μπορεί να παίξει με προσοχή, μόλις ο έντονος πόνος υποχωρήσει.

* 1η Φεβρουαρίου ο Αμερικανός ήταν ξανά στο παρκέ. Θα πετύχει ένα πόντο σε 22 λεπτά.

* 8 Φεβρουαρίου είναι ξανά στο παρκέ. Θα πετύχει οκτώ πόντους σε 27 λεπτά.

* 15 Φεβρουαρίου είναι ξανά στο παρκέ. Θα πετύχει τέσσερις πόντους σε 17 λεπτά.

Μια εβδομάδα μετά θα είναι σπίτι του. Στις 31 Μαρτίου θα είναι στο χειρουργείο. «Με ανάγκασαν να παίξω με κομμένο χιαστό και πρησμένο γόνατο μόνο και μόνο για να με πείσουν ότι δεν είχα πάθει ζημιά. Ήξερα ότι έλεγαν ψέματα, όμως ο γιατρός και ο προπονητής μου επέμεναν ότι μπορούσα να παίξω», διηγούταν ο Τρις στους συμπατριώτες του και θα υποβαλλόταν σε μια καινοτόμο επέμβαση. Η αποκατάσταση στο χιαστό έγινε με μόσχευμα από τον αχίλλειο τένοντα, κάτι που υπόσχεται καλύτερα αποτελέσματα, αλλά περισσότερο χρόνο μακριά από τα γήπεδα.

Η σεζόν ήταν χαμένη. Ο Μπράντον γνώριζε ότι δε θα παίξει για το υπόλοιπο 2015 και θα έχανε τουλάχιστον το μισό 2016. «Αν μένεις εκτός για 16 μήνες είναι πολύ εύκολο να σε ξεχάσουν. Συναντάω κόσμο στο δρόμο και με ρωτάνε αν παίζω ακόμα μπάσκετ». Ο Τρις ακολούθησε κατά γράμμα τις εντολές του γιατρού, δικαιώθηκε από τη ΦΙΜΠΑ και πληρώθηκε το υπόλοιπο του συμβολαίου του από την Ρόμα και περίμενε μια ευκαιρία για να επιστρέψει στην Ευρώπη.

Έπαιξε για δύο μήνες στο Ισραήλ και τώρα θα παίξει στον ΠΑΟΚ. Είναι, εξάλλου, ένας τύπος που έμαθε να παίζει οπουδήποτε. Ακόμα και στην αυλή του σπιτιού του…