Ο μεγαλύτερος σέντερ-φορ στην ιστορία του ΠΑΟΚ!

Τρόμαξα από το παράστημα του Μάικ Σμολ, δεν ξεχνώ με τίποτα τα ψαλιδάκια του «Παπέν της Αιγύπτου», Χοσάμ Χασάν και τις κεφαλιές «ψαράκι» του Κρίστοφ Μπότσιεκ.

Πωρώθηκα από το σκαμμένο πρόσωπο του «κόνδορα» Πάολο Κομίνχες και παρασύρθηκα από το αέρινο τρέξιμο του Στέφανου Μπορμπόκη και του Γιαννάκη Οκκά.

Έξυσα πολλές φορές με απορία το κεφάλι μου από την εκτελεστική δεινότητα του άχαρου Γιασεμάκη Γιασουμή και υποκλίθηκα στην αίσθηση του γκολ που είχαν ο Νίκος Φρούσος και ο Δημήτρης Ναλιτζής.
Μεγάλωσα με τα γκολ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη σε μία ποδοσφαιρική εποχή που οι κοντοί επιθετικοί κορυφής άρχισαν να σβήνουν και έμαθα ξανά πως παίζεται η θέση από τον Ζλάταν Μουσλίμοβιτς.

Για όσους γεννήθηκαν από το ’80 και μετά όμως, ο Στέφανος Αθανασιάδης αποτελεί σημείο αναφοράς για τη θέση του σέντερ-φορ στον ΠΑΟΚ -δεν θυμάμαι κάποιον άλλον εκτελεστικά δεινότερο από δαύτον.

Δεν θυμάμαι κάποιον άλλον να έβρισκε δίχτυα με μεγαλύτερη συνέπεια, ευστοχία, σταθερότητα.
Τα one-touch τελειώματα του έγιναν σήμα κατατεθέν της ίδιας της ομάδας, επηρέασαν τον τρόπο παιχνιδιού ολόκληρης της ομάδας, που έπαιζε για να ταΐζει το σέντερ-φορ της.

Για λόγους που δεν είναι της παρούσης, το ποδόσφαιρο δείχνει να ξεπέρασε τον Κλάους, ο οποίος δεν βελτίωσε ποτέ τις αγωνιστικές του παθογένειες. Παραμένει ακόμα ένας τους ελάχιστους one-club man που θα βρει κανείς σε ολάκερη την Ευρώπη, είναι σαρξ εκ της σαρκός του ΠΑΟΚ, αποτελεί το icon του κλαμπ, ωστόσο στον σκληρό χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αυτό που μετράει περισσότερο είναι «να κάνεις τη δουλειά».

Κι ο Κλάους φέτος δεν την έκανε. Μοιραία πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Όπως γίνεται σε κάθε επαγγελματικό χώρο υψηλών απαιτήσεων για τη θέση του ήρθε κάποιος που την κάνει καλύτερα. Είναι τόσο απλό.

Από το σουλούπι μόνο, ο Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς είναι ο πιο αυθεντικός σέντερ-φορ που φόρεσε αυτή τη φανέλα, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Ψηλός, σκληρός, ταυρί, μυώδης, ωμός και γλυκός μαζί, ένα καθαρό εννιάρι που «γεμίζει» την περιοχή και παίζει άμυνες μονάχος του.

Ικανός να παίζει σαν φουνταριστός στο πόλο, δίνοντας και τρώγοντας άπειρο ξύλο με πλάτη στην εστία, αλλά το ίδιο αποδοτικός και με πρόσωπο στο τέρμα.

Τόσο κυνικός όσο χρειάζεται απέναντι στην εστία, μα και τόσο αλτρουιστής, ώστε να μπορεί να υποστηρίξει συνδυαστικό ποδόσφαιρο.

Σε ηλικία και φάση καριέρας που να βλέπει τον ΠΑΟΚ ως ευκαιρία ζωής, αλλά όχι και ως ταβάνι του.
Ο Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς είναι το κομμάτι που έλειπε από το παζλ που έστηνε ο Βλάνταν Ίβιτς.

Ο πολιορκητικός του κριός. Ο σύγχρονος φορ που δεν περιμένει να ζήσει από τα έτοιμα και ο οποίος τραβιέται και παραέξω για να δημιουργήσει κι ο ίδιος.

Ομολογώ ότι κάθε φορά που διαβάζω για τον «νέο Μέσι» ή τον wanna be Κριστιάνο, πάντα βάζω τα γέλια, μα αυτός εδώ ο τύπος -τηρουμένων των αναλογιών- είναι όντως ένας μικρούλης Ζλάταν!
Είναι ο «εκτελεστής» που χρειάστηκε μόλις 932 αγωνιστικά λεπτά για να συμπληρώσει διψήφιο αριθμό τερμάτων με το Δικέφαλο του Βορρά και να χορτάσει πεινασμένες ψυχές με ατόφια σεντερφορίσια γκολ.

Το «τούβλο» στην Ξάνθη με το οποίο συστηθήκαμε, η υπέροχη λόμπα με την Κέρκυρα, το διαστημικό γκολ με τον Πανιώνιο. Γκολ που τα βάζουν μόνο σέντερ-φορ κλάσης, όπως αυτός.

Μέσα σε μερικούς μήνες η απόκτηση του «Πρίγιο» μοιάζει με την καλύτερη επένδυση του Ιβάν Σαββίδη. Μία μεταγραφή value bet, που με τα γκολ του και την κλήση του στην Εθνική Σερβίας απογείωσε την χρηματιστηριακή του αξία. Αξίζει ένα μπράβο σε αυτούς που τον επέλεξαν είτε πρόκειται για τον Λούμπος Μίχελ, τον Βλάνταν Ίβιτς, το scouting team και στον ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ, που δεν φοβήθηκε το κόστος και «τράβηξε την σκανδάλη» για να τον αποκτήσει.

Ο νέος… Μέγαλέξανδρος του ΠΑΟΚ έχει ότι χρειάζεται, για να γίνει ο μεγαλύτερος σέντερ-φορ στην ιστορία του συλλόγου, όσο βαρύγδουπο ή πρώιμο κι αν ακούγεται αυτό. Δεν θυμάμαι πιο άμεσα επιδραστικό παίκτη στη σύγχρονη ιστορία του Δικεφάλου, κάποιον που να ανέβασε τόσο άμεσα επίπεδο την ομάδα.

Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο ΠΑΟΚ είναι να τον κρατήσει χαρούμενο. Και πεινασμένο…