Πάμπλο Γκαρσία : Συνέντευξη – εξομολόγηση!

Αναλυτικά η συνέντευξή του :

Είσαι στην Ελλάδα τόσα χρόνια. Είχες φανταστεί ποτέ, ότι αυτή τη γωνιά του πλανήτη, θα γίνει το σπίτι σου;

«Ήρθα για δύο χρόνια και κοντεύω να κλείσω δέκα. Τώρα πια, μου φαίνεται νορμάλ. Έχω τρία παιδιά, έχουμε τους φίλους μας, τον κύκλο μας, ο μεγάλος μου γιος έχει το κορίτσι του. Η οικογένειά μου ζει εδώ, περνάμε καλά, εγώ έχω τη δουλειά μου, ξεκίνησα μια καινούρια καριέρα. Όλα είναι καλά»

Έχεις σκεφτεί να μείνεις για πάντα εδώ;

«Ποιος το ξέρει αυτό; Η ζωή έχει πολλές στροφές, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Σήμερα είμαστε εδώ, αύριο ποιος ξέρει; Δεν ξέρω τι να σου πω. Ξέρω, όμως, ότι εδώ μου αρέσει».

Σκέφτηκες ποτέ, γιατί να αγαπήσει ο κόσμος εδώ, τόσο πολύ έναν ξένο;

«Δεν ξέρω, τι να σου πω... Εγώ πάντα αυτός ήμουν, πάντα έτσι έπαιζα. Πάντα έπαιζα με πάθος, πάντα ζούσα έντονα το παιχνίδι. Νομίζω ότι οι φίλοι του ΠΑΟΚ μ΄ αγάπησαν γιατί και σ΄ αυτούς αρέσει αυτό. Θέλουν να παίζεις για τη φανέλα. Κι εγώ πάντα έπαιζα και για τη φανέλα».

Θυμάμαι μια φορά πήγες και στη Θύρα 4 να δεις ένα παιχνίδι με τον γιο σου. Πως ήταν;

«Ναι, πήγαμε μια φορά μαζί με τον γιο μου στο γήπεδο, πήγαμε στην Θύρα 4. Ήταν ωραία! Δεν ήταν φουλ το γήπεδο, αλλά ήταν πολύ ωραία, μου άρεσε. Έρχονταν παιδιά, βγαίναμε φωτογραφίες. Ο κόσμος δείχνει πολύ σεβασμό και αγάπη. Πάντα, όπου κι αν πάω, εισπράττω πολύ σεβασμό. Είναι ωραίο συναίσθημα».

Σ' αγάπησαν πουθενά αλλού, τόσο πολύ όσο εδώ;

«Είναι λίγο τρελό αυτό, που συμβαίνει εδώ! Μόνο στην Ισπανία, στην Οσασούνα. Κι εκεί ήταν ωραία χρονιά, ο κόσμος μ΄ αγαπούσε, όπως κι εδώ. Εκεί είναι βάσκοι. Λίγο τρελοί κι αυτοί».

Τι θα ήθελες να είχες πετύχει παραπάνω, ως ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ;

«Το πρωτάθλημα. Θα ήθελα να έχουμε πάρει εκείνο το πρωτάθλημα».

Ακόμα το σκέφτεσαι;

«Μερικές φορές, το σκέφτομαι ακόμα, ναι. Αλλά, από την άλλη, το γεγονός είναι ότι αυτά τελείωσαν. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά».

Τότε είχες μιλήσει πολύ για τους διαιτητές και τον ρόλο τους...

«Καλά, εκείνον τον διαιτητή τον ξέρουμε. Και πολλούς διαιτητές. Κανείς δεν πήγε φυλακή, έμειναν 5-6 μήνες έξω και μετά επέστρεψαν. Δεν υπάρχει αυτό. Δεν γίνεται αυτό».

Απ΄ όλα όσα έζησες στον ΠΑΟΚ, τι ήταν το πιο ωραίο. Η πιο γλυκιά ανάμνηση...

«Το πιο ωραίο, το ζούσα σχεδόν κάθε Κυριακή. Όταν φοράς τη φανέλα του ΠΑΟΚ και μπαίνεις να παίξεις στην Τούμπα, με τον κόσμο στις κερκίδες, το γήπεδο να κουνιέται...»

Κι αυτό, που δεν θα ήθελες να θυμάσαι;

«Οι αδικίες. Πολλές αδικίες. Δεν τις μπορώ τις αδικίες».

Το πως σταμάτησες, δεν είναι μια δυσάρεστη ανάμνηση;

«Όχι, δεν πειράζει. Αυτά πέρασαν. Περνάει ο χρόνος και περνούν όλα. Θέλω να είμαι ήρεμος, να έχω το κεφάλι μου καθαρό. Έχω στόχους μπροστά μου, δεν θέλω να μένω στα παλιά. Θέλω να είμαι συγκεντρωμένος και να κάνω τη δουλειά μου».

Ως ποδοσφαιριστής λειτουργούσες πολύ με το συναίσθημα, ήσουν ευθύς τύπος. Μετάνιωσες ποτέ;

«Όχι, ποτέ. Μου αρέσει να είμαι ο εαυτός μου. Δεν θα μπορούσα να λειτουργώ διαφορετικά. Το συναίσθημα παίζει μεγάλο ρόλο στο δικό μου ποδόσφαιρο. Μου αρέσουν οι παίκτες, που μιλούν με την καρδιά. Και τώρα, που είμαι προπονητής, τέτοιους παίκτες θέλω. Αυτό, το λέω και στα μικρά παιδιά. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν είναι καλοί τακτικά, αν δεν έχουν καλή τεχνική, αυτά όλα τα δουλεύεις. Θέλω να δίνουν το 100%, να παίζουν με την καρδιά τους, να παίζουν κάθε μπάλα, σα να είναι η τελευταία».

Ήσουν σ΄ εκείνη την Ρεάλ των Γκαλάκτικος. Ο Ζιντάν ήταν ο αγαπημένος σου συμπαίκτης;

«Μου αρέσει πολύ ο Ζιντάν. Είναι πολύ καλός άνθρωπος και είναι ταπεινός. Πολύ ταπεινός. Εμένα αυτό μου αρέσει, η ταπεινότητα. Αν θα έπρεπε να διαλέξω έναν πρώην συμπαίκτη μου, να τον έχω τώρα ποδοσφαιριστή, η απάντηση είναι Ζιντάν. Χωρίς συζήτηση».

Και ποιον από εκείνη τη Ρεάλ δεν θα ήθελες παίκτη στην ομάδα σου; Μήπως τον Μπέκαμ;

«Εντάξει, αυτός ήταν ωραίο παιδί».

Πως μπορεί να λειτουργήσει μια ομάδα με τόσα αστέρια, όπως εκείνη η Ρεάλ;

«Μη νομίζεις ότι ήταν εύκολο. Ήταν δύσκολο, γιατί ο κάθε παίκτης πιστεύει ότι είναι ο Θεός. Εκεί δεν μπορείς να κάνεις καλή ομάδα, καλό γκρουπ».

Τι θα έπρεπε να χαρακτηρίζει την ομάδα του προπονητή, Πάμπλο Γκαρσία. Η έκφραση «με το μαχαίρι στα δόντια»;

«Πρώτα αυτό! Μου αρέσει να παίζουμε καλά, να ξεκινάμε ωραία με τη μπάλα από πίσω, να έχουμε ωραία ανάπτυξη, να κυκλοφορούμε τη μπάλα γρήγορα, αυτά είναι τα βασικά στο ποδόσφαιρο, αλλά πρώτα θέλω καρδιά και πάθος. Πρέπει κάθε παιχνίδι να το βλέπεις, σα να είναι ο τελικός. Όποιος δεν μπορεί, δεν τον θέλω. Σπίτι του!»

Για τον Ιβάν Σαββίδη τι άποψη έχεις;

«Μη φαντάζεσαι, μια – δυο φορές μίλησα μαζί του. Δεν μπορώ να πω ότι τον γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Πιστεύω ότι θέλει να κάνει μεγάλα και ωραία πράγματα στον ΠΑΟΚ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αλλά πρέπει να πατήσει το σωστό κουμπί. Πρέπει να πάρει καλές αποφάσεις».

Έχεις κάτι στο μυαλό σου;

«Όταν δεν πηγαίνουν καλά τα πράγματα κάθε χρόνο, σημαίνει ότι κάτι γίνεται λάθος. Το νιώθω ότι θέλει πολύ να δει τον ΠΑΟΚ να κάνει μεγάλα πράγματα. Κάποια στιγμή θα το πετύχει».

Ο κόσμος περιμένει τίτλους...

«Η ομάδα έχει πολλά καινούρια παιδιά, έχει νέο προπονητή, τον Ίβιτς. Θα δούμε πως θα πάει. Τον Ίβιτς τον έχουν εμπιστοσύνη. Ξέρω πως τα πράγματα είναι δύσκολα. Η πρώτη ελληνική λέξη, που έμαθα, ήταν η λέξη «υπομονή». Αλλά οι μεγάλες ομάδες δεν έχουν υπομονή. Δεν δίνουν χρόνο. Κάθε Κυριακή πρέπει να κερδίζεις. Παντού είναι έτσι. Και στη Μπαρτσελόνα και στην Ρεάλ Μαδρίτης, έτσι είναι. Κάθε Κυριακή μόνο νίκη, τίποτα άλλο».

Για τον Ίβιτς τί γνώμη έχεις;

«Μίλησα μια φορά μαζί του, δεν ξέρω πως δουλεύει, πως είναι τα αποδυτήρια, δεν είμαι εκεί. Είμαι στην Κ20. Αλλά το καλό είναι, ότι ξέρει τι είναι ΠΑΟΚ, ξέρει τι είναι Ελλάδα, τι είναι ελληνικό πρωτάθλημα. Είναι φιλόδοξος ο Ίβιτς, θέλει να κάνει σπουδαία πράγματα. Πρέπει να περιμένουμε».

Που ονειρεύεσαι να φτάσεις ως προπονητής ;

«Θέλω να προχωράω βήμα – βήμα. Δε θέλω να βλέπω πολύ μακριά. Τώρα είναι λίγο διαφορετικά, γιατί έχω να κάνω με μικρά παιδιά, δεν είναι το ίδιο με μια επαγγελματική ομάδα. Τώρα μαθαίνω τι χρειάζεται κάθε παιδί, τι πρέπει να κάνουν, το μυαλό τους. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν ξέρω γιατί, δεν καταλαβαίνω γιατί πολλά παιδιά έχουν πρόβλημα στο μυαλό, στο τρόπο, που σκέφτονται. Το μόνο, που πρέπει να κάνουν, είναι να παίζουν μπάλα και να τρέχουν. Εύκολο είναι... Αυτό δεν καταλαβαίνω»

Όταν πηγαίνεις το βράδυ για ύπνο, δεν κάνεις όνειρα;

«Κάνω, πως δεν κάνω... Θυμάμαι ότι ο Ζιντάν ήταν στην Ρεάλ Καστίγια, εκεί δεν πήγαινε καλά. Μετά πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ!»