Η αυτοκριτική του Κλάους και... πώς θα νικηθούν οι «εχθροί» του

Ποτέ δεν είχε, δυστυχώς, τη δύναμη ο Στέφανος Αθανασιάδης να παλέψει στα ίσα με τους «εχθρούς» του. Ούτε με τον κακό εαυτό του, ούτε με τα ελλείμματα του χαρακτήρα του, ούτε μ' εκείνους που γουστάρουν να τον λοιδορούν, ούτε με τις παθογένειες του οργανισμού ΠΑΟΚ, που βάλθηκαν να τον «τσακίσουν» ψυχολογικά, ούτε με τις αγωνιστικές αδυναμίες της ομάδας, που τον εξόντωσαν αγωνιστικά.

Ακόμη και σήμερα, δεν έχει τη διάθεση να μοιράσει τις ευθύνες που αναλογούν στον ίδιο και όλους τους υπόλοιπους παράγοντες, για την περσινή κακή προσωπική του σεζόν. Επιλέγει να δηλώνει ότι το φταίξιμο ήταν όλο δικό του, είτε γιατί έτσι νιώθει πιο ειλικρινής, είτε γιατί θέλει να δείχνει αξιοπρεπής, είτε γιατί προτιμά να... εξευμενίσει, αντί να προκαλέσει, τους «εχθρούς» του.

ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΘΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Με τον εαυτό του λέει ότι τα βρήκε. Αν όντως τα βρήκε, ή νομίζει ότι τα βρήκε, θα φανεί. Θα το δούμε στην πράξη από τη συμπεριφορά και τη στάση του, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Αν αποδείξει ότι είναι πραγματικός αρχηγός σε όλα, τότε θα παραδεχτώ ότι πράγματι κατάλαβε τι ακριβώς έλειπε από την προσωπικότητά του και ότι νίκησε στη μάχη με τον κακό εαυτό του.

STOP ΣΤΙΣ ΕΜΜΟΝΕΣ ΜΕ... ΒΡΟΧΗ ΑΠΟ ΓΚΟΛ

Ας δούμε, όμως, πώς μπορούν να νικηθούν οι υπόλοιποι «εχθροί». Οι υβριστές του δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τις εμμονές τους εναντίον του, παρά μόνο αν αρχίσει να σκοράρει σε κάθε αγώνα. Και τότε ακόμη, δεν θα τον αγαπήσουν, αλλά τουλάχιστον θα αισθάνονται ότι δεν τους «παίρνει» να τον πιάνουν στο στόμα τους. Εστω κι αυτό, θα είναι τεράστιο κέρδος. Αλλά, βέβαια, το ζητούμενο είναι πώς θα καταφέρει να αρχίσει πάλι να «βρέχει» γκολ.

ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΕ ΠΑΟΚ

Πάμε, λοιπόν, στις παθογένειες του οργανισμού ΠΑΟΚ και τις αγωνιστικές αδυναμίες της ομάδας, για να ασχοληθούμε με την ουσία. Το «νόημα του ΠΑΟΚ», σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό που απέδωσε στον Κλάους ο Ιβάν Σαββίδης, όχι μόνο δεν προστατεύτηκε πέρσι, αλλά πολεμήθηκε εκ των έσω. Οχι, φυσικά, σκόπιμα, αλλά από νευρικούς και αδέξιους χειρισμούς. Αντί να σκύψουν στοργικά πάνω του για να τον συμβουλεύσουν και να αποτρέψουν τον εξωγηπεδικό «εκτροχιασμό» του, προσπάθησαν να τον τιμωρήσουν ταπεινώνοντάς τον.

Σε μια στιγμή παρόρμησης, ο Ιβάν διέταξε να προπονείται με την Κ-20, ο Μίχελ... έκανε το παγώνι, μέχρι και σε φιλικό παιχνίδι τού απαγόρευσαν να παίξει κι αν δεν αντιδρούσαν προστατευτικά ένας-δυο άλλοι άνθρωποι από την ΠΑΕ, ο Κλάους θα είχε ισοπεδωθεί πλήρως. Λίγες μέρες αργότερα, σε συνεδρίαση, το περιεχόμενο της οποίας διένειμε επισήμως στον Τύπο η ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ο Ιβάν δήλωνε στους συνεργάτες του ότι μετάνιωσε γιατί δεν... πούλησε τον Αθανασιάδη όταν μπορούσε. Ηταν ένα ακόμη πλήγμα, το πιο οδυνηρό, στην ήδη καταρρακωμένη ψυχολογία του. Φέτος, που προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή, αν θέλει ο οργανισμός ΠΑΟΚ να τον βοηθήσει, προστατεύοντας ένα σημαντικό περιουσιακό του στοιχείο, άπαντες οφείλουν να μείνουν σταθερά στο πλευρό του. Και στο πλευρό κάθε παίκτη της ομάδας, ανεξαίρετα και χωρίς διακρίσεις.

ΟΤΑΝ Ο (ΚΑΘΕ) ΦΟΡ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ

Πάμε, τέλος, στη βασική αδυναμία της ομάδας, τα τελευταία χρόνια, που είναι η δυσκολία στην ανάπτυξη και την οργάνωση του παιχνιδιού. Ούτε επί Αναστασιάδη, ούτε επί Τούντορ, ούτε επί Ιβιτς, βρέθηκε ο τρόπος για την αξιοποίηση του αρχισκόρερ Κλάους. Οταν άρχισε η κάθετη πτώση, που δεν ήξερε πώς να την αναχαιτίσει, ο Αγγελος τον έβγαλε εκτός μεγάλης περιοχής για να βοηθάει στη δημιουργία, βλέποντας ότι η ομάδα δυσκολευόταν πολύ να αναπτυχθεί. Από το ματς της Ξάνθης και μετά, χάθηκε, στην κυριολεξία, η μπάλα. Οχι μόνο για τον Αθανασιάδη, αλλά για όλους τους παίκτες.

Ο απαράδεκτος Κροάτης τον άφησε στον πάγκο γιατί φαντασιωνόταν ότι αρκούσαν ο Μακ και ο Ροντρίγκες για να σκίζουν τα αντίπαλα δίχτυα με 4-4-2. Αλλά, ακόμη και όταν αποφάσιζε να παίξει με κλασικό φορ, είτε αυτός ήταν ο Κλάους, είτε ήταν ο Μπερμπάτοφ, πάσα της προκοπής έπαιρνε από τους συμπαίκτες του στη χάση και στη φέξη. Θυμηθείτε: Και οι δύο κινούνταν περισσότερο εκτός και λιγότερο εντός αντίπαλης περιοχής, διότι εντός αντίπαλης περιοχής δεν είχαν με τι να ασχοληθούν...

Ο Ιβιτς ήταν ο μόνος που θέλησε όχι μόνο να στηρίξει τον Αθανασιάδη, αλλά και να αξιοποιήσει το χάρισμά του στο σκοράρισμα, γιατί το ήξερε πολύ καλά από την εποχή που ήταν συμπαίκτες. «Μα, για να σκοράρει ο Κλάους, πρέπει να παίζει», είχε πει από την πρώτη μέρα που ανέλαβε και όντως προσπάθησε πολύ ώστε να αποκτήσει πάλι η ομάδα το «βαρύ πυροβολικό» της.

Ο Ιβιτς ήθελε, η ομάδα όμως δεν μπορούσε. Και ο Κλάους και ο Κουλούρης έμοιαζαν σαν την καλαμιά στον κάμπο, μόνοι, έρημοι και χωρίς τροφοδοσία στα καρέ του αντιπάλου. Το έπαθε ακόμη και ο Πρίγιοβιτς, που άρχισε να σκοράρει σχεδόν σε κάθε επαφή, από τη στιγμή που αποκτήθηκε, ωστόσο στα ματς που δεν τροφοδοτήθηκε ήταν κι αυτός σα να μην υπήρχε.

«ΜΑΓΕΙΑ»: ΠΙΟ ΛΙΓΕΣ ΤΕΛΙΚΕΣ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΦΟΡ ΚΡΟΥΣΗΣ!

Αυτό που συνέβη πέρσι στον ΠΑΟΚ είναι «μαγικό». Οι εξτρέμ, οι χαφ, ακόμη και οι αμυντικοί, είχαν περισσότερες τελικές από τους φορ! Κι αν στα χαφ δεν υπήρχε ο Μπίσεσβαρ, ή στους πλάγιους δεν υπήρχε ο Μάτος, τότε ο ΠΑΟΚ από τους φορ κρούσης θα έπαιρνε πολύ λιγότερα γκολ. Οσο για τον Αθανασιάδη ειδικότερα, ο «άνθρωπος 1 γκολ ανά 2,3 τελικές» έμεινε με μηδέν γκολ στο Πρωτάθλημα.
Απίστευτο! Καταπληκτικό! Αχρηστος! Ανίκανος! Πέρασε η μπογιά του! Τελείωσε! Εύκολοι οι χαρακτηρισμοί. Αλλά αξία έχει το να θέλει κανείς να αναλύσει το θέμα και να καταλήξει σε ένα σοβαρό συμπέρασμα για την «αφλογιστία» ενός παίκτη που είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη και ο έκτος σκόρερ στην ιστορία του ΠΑΟΚ στο Πρωτάθλημα. Ενός παίκτη που δεν γίνεται να ξέχασε την τέχνη του, από τη μια μέρα στην άλλη, ή από τη μια χρονιά στην άλλη.

ΜΟΝΟ ΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ...

Αρα, λοιπόν, έστω ότι ο Κλάους θα είναι υπόδειγμα ως αγωνιστική συμπεριφορά και ως στάση ζωής, έστω ότι δεν θα επηρεάζεται καθόλου από τους «ξεφωνητάδες», έστω ότι σύσσωμη η ΠΑΕ ΠΑΟΚ θα είναι στο πλευρό του, έστω ότι δεν θα έχει άγχος και θα αισθάνεται περίφημα. Αρκούν όλα αυτά για να ξαναγίνει ο κανονιέρης του ενός γκολ σε κάθε 2,3 τελικές; Νομίζω πως όχι. Διότι το πιο σημαντικό απ' όλα, όχι μόνο για τον Κλάους, αλλά για κάθε φορ της ομάδας, είναι να μπορεί να κάνει τη δουλειά του επειδή και όλοι οι υπόλοιποι συμπαίκτες του μπορούν να κάνουν σωστά τις δικές τους δουλειές. Μεταξύ των οποίων καθοριστικής σημασίας είναι το να δίνουν όπως πρέπει την μπάλα σ' αυτούς που ξέρουν να τη στέλνουν στα δίχτυα...